Heimilisblaðið - 01.01.1946, Blaðsíða 3

35. árg.
Reykjavík, janúar 1946
1. tbl.
Myndirúrlífiþjóðarinnar
FERÐ f VERIÐ FYRIR 40 ÁRIJM
Eftir Einar Sigurfinnsson
JjAÐ VAR algeng venja allt fram á síðustu
p. aú að sveitamenn, sem heimangengt áttu,
0ru Ú1 útróðra í verstöðvarnar síðari hluta
var hallað að „fara í verið‘“
a «útver“. Var það oft tilhlökkunarefni
að manna’ en,Ja þótt stundum væri erfilt
. niast á ákvörðunarstaðinn og „oft krögg-
af
að
1 v'etrarferð“, eins og orðtakið segir. Lengst
Urðu menn að fara í verið gangandi, því
svo skamrnt er síðan að bílarnir komu til
v'a miar að þeirra gætir varla í samhandi
^ ótversferðir. — Ég ætla hér að rifja upp
ekk-Se^a lra ernnr útversferð minni, þótt
1 geti hún talizt neitt sérstaklega söguleg.
r.^að var veturinn 1906 eða 1907, að ég var
tttti til sjóróðra suður í Vogum í Gull-
^t'gnsýslu. Átti ég þá heima austur í Meðal-
j^g1- Hafði ég áður farið til róðra suður
] .*. SJ° og á Eyrarhakka, svo að mér voru
glr orðnar kunnar.
var ^ Var 8ammæltur pilti af næsta bæ, sem
a f<et/°kkU^ ynKrr en ég °g röskur og léttur
]jj,rjUrt^arardagur var ákveðinn, en ekki hlés
aðurG^a’ ^V1 mikil snjókoma var dagana
með le^Ja skyldi stað- En svo létti til
tr°sti, og sá nú livergi á dökkan díl.
°g jU Var allt tilbúið, föt og nesti látið í poka
Vter' ^1^1 utkninn þattttig, að setn þægilegast
o„ 1 a kera. Góðan broddstaf varð að liafa
Hárr annl)rodda. — Það vildi svo til að tveir
Uf ^annar okkar fóru kaupstaðarferð til Vík-
t fer^ egðu upp þenna dag. Slógumst við
nieð þeim. Þeir voru með reiðingsliesta
Frásögn sú, er hér hirtist, og skráS er af Ein-
ari Sigurfinnssyni hónda á ISu í Biskupstung-
um, lýsir ferS „í veriS“ fyrir fjórum áratug-
um siSan. Og þótt segja megi, aS sú ferS geti
ekki „talizt neitt sérstaklega söguleg“, heldur
hafi gengiS „aS ötlu leyti fljótt og vel“, cins
og liöfundur segir sjálfur, þá gefur hún glögga
hugmynd um, hverjir örSugleikar því voru sam-
fara aS taka sig upp frá heimili sínu um há-
vetur og ferSast um langvegu til verstöSvanna.
En þaS var fastur og óhjákvœmilegur liöur í
lífsharátlunni allt fram á síSustu áratugi, aS
sveitamenn, er meS nokkru móti áttu heiman-
gengt, fceru til útróSra í verstöSvum síSari hluta
vetrar. Var þá víSa svo skjpaS á bœjunum, aS
heima voru aSeins konur og hörn til aS ann-
ast gegningar og önnur aSkallandi störf.
og gátu því flutt poka okkar. Snjórinn var
svo mikill, að mjög torvelt var að komast
áfram og sums staðar alófært á venjulegum
leiðum, t. d. urn Mýrdalssand. Varð því það
ráð tekið, „að fara tneð sjó“, enda var það
venjuleg þrautaleið, þegar snjórinn lokaði
öðrum leiðum. Þetta var að mun lengra, og
svo varð að gæta þess að koma að aðalvatns-
útfalli Sandsins, þegar lágsjávað var.
Snemma dags var lagt af stað. Veður var
bjart og nokkuð kalt, eins og oft er á þorra.
Komið var að Sandaseli, en sá bær er á aust-
urbakka KúSafljóts. Nú var Kúðafljót ekki
neinn farartálmi, það lá undir traustum ís,
sem nú var kærkomin samgöngubót, því að
við fórum niður eftir fljótinu, og suður að
sjó komum við skömmu eftir að fullbjart var