Heimilisblaðið - 01.03.1939, Blaðsíða 24

64
HEIMILISBLAÐIÐ
líf, sem líður skjótt og endar oft fljótt, eins
og hjá ríka manninum, ,sem lét Lazarus
eiga sig; og auðuga bóndanum, sem var
»bara« að hugsa um og hlakka til, að éta
og drekka sjálfur af gróða sínum, án nokk-
urrar umhugsunar um ódauðlega sál sína,
Guð eða aðra menn.
En sfíkt er »hættusemd hæsta, og henni
Guð forði« oss öllum. Því að slíkt er blá-
ber »mammons«þjónusta«, gagnstæð þjón-
ustu Guðs.
En það segir sig þó sjálft, að þær mann-
eskjur þurfa allra sízt að vera áhyggju-
fultar fyrir lífinu hér, sem guðrækilega
elska og' ástunda skyldu og nauðsynjastörf
lífsins, þar eð sú starfsemi hefir með sér
og' yfir sér guðlega velþóknun og blessunar-
fyrirheit.
Jesús bendir líka í þessu sambandi, á
einhverjar hinar starfsömustu, og jafn-
framt áhyggjulausustu skepnur Guðs, sem
unnt er á að benda; »fugla loftsins og lilj-
ur vallarins«, sem forsjón Guðs fæðir og
klæðir mjög ríkulega, svo lengi sem þeim
er aldur ætlaður hér. En einmitt þarna,
hjá þessum skepnum, er fordæmið og' fyr-
irmyndin um sílifanda starf og látlaust
vinnanda þ’f; og þar með þá líka um rétt-
mætt áhyggjuleysi, kvíðaleysi og ánægju:
og um ugglausa forsorgun Skaparans.
Hitt er þó engu að síður eilífur sann-
leikur, sem eilíf nauðsyn. er að muna, trúa
og fylgja,, að allt vort líf og starf hér, á
og þarf að vera »umfram allt«, leit og starf
að eflingu og útbreiðslu Guðsríkis og hans
réttlætis fyrst hér í tímanum, og síðan
áfram í eilífðinni. En það er fólgið í því
að lifa og starfa réttlátlega, friðsamlega
og' glaðlega, í og af Guðs elsku og mann-
kærleik, kristilegri trú og Guðstrausti,
sjálfum sér og' öðrum mönnum jafnt til
blessunar, andlega og líkamlega, enda er
þá öll slík starfsemí sannarleg þjónusta
Guðs ■— sannarlegt Guðs verk.
Mér finnst og skilst því, að það geti ver-
ið í anda sjátfs Krists, er öldungúrinn
vinnuelski og vinnuglaði sag^i; »Blessuð
vinnan«, og þá líka um leið mega segja:
»Blessaðir þeir og þær, sem þannig vinna«.
I Krists anda finnst mér þá líka þao
vera, að óska þess og biðja öltum mönnum,
á öllum aldri, körlum konum, á meöal vor,
að þeir og þær lærði og kynni kristilega að
elska, heiðra og ástunda alla gcða og upp-
byggilega starfsemi, jafnt fyrir þetta líf og
hið komanda. og fyndi svo í því .si.tt sann-
asta líf og yndi. Enda mundu þá og flestar
hvíldar- og skemmtistundir, verða því sædi.
betri og glaðari, sem betur væri starfað.
Og í Krists anda vona ég þá einnig, að
það sé, að biðja nú btessunar, og lýsa bless-
un yfir allri þeirri góðri, trúrri og dyggri
starfsemi, sem bæði hér hjá oss og ann-
arsstaðar hefir nú farið og fer fram á um-
liðnum, yfirstandanda og komanda tíma.
til þess, eftir »skikkun Skaparans«, að i’ull-
nægja eðlilegum þörfum og kröfum aljs
lífsins. Enda gerum vér nú væntantega
bæði að biðja og vona, að öll vor ærleg
vinna og vióleitni megi verða að áþreifan-
legri blessun á komanda tíma, þrátt fyrir
allt er á brestur, svo að alljr, sem guðræki-
lega og' dyggilega hafa unnið, megi þá. lifa
gjaðir, ókvíðnir og þakklátir við góða líó-
an. Og þá líka finna til Guðsríkisins hið
innra í sjálfum sér og hið ytra sín á milli,
svo að líka megi segja, að tíkamlega vinn-
an hafi einnig verið guðsríkisvinna. En það
á öll vor vinna ætíð að vera; ætíð að hafa
þann tilgang, það markmið, að fegra og
fullkomna, betra og farsæta allt lífið, bæði
þessa heims og annars — efla og útbreiða
Gpðs ríki á jörð og himni.
Svo gefi þá Guð, að vér öll vinnum, hver
í sinni stétt, alta tíma, sem bezt og kristi-
legast, að hverju góðu og gagnlegu verki,
meðan dagur er, hver eftir gefnum hæfi-
leikum, og blessi svo alta trúa og dygga
vinnu og vinnendur með stundlegri og ei-
lífri blessun sinni, er öllu getur séð borgið
og látið allt verða til góðs þeim, er hann
elska. Felum honum svo sjálf oss og öll vor
efni og ráð í trú og trausti til hans í Jeoú
nafni — Amen.