Heimilisblaðið - 01.03.1936, Qupperneq 18

48
HEIMILISBLAÐIÐ
þarna á legubekkinn og taktu svo vel eftir
því, sem ég' segi.«
Hann kom þá auga á g-at á legubekks-
fóðrinu.
»Þetta má ekki vera svona, — það má
það svei mér ekki,« sagði hann, setti upp
vandlætingar-svip og hristi höfuðið. Við
verðum að láta söðlasmiðinn koma hingað
og gera við þetta, Það væri líklega rétt-.
ast, að við fengjum okkur ný gluggatjöld
líka. Þá þyrfti ef til vill líka að fara aö
endurnýj a borðstofuhúsgögnin? «
Hann gekk fram og aftur um stofuna
stórum skrefum.
»Við verðum a.ð koma öðruvísi fram eft-
irleiðis, en hingað til,-----— hlustaðu
á það sem ég er að segja,, Henríetta? Vio
höfum alt of lítið samneyti við annað fólk.
Seinast verður okkur alveg gleymt. Við
verðum að vera meira á mannamótum, fara
í leikhús og á hljómleika, sýna okkur á
skemtigöngurstöðum á sunnudögum. Öðru,
hvoru ættum við líka að bjóða vinum okkar
heim, — — já, það er satt, — ég bauð
nokkrum vinum mtnum áðan, til morgun-
verðar á morgun.«
Henríetta hágrét,
»Kærðu þig kollótta um það, Henríetta,«
hélt hann áfram, og klappaði á höfuð henni.
»Það er svei mér ekki eins flókið og þú
heldur, að umgangast heldra fólkið, — og
svo er nú hvorugt okkar illa ættað. Þú get-
ur reitt þig á það, að ég skal sjá um að
húsið verði í lagi. Það skal ekkert skorta.
Og þú verður að fá þér silkikjól, Henríetta,
úr þykkasta og stinnasta silkinu, sem fá-
anlegt er.«
Hún stóð upp og tók lampann,
»Nú skulum við fara að hátta.«
En hann brást reiður við og stappaði
í gólfið.
»Henríetta, — ég ætla bara að segja
þér það, í eitt skifti fyrir öll, því að það
er bezt að við misskiljum ekki hvort ann-
að: Þú getur háttað hvenær, sem þér sýn-
ist. Þú hefir fullkomið frjálsræði, Henri-
etta, ... fullkomið frjálsræði. En ég geri
það sem mér sýnist.«
Hann stóð þarna hnakkakertur og hikst-
andi og var nú farinn að verða loðmælt-
ur. Hún gekk þegjandi inn í svefnherberg-
ið og hann á eftir. Hann settist á rúm-
stokkinn, svo þungt, að brakaði í rúminu,
fleygði jakkanumog vestinu á stól og nudd-
aði af sér skóna með fótunum.
Hún tók upp fötin og tók úrið úr vestinu.
»Hvað ertu að gera, Henríetta?« spurði
hann tortryggnislega.
»Ég er að draga upp úrið.«
»Ástin mín -------þú ert að draga upp
úrið------— úrið dreg-ur þú-------þú ert
að draga úrið--------.«
Hann lagðist út af í rúmið, með hend-
urnar fyrir aftan hnakkann.
»Henríetta, kant þú vísuna — — I lund-
inum, þar fuglarnir by-y — —.«
Og um leið- sofnaði hann.
Hún fserði hann úr buxunum, burstaði
vandlega aurinn af skálmunum og breiddi
síðan yfir hann sængina.
Svo háttaði hún sjálf og grét lengi.
★
Morguninn eftir vaknaði hún á venju-
legum tíma, reis upp í rúminu og virti hann
fyrir sér.
Hann svaf óvært og dró andann þungt.
Hann var í svitakófi og hafði fleygt af sér
yfirsænginni. Hún breiddi ofan á hann, -
og hrutu henni tár af augum, — en svo
fór hún að ldæða sig. Hún byrjaði á því
að taka til í húsinu, vakti síðan börnin
og lét þau fara í skólann, en vinnukonuna
sendi hún í búðir.
Enn svaf maðurinn, þegar hún kom aft-
ur inn í svefnherbergið, að þessu loknu.
Hún brá sér þá í yfirhöfn og fór á skrif-
stofuna, til þsss að láta vita af því að hann
væri veikur og gæti ekki komið til starfa
sinna.
Hún var að heiman góða stund og stúlk-
an kom heim á meðan og fór út aftur.