Heimilisblaðið - 01.01.1942, Síða 33

HEIMÍLISBLAÐlÐ
31
aði hann á sinn ltonunglega hátt. »Héi
ég þér því ekki uppi í Múr-skarðinu, er
ég átti tai við þig' og mennina í'rá Vest-
urlöndum, og getur soldán Fung'a gengið
á bak orða sinna? Ég er búin að hernema
aftur horg vora, eins og ég hafði svarið
að gera og nú er ég búinn að láta eklinn
hreinsa hana«. Og hann henti á æðancli
logana. »En svo hyggi ég hana upp aft-
ur og þú skalt verða drottning undir minni
yfirstjórn«.
»Nei, ekki það«, svaraði ég. »En í stað
heitorðs þíns bið ég þig um þrennt«.
»Seg það«, sagði Barung.
»Það er þá fyrst að þú fáir mér góðan
hest og vistir til fimm daga og mér leyf-
ist að ferðast hvert sem ég vil fara, ao
þú gefir manni nokkrum, Jafet að nafni,
ef hann er enn á lífi, heiðursstöðu hjá
þér, af því að hann er vinur minn. Og í
þriðja lagi, að þú þyrmir leifum Abatí-
þjóðarinnar«.
»Þú mátt fara hvert sem þig iystir«,
svaraði Barung. »Einhver njósnarmanna
minna, sá í nótt fjóra hvíta menn sem
riðu fögrum úlföldum til Egiptalands og
sögðu mér frá því. En ég sagði, að þeir
skyldu fara leiðar sinnar í friði. Það voru
ráðvandir og hraustir menn, sem Abatí-
arnir höfðu svívirt og þeir áttu skilið að
fá frelsi. Já, þetta sagði ég, þótt einn af
þeim væri eiginmaður dóttur minnar eða
ao því kominn að verða það. En hún vill
ekkerl vita af honum framar, — manni,
sem heldur vildi flýja til föður síns en
vera hjá henni, svo að ég hugði, að það
væri bezt að láta hann fara. Ef ég hefði
veitt honum eftirför, hefði hann mátt
dauða deyja«.
Þá svaraði ég djarflega: »Já, ég' \ ii fara
á eftir þessum Vestanmönnum, ég sem nú
er húin að yfirgefa Abatíana. Mig fýsir
að sjá önnur lönd«.
»Og" rifja upp fornar ástir við þann, sem
nú hugsar þér illt?« sagði hann og strauk
skeggið. »Nú, það eru engin undur. Hér
hefir verið haldið brúðkaup, sé ég. Segðu
mér, hvað ætlaðir þú þér að gera, göfgi
niðji konunganna? Ætlaðir þú að taka
Jósúa digra þér í faðm?«
»Nei, fíarung, það var þessi brúðgumi,
sem ég' vildi faðminn hjóða«, sagði, ég, og
sýndi honum hnífinn, sem ég faldi í brúð-
arkjólnum mínum,
»Nei«, sagði hann brosandi, »ég hugsa
að þú hafir fyrst og fremst ætlað að beita
honum gegn Jósúa. En þú ert hreystikona,
sem gazt bjargað unnusta þínum með því
að leggja þitt eigið líf í sölurnar. En farðu
nú samt varlega út í það, niðji ltonung-
anna. Konurnar í ætt þinni hafa í marga
ættliðu verið drottningar og þú gazt fram-
vegis verið drottning undir minni yfir-
stjórn. Hvernig ætti líka kona, komin af
þeim, sem lengi höfðu drottnað, aíborið
að þjóna hvítum manni i ókunnu landi?«
»Það er nú einmitt það, Barung, sem ég
ætla að komast að raun um. Og geti ég
ekki afborið það, þá kem ég aftur til baka,
en ekki samt til að ráða fyrir Abatíum;
ég hefi sagt skilið við þá um aldur og
ævi. En Barung, hjarta mitt segir, að ég
geti sætt mig við það«.
»Niðji konunganna hefir talað það«,
sagði hann og hneigði sig fyrir mér með
lotningu. »Bezti hesturinn minn bíður
hennar og fimm minna hraustustu manna
skulu ríða með henni, þangað til hún er
áreiðanlega komin svo lang't, að hún sér
tjöld útlendinganna. Og ég segi, sæll er
sá meðal þeirra, sem var fæddur til að
bera hinn ilmsæta rósaknapp Múrs á
brjósti sínu.
Að því er Jafet snertir, þá er hann í
þjónustu minni. Hann gaf sig mér í hend-
ur, af því að hann vildi ekki berjast með
þjóð sinni, sökum þess sem þeir höfðu gert
móti vinum hans, hvítu möhnunum. Það
vil ég svo segja þér að endingu, að ég er
þegar búinn að sltipa svo fyrir að stríðið
skuli vera úti. Ég-vil ekki vega fleiri
menn, heldur gera leifar Abatí-þjóðarinn-
ar að þrælum. Þeir eru heiglar í orustum,
en annars kænir og duglegir til annara