Heimilisblaðið - 01.01.1946, Blaðsíða 16

16
HEIMILISBLAÐIÐ
honum. Þetta liafði allt skeð á fáum sekúndum, en
Alan fannst það langur tími.
Hann sá ekkert umliverfis hana. Það var alveg eins
og hún liefði risið upp af köldum bárum hafsins. Svo
stanzaði hún nokkur skref fyrir framan hann, þegar hún
tók eftir svip hans. Það hlýtur að hafa verið eitthvað
í lionum sem skelfdi hana. Hann tók ósjálfrátt eftir
því og reyndi að ná valdi yfir sjálfum sér.
„Þú gerðir mig hálfhrædda“, sagði hún. „Við erum
lengi búin að eiga von á þér og vorum alltaf að liyggja,
hvort þú kæmir ekki. Ég var rétt áðan að horfa út yfir
sléttuna, til þess að vita livort ég sæi þig ekki koma. En
sólin skein beint í augun á mér, og ég sá þig ekki“.
Það var svo ótrúlegt að lieyra rödd liennar, sömu rödd-
ina, rólega, mjúka og hrífandi. Hún talaði við liann,
eins og hún hefði séð hann síðast í gær, og væri að bjóða
hann innilega velkominn aftur heim í dag. Á þessari
stundu var honum ógerlegt að gera sér ljóst, live langt
var síðan þau sáust síðast. Hann var Alan Holt — hún
var Mary Standisli risin upp frá dauðum. 1 sorg sinni
hafði liann oft liugsað sér, hvað hann mundi gera, ef
hún kæmi til hans aflur á einhvern yfirnáttúrlegan hátt
svipað þessu. Hann hafði hugsað sér að faðma hana að
sér og sleppa henni aldrei, aldrei aftur. En nú, þegar
kraftaverkið var skeð, og liún stóð þarna andspænis
honum, stóð hann hreyfingarlaus og gat varla mælt orð
af vörum.
„Þú, — Mary Standish“, gat hann að lokum stamað.
„Ég hélt —“
Hann lauk ekki við setninguna. Honum fannst það
ekki vera liann sjálfur, sem var að tala, liéldur einhver
önnur persóna, sem stæði þar lijá lionum. Hann sjálf-
an langaði til að hrópa í gleði sinni, en eitthvað hélt
honum föstum. Hiin greip um handlegg hans skjálf-
andi liöndum.
„Ég hélt að þér stæði á sama“, sagði hún.. „Ég hélt
að þér væri sama þótt ég kæmi hingað“.
Sama, þetta orð var eins og sprengja, sem setti heila-
sellur hans af stað aftur, og snerting liennar sendi liita-
8traum um liann allan. Hann lieyrði sjálfan sig lirópa,
æðÍ6gengið og ómannlega um leið og hann þrýsti lienni
að brjósti sér. Hann klemmdi hana að sér, kyssti hana
ofsalega á munninn, gróf fingurna í hári hennar og
grannur líkami hennar svignaði undan sterkum örm-
um hans. Hún var lifandi — liún var komin aftur —
aftur til lians — og hann gleymdi öllu öðru á þessum
blindu augnablikum en þessum mikla sannleika, sem
uldri eða fyrr. Og það verður að reikna
með því, að innan tiltölulega skainnis
tíma verði þrotnar birgðir af blýi, zinki,
gulli, silfri, demöntum (sem ekki eru
aðeins notaðir í skartgripi, heldur einn
ig til mikilvægra iðnaðarþarfa), kop*11
og tini, nema því aðeins að gripið verði
til einhverra ráða til að konia í veg 6l
ir þann háska.
HvaS er hœgl aS gera?
, 9
En til hvaða ráða er þá hægt að gnPa'
mun einhver spyrja. Eru ekki að ininnsta
kosti einhver ráð til að lengja þennan
frest, sem þeir svartsýnu gefa okkur-
Látum okkur nú athuga þá möguleik11,
í fyrsta lagi er liægt að lnigsa sér þa»n
möguleika að nýjar námnr finnist.
, 9
En hvernig finnast þá nýjar namur-
Auðugustu nikkelnámur í hcinii, se
eru í Sudbury-héraðinu í Kanada, f‘inn
járnbrautarverkamaður nokkur árið 1 ’
þegar verið var að vinna að lagning11
kanadisku járnbrautanna. Silfurnánia11
nyrzt í Ontario fannst einnig af »en
ingu, þegar verið var að leggja járnbraut-
Lítill drengur, sem var að reka fé 1,11S
bónda síns niður að Oranje-fljótinu, lag
grundvöllinn að hinni miklu deniantJ
framleiðslu Suður-Afríku, þegar hann
fann „fallegan hvítan stein“. Blý-
zinknámurnar að Broken Hill 1
Soulh Wales fann gullleitarmaður nok
ur, er hélt sig hafa komið niður á tm-®
Svona þyrfti þetta að ganga til cl,r
í dag, en tími heppninnar og óvæntf*
tilviljana er liðinn. Jörðin er nú s'°
þrautkönnuð, að þess er ekki lenguf
að vænta, að menn hnjóti um gullklumP’
þótt þeir búi sig út með ncsti og n>J‘
skó að liætti gullleitarmanna.
I’ess, sem menn ætla sér að finna »u’
verður að leita langt niðri i iðrum jarðaf
Og til þess að hafa nokkur skilyf®1 11
þess, verða menn að vera jarðfræðing11
og ráða yfir öllum fullkomnustu t® J
um til slíkrar lcitar. Af námuni,
sei»
fundizt hafa á þennan hátt, má nefna kop
arnámuna í Norður-Rhodesiu og blý- 0
zinknámur á Nýfundnalandi.
Möguleikarnir til að finna náinur ^
framangreindan hátt eru þó alger
takmarkaðir við viss svæði jarðarin
— og þau mjög fá. Er þar um að ríl’
afmörkuð svæði á Balkanskaga, 1 11
V