Heimilisblaðið - 01.03.1939, Blaðsíða 11

HEIMILISBLAÐIÐ
51
að glög'gva sig á, hvrð af fötunum var okk-
ar og hvað var þeirra. Loksins náði þo
hver ,sínu. Pegar Kjeldborg var kominn í
stóru loðkápuna sína og var búinn að setja
upp stóru loðhúfuna, var hann líkari risa
en- manni, enda brakaði og brast í vagn-
tröppunum, þegar hann fór upp í vagn-
inn. Tók hann síðan við taumunum af
vinnumanninum, og hafði hann átt fullt i
fangi með að halda gæðingunum í stilli.
Svo komst hitt fólkið upp í vagninn, þég-
ar á eftir; og þegar allir voru seztir, var
engu líkara, en nátttröll væri þar á ferð
Stórbóndinn gerði voðasmell með svipunni
og hestarnir þutu af stað, eins og fellibvl-
ur. Loksins heyrðum við ekkert til þeirra,
nema það, að Kjeldborg hrópaði; »Hestar«.
Hann hefir líklega sagt eitthvað meira, en
það hvarf innanum vagnskrölf ið. Þetta eina
orð: »Hestar« varð því sama sem kveðja
hans til okkar, enda hefir mér ætíð fund-
i,st síðan, að í þessu orði hafi hámark lífs-
speki hans verið fólgið.
Við hin stönzðuðum ofurlitla stund í for-
dyrinu, þangað til vagninn hvarf og hjóla-
skröltið hætti. Við ljtum í kveðjuskyni upp
til Stóra Vagnsins og Pólstjörnunnar og
mánans, hins-föla, en fagra. Það var voða-
lega kalt — andi okkar fraus, á andlitun-
um og fingurnir fóru að dofna; við fórum
því að hraöa okkur inn í ofnhitann.
»Það er langt síðan ég hefi skemmt mér
eins vel og í kvöld«, sagði presturinn og
gekk um gólf, eins og hann var vanur.
»Já, ég hefi sannarlega skemmt mér á-
gætlega«, sagði prestkonan.
»Ágætlega«* sögðum við öll, hin, í einu
hljóði.
»Og hverjum er það að kenna?« spurði
presturinn; »hverjum er það að þakka?
Sjáið — þarna er maðurinn«, bætti hann
við, studdi hönd s'nni á öxl mér: »þarna er
riddarinn, laus við last og ótta. Já, Niko-
laj! Kartöfluleikurinn yðar var hreinasta
meistaraverk; meði því blésuð þér lífi i
dauða; og' hefðuð þér ekki gert það, sem
þér gerðuð, værum við nú líklega öll sam-
an orðin að steingerfingum, út úr eintóm-
um leiðindum. En hvað er oröið af kartöfl-
unni? Hún ætti skilið að verða múruð föst
í hurðina, að sínu leyti eins og ensku kúl-
urnar í Kaupmannahöfn; og' neðan undir
ætti að standa með logagylltu letri; Nico■
laus fecit. Já, Nikalaj minn; ég fyrirgef
yður, að þér hafið brotið pípuna mína og
sálgað hananum mínum, því að þér hafið
nú sýnt það og sannað, að hjarta yðar er
á réttum stað. Það ætti að setja corona
civica á, höfuð yðar, og í skjaldarmerki yð-
ar ætti að vera hálfétin kartafla: þannig
ætti að sýna þér heiður og hæstu virðingu,
Nikolaj — þú hinn hugvitssami Nikolaj!
-----Góða nótt!«
Og án þess að segja eitt einasta orð
framai’, fór presturinn út úr stofunni, en
við hin vorum orðlaus af undrun og horfð-
um á. eftir honum.
Loksins sagði Andrea Margrét: »Já,
Nikolaj! Þér hafið sýnt það í kvöld, að
dönsku stúdentamir geta gert allt, sem
þeir vilja«.
Ég varð bæði hissa og feiminn, þegar
öllum þessum heiðri og allri þessari frægo
rigndi yfir mig; en Korpus, Júris sagði
hæðnislega. »Það var þá líka frægðar-
verk, eða hitt þó heldur, að láta kartöflu
standa i sér«.
»Nú — þá, hefðir þú átt að gera þaó!«
sagði ég og varð óðamála. Reyndar hafði
mér í fyrstu ekki fundist svo mikið til um
þetta kartöfluuppþot; en þegar ég heyrði
hrósið úr öllum áttum, fór ég að líta öðru
vísi á málið. ,
»Já, þið getið nú rifist um þetta á morg-
un«, sagði Gamli; »það er rétt. að segja
komið miðnætti og við skulum fara að
sofa«. ,
Svo buðum við kvenfólkinu góða nótt,
og við bræðurnir héldum upp í svefnher-
bergi okkar. Þegar við vorum á leiðinni upn
á loftið, vissi ég ekkert. hvaðan á mig stóð
veðrið: Korpus Júris fór allt í einu að leiða
mig og var svo blíður og laðandi, að ég