Heimilisblaðið - 01.03.1939, Blaðsíða 16

56
HEIMILISBLAÐIÐ
Gamli sjálfur — þ. e. a. s. Kristófer —
myncli hafa gert.
»Já, bara að »Gamli« færi nú að haida
ræðu«, hugsaði ég; »þá fengi Korpus Jús-
is prédikun, sem hann myndi lengi minn-
ast.«.
En »Gamli« sagði ekki eitt einasta orð;
hann hékk með hausinn; hann langaoi auð-
sæilega aðl segja: »Hann er gerspilltur, bað
er ekki til neins, að eyða orðum við hann«.
Og »Gamli« labbaði götuna, eins og spek-
ingur, sem er hlaðinn hugsunum.
»Aktu dálítið hraðar, Friðrik«, hró]>aði
ég, því að mér fannst þessi sleðaferð al-
drei ætla að taka enda; »það er engu lík-
ara en að við höfum lík í sleðanum — við
förum svo hægt«.
»Við förum nógu hratt; það má ekki
þreyta hestana«, svaraði Korpus Júris.
»Þreyta hestana! Ég ímynda mér bara,
að þeir sofni. Og líttu á hvernig hann
dimmir í austrinu. Það verður komin hríð
eftir klukkutíma«.
»Það hressir«, sagði Korpus Júris, Þó
danglaði hann ofurlítið í »Gamla«, til að
þóknast mér; og gekk nú ferðin ofurh'tiö
greiðlegar en áður.
Við fórum fram hjá hólnum, þar sem
ég hafði fengið nokkurskonar vitrun, þeg-
ar ég var á leiðinni frá Hróarskeidu tii
Hnetubús. Þá hafði ég séð þar ungan marn.
sitja við hliðina á ungri stúlku, og þau
höfðu bæði horft á gulli roðið sólarlagið
yfir bylgjum Isfjarðarins. Korpus Júris
hefir víst séð eitthvað uppi á hólnum, því
að hanri benti þangað með svipunni, og
Andrea Margrét benti líka þangað. En
»Gamla« hefir víst vitrast eitthvað stór-
merkilegt hinum megin við veginn — lík-
legt, að hann hafi í anda séð þar laufgræn-
an. hagann — því að hann rölti beint út aö
skurðinum, og hefði líklega laumað okkur
öllum niður í hann, hefði Andrea Margrét
ekki séð, hvað hann ætlaði sér, og' tekið í
tauminn, til hinnar hliðarinnar.
»Þarna vorum við nærri oltin með öllu
saman«, sagði hún hlæjandi.
Ég ætlaði einmitt. að fara að hrósa henni
með nokkrum vel völdum orðum fyrir það,
að það væri gersamlega ómögulegt, að velta
úr sleðanum, þeg'ar Andrea Margrét sæti
við hliðina á manni; en Korpus Júris varö
þá fyrri til, og tók bitann frá munninum á
mér, með því að segja, einmitt það sem
ég ætlaði að segja.
Lokslns komumst. við þó til Hróarskeldu.
Við komum hestunum og' sleðanum til
geymslu í veitingahúsi, og nú var ég á-
nægður; nú gat ég gengið við hliðina á
Andreu Margréti. Reyndar gekk Korpus
Júris við hina hljðina; en við það varð nu
að sitja. En samræðurnar voru ekki á
marga fiska. Þótt eitthvert okkar segði
eitthvað, þá. önzuðu hin engu, og rak ég mig
á það þá, eins og reyndar oft. áður, að það
er ekki heppilegt,. að þrír s.éu á skemmti
göngu saman. Þarna röltum við þrjú aftur
á bak og áfram um göturnar og horfðum
á húsin og búðirnar. Og þótt eitthvert okk-
ar gerði einhverja athugasemd, þá var því
engu svarað, nema þá með ofur stuttara-
leg'u: »Nei« eöa: »Svo«, eða: »Jáí, eða ein-
hverju slíku. Andrea Margrét var meira
að seg'ja þegjandi, og það var þó ekki vani
hennar. Eg óskaði með sjálfum mér, að
Korpus Júris væri kominn heim og stæoi
á höfðinu í sveitareikning'unum; þá skvldi
ég hafa notað tímann til annars en að telja
steinana á götunum í Hróarskeldu. Vio ^
gengum meira að segja þegjandi fram hjá.
dómkirkjunni. En þegar við vorum að
skoða hana, fyrir þremur dögum, gat
Iíorpus Júris aldrei nógsamlega dásamað
hana fyrir dýrð og vegsemd; mér fannst
auk heldur, hún hafa minnkað síðan. Ég .
hlakkaði nú eins mikið til að komast á sleð-
ann, eins og ég hafði áður óskað að kom-
as,t af honum; og ég held helzt, að Andrea
Margrét hafi líka orðið guðsfegin, þegar
við vorum búin. að kaupa það, sem við
þurftum. og' vorum búin til heimferðar.
Nú heimtaði ég að verða ekill, á heim-
leiðinni og Korpus Júris lét það strax eft-
ir mér. En þegar ég krafðist þess, aö