Muninn - 01.12.1966, Blaðsíða 22

Héðan og handan
INN OG ÚT UM GLUGGANN . . .
Nokkuð hefur borið á því á málfundum
og kynningum skólafélagsins að menn gangi
inn og út, þegar á ræðuhöldum stendur.
Hefur þetta mjög truflandi áhrif, og auk
lieldur er það mikil ókurteisi við ræðu-
mann þann, sem í pontu stendur, að ganga
út, á meðan liann heldur ræðu sína. Er
mönnum sízt vorkunn að því að halda í
sér vatni sínu, á meðan eitthvað stendur
yfir. Að lokinni ræðu sýna menn enga ókurt-
eisi með því að ganga af fundi.
UM REYKINGAR.
Sá ósiður hefur verið upp hafinn að menn
totti pípur sínar og nagla fyrir framan aðal-
dyr skólans. Er sorgleg sjón að líta þann
sóðaskap, sem fylgir. Að vísu var þetta leyfi-
legt í eina tíð, en var loks algjörlega bann-
að, og reykingamönnum ákveðið svæðið við
bakdyrnar. Sé ég enga ástæðu til að veita
reykingamönnum meira svigrúm en þeir
þegar hafa. Verra er þó, að þeir, sem ekki
treysta sér út á gaddinn, skuli leyfa sér að
reykja á neðsta gangi skólans. Fyrst í stað
sáust reykháfar einungis í stiganum, sem
liggur út að bakdyrunum, en síðan færðu
Jreir sig upp á skaftið, og blása nú reykjar-
strókum um allan neðsta gang. Vona ég, að
reykingamenn sjái sórna sinn í að vanvirða
ekki lög skólans, jafnvel þó kalt sé í veðri.
HUGIN EÐA HUGNI?
Á fyrsta málfundi greindi menn á unt
beygingar orðanna Huginn og Muninn. Má
það teljast furðulegt, að nemendur skuli
ekki vita.hvernig nöfn tveggja hinna stærstu
andlegu stofnana skólans beygjast. Til að
útkljá deilu Jressa að fullu og öllu, var leit-
að ráða hjá einum af íslenzkukennurum
skólans, og vona ég, að hans orð nægi til að
gera út um málið. Hann sagði, að samkvæmt
ströngustu beygingarreglum ættu orðin að
vera í þágufalli Hugni og Munni. Hins veg-
ar væri Jrað staðreynd, að mikill hluti orða
í íslenzku hefði tekið áhrifsbreytingum og
þeirra á meðal væru Huginn og Muninn.
Nægir í Jrví sambandi að benda á það eitt,
að þágufallið Munni er mjög afkáralegt, því
að Jjágnfall orðsins rnunnur er nákvæmlega
eins. Vona ég, að Valdimar og aðrir, sem
héldu hinni beygingunni fram, láti sér þessi
orð nægja.
GUTL í FRÍMÍNÚTUM.
í haust voru nemendur áminntir um það
af skólameistara að „gutla ekki í frímínút-
um“, eða m. ö. o. láta kennarana eiga sína
hvíld, án þess að truflanir af hálfu nemenda
komi til. Ekki veitti af að rninna kennar-
ana á hið sama, þar sent sumir þeirra láta sig
ekki muna um að kenna langt fram í frí-
mínútur, án þess að nokkur ástæða komi til.
Eru dæmi þess, að t. d. Jón Hafsteinn hafi
haldið nemendum stærðfræðideilda, Jjar tii
næsti kennari birtist. Vilji kennarar eiga
sínar frímínútur án truflana, þykir mér ekki
óréttlátt, að þeir láti nemendur njóta hins
sama. Sjái kennarar sér ekki fært að komast
yfir það námsefni, sem ætlað er, nema með
því að nota frímínútur, er kominn tími til
að skipuleggja á ný, enda veitir ekki af að
endurskoða lítillega fyrirkomulag það, sem
er á kennslu í stærðfræðideildum, en Jjar er
nú námsefni svo mikið í raunvísindagrein-
58 MUNINN