Heimilisblaðið - 01.03.1939, Blaðsíða 17

HEIMILISBLAÐIÐ
57
Andrea Margrét sæti við hlið mér, eins
og hún hafði áður setið' við hliðina á Korp-
us Júris, kom annað hljóð í strokkinn: Hún
sagði, að þess gerðist. engin þörf; vegurinn
lægi beint heim og hestarnir rötuðu; og
þegar ég óskaði, að hafa hana viö hönrl-
ina, ef eitthvert óhappið skyldi dynja yfir
mig, svaraði hún, að ég þyrfti ekki annað
en að halda í taumana og lofa svo hestun-
um að hlaupa, eins og þeir vildu, þá gæti
aldrei neitt óhappið orðið; og svo settist
hún blátt áfram hjá Korpusi Júris í aftur-
sætið.
Nú fór að snjóa; vindurinn var kominn
á norðan, snjórinn þyrlaðist. beint í andlit-
ið á mér. Jæja, úr því að við ókum eins
og sniglar heiman að, þá skyldum við aka
eins og menn heim aftur; og ég sveiflaði
svipunni og lét höggin dynja á klárunum;
en þeir þutu eins og örskot eftir veginum
og sleðinn hryktist og skrykktist á báða
bóga.
»Því ekur þú svona glannalega, maður?«
sagði Korpus Júris; »ef þú heldur þessu
áfram, þá. veltur sleðinn«.
»Ég ek eins og ég á að aka«, sagði ég;
»hafði bara gát á, sjálfum þér«, og ég
danglaði í klárana allt hvað af tók.
»Þér eruð vondur við blessaðar skepn-
urnar, Nikolaj«, sagði Andrea Margrét.
Það hafði miklu meiri áhrif á mig, það
sem hún sagði, en snuprur Korpus Júris;
og ég lofaði svipunni að hvíla sig lengi,
lengi. Rauður og »Gamli« voru nú líka
komnir upp á lagið með að hlaupa, svo
þeir hlupu og hlupu alveg sjálfkrafa, og
fönnin hlóðst niður allt í kringum okkur,
og við vorum öll hulin hvítum slæðum.
Mér var ískalt á höndunum og fætur
mínir voru eins og' grýfukerti: ég óskaði
þess af öllu hjarta, að við færum að kom-
ast heim; en ég sá ekkert Hnetubú, hvernig
sem ég reyndi að glápa. Ég átti von á því
að hverju augnabliki, að ég færi að grilla
í kirkjuturninn. Og eftir því, hvað við
fórum hratt yfir, gat mér ekki hugkvæmst
an,nað en að við værum fyrir löngu komin
fram hjá Hnetubúi. Eg reyndi að átta mig.
en sá. ekkert, sem ég' þekkti, hvorki hús né
tré; mér virtist þar á mófti allf, sem ég gat
grillt í, mjög ckunnuglegt. Þarna stóðu
nú t. d. tvö beykitré — og ég var viss um,
að ég hafði aldrei séð þau áður. Ég fór
nú að verða hræddur um, að við værum
farin að villast, en þó gat ég ekki al-
ménnilega trúað því, vegna þess, að þjcð-
vegurinn lá eftir beinni stefnu á milli
Hróarskeldu og Hnetubús. Mér fór nú samt
ekki að lítast á blikuna, og snéri ég mér
því til Andreu Margrétar til að heyra
hvað hún segði. En þau Friðrik höfðu alltaí
setið í hljóöskrafi, víst hálfan klukkutíma,
og höfðu ekkert athugað, hvernig ferðin
gekk.
»Hvað er þetta?« sagði hún, »við erum
farin að villast; ég þekki ekki þessi beyki-
tré. En bíðum við. Hvar er nú sólin? Hún
er alveg hulin skýjum — jú, þarna léttir
ofurlítið til í loftinu — hún hlýtur að vera
þarna. En þá hafið þér líka ekið til aust-
urs, í staðinn fyrir það, að við áttum að
fara beint í n,orður«.
»Já, það er náttúrlega því að kenna, að
þér vilduð ekki sitja hjá mér, og vísa mér
til vegar«, sagði ég.
»Ö, það er engin hætta á ferðum — við
komumst heim, þrátt fyrir þetta. Ef þér
viljið stanza augnablik, þá skal ég strax
segja yður hvar við erum. Þér hljótið að
vera kominn hér um bil hálfa mil,u fram
hjá Hnetubúi, því að þar beygist. vegurinn
til austurs, til Ábæjar, þar sem Kjeldborg
á heima. Máske líka, að yður hafi langað-
til að heimsækja þau? Jú, nú þekki ég
líka þessi .stóru beykitré — þau standa
skammt frá Ábæ«.
»Er það satt, að við séum komin hálfri
mílu of langt?« spurði ég hissa.
»Já, :— það er af því, að þér börðuð hest-
ana svona miskunnarlaust áðan. En nú
þurfið þér að s,núa við, því að við þurfum
að fara sömu leiðina til baka aftur«.
»En viljið þér þá ekki koma til mín og
vísa mér til vegar, svo ég aki nú ekki of