Heimilisblaðið - 01.03.1936, Síða 12

42
HEIMILISBLAÐIÐ
Það fór að rigna og hann varð votuv.
Hann mætti tveim mönnum, sem honum
var illa við. Svo rakst hann á yfirmann
sinn oy va.rð að brosa og snúa við og vera
vingjarnlegor. Óhrein beiningastelpa elti
hann langar leiðir 03; bað um skilding.
Skömrnu síðar var hann aftur kominn
Jrangað, sem hann hafði staðnæmst fyrst,
og starði nú enn á gullnu. vínberin og
skuggalegu dyrnar. Það glampaði á vín-
berin, dyrnar opnuðust, og út kom maður
hýr á svipinn.
Hann horfði lengi á eftir Jvessum manni,
lagfærði svo á sér vestið, — og sveif inn
um dyrnai*.
Inni var þungt loft og vínj>efur, svo að
honum varð flökurt, og hann varð að
standa kyrr andartak. Þar að auki var
svo skuggsýnt í stofunni, að það fór um
hann óljós ótti. En hann vann bug á ótt-
anum, heilsaði gildum manni, sem stóo
fyrir innan veitingaborðið, og hélt áfram
u,m tvær stofur aðrar, sem voru stærri en
þær, sem hann kom fyrst inn í.
I hinni fremri sat maður, sem beðið
hafði ósigur í stjórnmálum, og fjórir, sem
sviknir höfðu verið í trygðum, Þeir sátu
hljóðir og álútir, J>efuðu af glösunum og
drukku. Hið sama gerði sjötti maðurinn,
sem þar vai- inni, en hann hafði orðið fyrir
mikilli sorg, sem hann mundi ekki eftir
lengur, nema þegar hann sat við flöskuna.
En í næstu stofu sátu sjö flón, og höfðu
hátt um sig.
Hann gekk fram hjá mönnum Jiessum án
þess að veita J>eim frekari athygli, og kom
nú inn í stofu, sem var miklu minni en
hinar og ennþá skuggalegri, því að það
var ekki nema ein gluggakytra á henni,
sem vissi út að Mjóstræti, og var tjald
dregið fyrir gluggann hálfan.
t stofunni var ekki annað af húsgögn-
urn en borð, sem var hreint, J>ó að þaö
1 »Minni Islands*, bls. 40, i síðasta erindi stend-
ur Heglu-drotniug, á að vera: Heklu-drotning.
sýndjst ekki vera I>að, tveir hjólbeinóttir
stólar, og legubekkur með slitnu leður-
fóðri, Á veggnum yfir legubekknum liékio
mynd af fallegu skipi í stórsjó.
Þegar maðurinn sá, að engir gestir vont
J>arna fyrir, hengdi hann hattinn sinn á
stafinn og setti hvorttveggja út í eitt stofu,-
hornið.
I lágum róm bað hann þjóninn um vín-
flösku, settist síðan á legubekkinn og beið,
með spentar greipar á maganum.
Þjónninn kom með gilda flösku og' glas,
stórt, úr fögrum krystal. Hann dró upp
flöskuna og- gesturinn hrökk við, þegar
small í tappanum. Svo spurði þjónninn,
hvort hann óskaði nokkurs frekar, en maö-
urinn bað þjóninn að loka dyrunum, því
að hann vildi vera einn,
★
Hann leitaði í vasa sínum og fann J>ar
dal, sem hann lagði á borðið.
En J>á var sem hvíslað væri að honum:
»Þennan dal lætu.r þú fyrir vínið, og
þú veizt, að þú átt ekki dalinn.«
Hann ypti öxlum og tróð sér niður á
legubekkinn. Utan af strætinu barst skrölt-
ið í vögnunum, og J>að d,imdi í stofunni,
J>egar J>eir fóru fram hjá. En röddin yfir-
gnæfði ski-öltið og hávaðann á götunni, og
nú hafði hún hærra:
»Þú átt ekki dalinn. Skóarinn á hann
með réttu. Vinnukonan, sem er á förum og
á inni kaupið sitt, á hann. Konan þín, sem
ekki á hatt á höfuðið, sem hún getur látið
sjá sig með í kirkjunni, á hann.«
Manninum féll allur ketill í eld. En svo
greip hann flöskuna með titrandi hendi
og helti glasið barmafult. Hann starði á
vínið, rautt og' glitrandi, og' hann svimaði.
»Vínið er fag-urt,« sagði hann í hálfum
hljóðum.
Og um leið tók hann glasið og tæmdi það
til botns. Hann smjattaði með tungunni,
hallaði sér a.ftur á bak og lokaði augunum.
»Gott er vínið,« sagði hann, og rétti út
hendina, eftir flöskimni.