Heimilisblaðið - 01.03.1939, Blaðsíða 20

60
HEIMILISBLAÐIÐ
hug'leiðingum, með því, að kallaö var á mig
að borða. Þegar ég kom inn, var hitt fólk-
ið sezt að borði.
»Jæja, þér ráðagóði Nikolaj« — sagði
presturinn; »hvað hafið þér nú haft fyrir
stafni?«
Ég sagðist hafa verið inni í herberginu
hans, og veriö að lesa.
»Hvað voruð þér þá að' lesa?«
»Ég held, að það hafi verið einhver sag-
an hans Ingemanns«.
»Þér hal'lið það: það er sannarlega ákaf-
lega auðmýktarlega talað af yður — alveg
gagnstætt því, sem menn. eiga að venjast,
þegar »hin unga Danmörk« lætur í Ijós
háttvirtar skoðanir sínar. Það er sannar-
lega undrunarvert, að veita því eftirtekt
hversu yður fer daglega fram Nikolaj, í
dyggð og fuljkomnun hérna hjá okkur; en
ég sagði það líka strax þegar þér komuð,
að við skyldum leiðrétta mestu prentvill-
urnar, sem í yður væru«.
Ég- ansaði engu ■— sat bara og' át súp-
una mína.
»Hefir nokkuð ang'rað yður?« spurði
hann ennfremur; »þér virðist vera svo
þögull«.
»Nei«, svaraði ég' stuttaralegur.
»Það gengur eitthvað að yður«, hélt hann
áfram. »Yður hefir mislíkað' eitthvað í IJró-
arskeldu. Segið þér mér nú í trúnaði« —
og hann teyg'ði sig' fram yfir borðið og hvisl-
aði að mér — »hvort það var nokkuð við-
víkjandi unnustunni?«
»Æ-i, pabbi«, sagði Andrea Margrét í
gremjuróm; »það vildi ég að þú vildir gera
svo vel og' hætta þessu gamni«.
»Já, datt mér ekki í hug«, hrópaði prest-
urinn — »mér virtist þetta — Nikolaj er
eitthvað daufur í dálkinn«.
»Ja — nei — nei«, hélt Andrea Margrét
áfram; »en hitt er öllum ljóst, að þetta gam-
an þitt hlýtur að vera okkur báðum til
mjög mikilla leiðinda. Hvað heldurðu t. d.
að Kjeldborgsfólkið hafi getað hugsað um
okkur, í gærkvöldi«.
»Jæja, eftir þe&su að dæma, virðist mér
helzt, að. þú óskir þess, að upp úr slitni
með ykkur. Vesalings Nikolaj! Mér þykir
þetta mjög leitt yðar vegna, en úr því að
Andrea Margrét vill ekki halda lengra
áfram, þá — já, þá er ekki hægt að bæta
úr því«.
Eg þag'ði; ég' vissi svo sem ekki, hvað ég
ætti að seg'ja.
»Vesalings Nikolaj!« tók presturinn til
máls aftur; »nú er mér fylljlega ljóst, hvers
vegna þér kollsteyptuð sleðanum — það
hefir verið nokkurskonar ósvífni gagnvart
sjálfum, yður — þér hafið náttúrlega ætlað
að gera tilraun til. að hálsbrjóta yður; sve
þegar það tókst ekki, þá, sökktuð þér ydur
niður í vísindalegan lestur og það svo
greinilega, að þér gleymduð miðdegismatn-
um og — það er þó ekki vani yðar; en eins
og þér vitið: »heimspekin er huggun í óllu
böli«. Jæja, Nikolaj minn; nú getið þér
þó sagt, þér hafið komið til, Hróarskelclu,
og nú getið þér með fyllsta rétti sungio:
»Æ, Hróarskelda, Hróarskelda, gamli, góði bær,
þá ginntir marg^n dátann frá hnakka niður í tær«.
Ég huggaði mig líka við það, að það kaámi
líka dagur á eftir næstu nótt, og' þá myndi
kveða við annan tón.
Störfin og gledin
Hvert atarf verður létt eins og leikur,
ef lundin er skemmtin og hýr,
en annars það ver'ður áð oki,
og — undir því margur hýr.
Með Guði er vissast að vera
og vinna hvert starf fyrir hann,
þá verður hér létt mn að vinna,
eg vinn fyrir hann, sem mér ann.
Já, sá, sem þér unni frá eilífð
og allt liefir gert fyrir þig;
hann fái þér verk til að vinna,
liann vill al.lt sé gert fyrir sig.
B. J.