Heimilisblaðið - 01.01.1942, Qupperneq 30

28
HEIMILiSBLAÐIÐ
oss ágæta ölfalda, að því ónefndu, sem
híín klyfjaði þá með«.
En ég endurtók aðeins þetta: »Veslings
Maqueda«.
Þennan dag fórum vér stutta leið, því
að vér vildum fá fulla hvíld, áður en vér
legðum inn í eyðimörkina. Og þar sem
vér fundum, að nö var oss óhætt fyrir of-
sóknum, þá lá oss elckert á. Um nóttina
lágum við í litlu dalverpi við læk, sem
féll undir ás nokkurn. Snemma morgun-
inn eftir vöknuðum vér við það, að Hróð-
rekur, sem staðið hafði á verði, hað oss
skelfdur að rísa á fætur, því að verið væri
að elta oss. Vér spruttum á fætur og grip-
um byssurnar.
»Hvar eru þeir«, spurði ég.
»Þarna, þarna«, svaraði hann og benti
á hæðina á bak við oss.
Vér hlupum á bak við runna nokkra og
njósnuðum þaðan. Vér komum þá auga á
einsamla manneskju, þar sem hön kom
ríðandi á hesti; hun var niðurlut og' næsta
þreytuleg. Hön var alveg hulin síðri kápu
með hettu yfir ,virtist stara á fjald vort
og gera sér far um að grenslast um það.
Higgs setti byssuna fyrir auga sér og
skaut á hana', sem sat á hestinum; en Oli-
ver stóð fast hjá honum og tókst að slá
í byssuna, svo að kölan fór beint í loft
upp.
»Farðu ekki að ráði þínu eins og fífl«,
sagði hann. »Sé þetta ekki nema ein mann-
eskja, er engin þörf að skjóta iiana; og
séu það fleiri, þá lokkar þö þá bara hing-
að«.
Þá keyrði komumaður þreytta hestinn
sinn fram, og færðist hægfara nær. Ég
sá, að þetta var lítil manneskja. Strák-
linokki, hugsaði ég, sem sendur er með
einhver skilaboð til vor.
Sá, sem á hestinum sat, var nö kominn
til vor, renndi sér niður af hestinum^ og
stcið svo grafkyrr.
»FIver ert þö?« spurði Oliver, og horfði
grandgæfilega á þenna hjöpaða komu-
mann.
»Það er manneskja, sem flytur þér tákn,
herra«, svaraði hön lágt og ógreinilega.
»Hérna er jarteinin«, heyroi hann enn
fremur sagl. Var þá mjög smá og fín hönd
rétt fram til hans og hélt á hring milli
fingranna.
Hann þekkti hann óðara. Það Var hring-
ur drottníngarinnar af Saba.
Oliver fölnaði:
»Hvernig hefir þö komist yfir hann?«
spurði hann hvatskeytlega. »Er hön dá-
in, sem ein hefir rétt til að bera hann?«
»Já, já«, var þá svarað með afbökuðum.
rómi, að mér skildist.
»Niðji konunganna, sá, sem þö jrefir
kynnst, er dáinn, og þar’sem hön þarf
eigi lengur að nota þessa gömlu jartein,
til að tákna vald sitt, þá hefir hun arf-
leitt þig að hringnum. Þig, sem hön minnt-
ist ineð kærleika til síðustu stundar«.
Oliver fól andlitið í höndum s'ér og
sneri sér undan.
Þá var enn sagt: »En konan, Maqueda,
Hem einu sinni var sagt, að þö legðir ásl-
arhug á — —«
Hann brá höndum frá andliti sér og
starði.
»----Konan Maqueda, sem einu sinni
var sagt að þö ynnir — hun er enn á lífi«.
Þá féll liápuhötturinn af henni og vér
sáum ásjónu hennar í ljósi upprennandi
sólar.
Það var Maqueda sjálf.
Nu varð hátíðleg þögn.
»01iver, herra minn, viltu þiggja hring
drottningarinnár af Saba?«
\ Eftirmáli Maquedu.
Ég Maqueda, sem einu sinni var köll-
uð Walda Nagasta og Takla Warda, þ.
e. niðji konunganna, hefi erfðayfirráð yf ■
ir Abatíþjóðinni, afspringur Salómós og
Saba-drottningarinnar — ég rita þetta, að
skipun Olivers, herra míns, af því að
hann óskaði, að ég skyldi segja frá nokkr-
um atburðum með mínum eigin orðum.
Vissulega eru allir karlmenn heimskir,