Heimilisblaðið - 01.01.1942, Síða 22

30
HEIMILISBLAÐIÐ
við hana, af því að hún væri einasti núlifandi ætt-
ingi Charles Garson. Á skrifstofunni hafði hann sýnt
henni hringinn og bréfið, sem var á þessa leið:
»Þú Carson, sem tekur við þessu bréfi, leggðu
af stað og finndu mig. Þú munt gera það, ef blóð
fjölskyldunnar rennur í æðum þínum, og ferðiu
til mín mun verða ómaksins verð. Ég veit að ævi
minni er senn lokið. Ég hef ríkt vel og lengi, en
ef til vill er öllu lokið innan tveggja mánaða. Eg
\il gjarna að sá Carson, sem erfir mig sýni, að
hann sé arfsins verður. Taktu þennan hring og
trúðu engum öðrum fyrir honum. Leggðu af stað
og finndu mig. Hringurinn mun verða þér til hjálp-
ar. Hann mun áreiðanlega flytja þig til mín.
C h a r I e s C a r s o n«.
Bréfið var skrifað á hlað. sem hafði verið rifið
úr vasabók. Það var skrifað með hárfínni skrift, sem
ekkert varð lesið út úr. Helen hafði tekið við þvi
og gullhringnum, sem nú lá í lófa hennar.
»Ég hefi einnig fengið afhent 500 pund til erf-
ingja Charles Carson«, sagði málafærslumaðurinn og
horfði forvitnislega á Helen. »En upphæðin má ekki
greiðast fyrr en öruggt er, að erfinginn vill leg'gja
af stað að finna Cliarles Carson. Fyrst á að fara til
Honolulu. Þar fást nánari upplýsingar um Charles
Carson, sem þar gengur undir nafninu Carson kon-
ungur«.
Helen hafði snúið fyrir sér hringnum ems og hún
gerði nú, en innan í honum var talnaröð: »171 11
21 ... 6 19 12«.
»Þetta er sennilega ekki annað en númer gull-
smiðsins«, hafði málafærslumaðurinn sagt. »Hið síö-
asta gæti verið dagsetning 6. okt. 1912. Það er svo
sem auðvitað, að þessi dularfulli Carson hefir bú-
izt við, að hringur hans og bréf myndi lenda hjá
karlmanni. Þér ferðist auðvitað ekki þannig upp
á von og óvon. Nu er við höfum talað saman sendi
ég þetta allt aftur til alþjóðabankans í Honolulm.
»Þér skuluð ekki senda það, auðvitað fer ég«, hafði
Helen svarað. Það var eins og skyndilegur innblást-
ur, sem hún fylgdi.
Helen var 23 ára, alger einstæðingur, sem átti
engan ættingja, nema Carson konung, sem sendi
henni þessa kynlegu kveðju. Faðir hennar hafði líka
sagt henni margt um Charles frænda, æfintýramann-
inn, sem frá æsku hafði flækst milli Kyrrahafseyj-
anna og að síðustu unnið vökl og auð og orðið Car-
son konungur.
Faðir Helenar hafði allt af talað um bröður sinn
þeir halda annars, að ég sé rag-
ur«.
Hann hljóp í gær 7 kílómetra
af hlaupinu, en þá datt hann
dauður niður. Klúbbfélögum
hans þótti það leitt mjög. Þeir
höfðu veðjað um hann stórfé.
Ég vona, að þeir peningar nægi
til að kaupa krans á kistuna
hans.
*
Ég er búinn að liggja á spíl-
ala vikum saman. Nú er ég aft-
ur tekinn til starfa og kenni
ekki minnstu hluttekningar af
hálfu sjúklinga minna, þegar
ég segi þeim, hversu sjúkur ég
hafi verið. Það vekur gleðskap
og ekki annað, þegar læknir er
veikur.
•í’
Drengur nágranna míns, sagði
mér hugum-hróðugur frá j ví, að
liann hefði laart í skólanum.
hvernig farið v;eri að þ\ í að
láta menn anda og nú va ri
hann fær um að lífga drukkn-
aðan mann. »Það er ág ett«,
sagði ég. »Hefir þú líka lært
eitthvað um krabbamein?« Nei,
það var aldrei minnst á það.
Ég spurði konu mína: »Skyldi
það ekki vera vel til l'undið, að
skólarnir kenndu nemendimi
sínum lítilsháttar um krabba-
mein og einkenni þess, og létu
þá svo raunverulega læra lexíu
mn það, svo að þeir gætu farið
heim til sín og sagt foreldrum
sínum frá þeirri greinargerð?«
»Það er næsta góð hugmymk,
sagði hún.
Ég skrifaði nú stutta grein
um krahbamein og auökenni
bess, og endaði á eftirfarandi
athugasemd:
Enginn hagfræðingur mun