Heimilisblaðið - 01.01.1942, Síða 29

HEIMILISBLAÐIÐ
27
sag't oss frá, þar sem mýrarnar v'oru nú
þurrar. Af landabréfinu mátti sjá, að sú
leið var styttri og Higgs var ákafur í því,
að hún væri farin. Seinna komst ég að
því, að ákafi hans kom af því, aö hann
hugði, að vér kynnum að hitta þar á marg-
ar merkilegar rústir frá fornöld. Eg hélf
því fram, að vér skyldum fara þá leiðina,
sem vér þekktum. Hún væri að vísu löng
og þreytandi, en tiltölulega óhult, því aö
í þeirri stóru eyðimörk væri fátt árásar-
manna. Hróðrekur skar loks að fullu úr
málinu með því að segja, að ef við færum
norðurleiðina, þá yrði þar Fungum að
mæta. Hann hafði sem sé riðið út spöl-
korn á undan máltíðinni og þá komist
á snoðir um mik-inn her, sem hann var
viss um að væri her Barungs og hann hlyti
að hafa farið þar fram hjá fyrir fám stund-
um.
»Vera má, að konair mín hafi verið ein
í þeirri sveit og mig langar ekki til að
hitta hana, pabbi«, sagði hann næsta al-
vörugefinn.
»Hvert mun ferð þeirra hafa verið heit-
ið?« spurði ég.
»Það veit ég ekki«, svaraði hann, »en
ég hugsa, að þeir ætli að fara hringför
og ráðast á Múr, úr hinni áttinni. Eða
þeir eru að leita að nýju landi í norður-
vegi«.
»Jæja, þá förum vér gömlu leiðina«,
sagði Oliver stuttur í spuna. Ég er eins
og Hróðrekur búinn að fá nóg af mönn-
um í þessu landi; göngurn til náða, þess
er oss sannarleg þörf«.
Ivlukkan 2 fórum vér aftur á fætur, og
áður en lýsti af degi vorum vér búnir að
binda upp á úlfaldana og ferðbúnir. Þeg-
ai' lýsa tók af degi, sáum vér, að Hróðrek-
u.r hafði haft rétt fyrir sér. Vér sáum slóð-
iná eftir herinn, sem hann hafði minnst á.
Og sá her hlaut að hafa verið margar
þúsundir manria auk úlfalda og hesta. Af
ýnisum munum, sem vér fundum el'tir þá,
sáum vér, að það höfðu verið Fungar,
Vér sáum þó ekkert til ferða þeirra
sjálfra. Og af því að vér hröðuðum ferð-
um, þá sáum vér um miðdegislevtið oss
til mikillar fróunar, að vér vorum komn-
ir að ánni Elbúr. Hún var í mjög litlum
vexti, svo vér komumst þrautalaust yfir
hana. Og það kvöld slóum vér tjöldum
í skóginum fyrir handan ána.
Það varð nú hlutverk Higgs aö gæta
úlfaldanna þá nótt. Nú kom hann um
aftureldingu og vakti mig.
»Mér þykir leitt að raska *ró þinni«,
sagði hann: »en ég sá eitthvert furðuljós
á lofti á bak við oss, seni ég hygg að þú
getir greint líka«.
Eg fór áfætur líka og horfði í áttina.
Ég sá móta fyrir hinu hrikalega Múr-
fjalli á hinni heiðu og stjörnubjörtu nóttu.
Himininn yfir fjöllunum var allur sveip-
aður kynlegu, rauðu ljósi. Ég gerði méi
þegar í hugarlund, hvað því mundi valda,
en sagði þó ekki annað en þetta: »Förurn
og segjum Orrne frá því«.
Hann hafði lagst fyrir undir tré kvöld-
ið fyrir; en hann svaf ekki. Ég hygg, að
honum hafi varla komið dúr á auga alla
nóttina, brúðkaupsriótt Maquedu. Hann
var risinn á fætur og stóð uppi á hóli
einum lágum og starði á þessi fjöll í fjar-
lægðinni með rauða bjarmanum vfir sér.
»Múr stendur í björtu báli«, sag'ði lrann
hátíðlega. »Ö, Guð minn, það er kviknað
í Múr«, og hann sneri sér hvatlega undan.
I sama bili kom Hróðrekur. »Nú eru
Fungar í Múr«, sagði hann, »og skera
nú alla Abatía á háls. Gott er. aö vér er-
um sloppnir út úr þessu. En svínið hann
Jósúa fær næsta heita brúðkaupsveizlu.
Barung hatar Jósúa, hann minntist oft á
það«.
»Veslings Maqueda«, sagði ég við Higgs.
»Hvernig skyldi henni nú líða?«
»Það veit ég ekki«, svaraði hann. »En
þó að ég, eins og þið hinir allir hafi dáð
hana, þá má ég nú segja, að hún átti skil-
ið alla þá hegningu, sem hún gat fengið,
falsarinn sá arna! En það er vissulega
satt«, sag'ði hann í mildari róm, »hún fékk