Heimilisblaðið - 01.01.1946, Síða 5

5
11EIM I L I S B L A Ð IÐ
óttdinn út með okkur og vísaði okkur að
yvindarhólum.
^egar þangað kom, knúðum við dyra, og
Vaí s^jótt upp lokið og gisting auðfengin.
f Eyvindarhólum bjó þá Sveinn Sveinsson,
^"'ikssonar prests að Ásum í Skaftártungu.
^ var honum kunnugur og þótti gott að
^Jóta gestrisni hans og konu lians, Jóhönnu
^Urðardóttur. Vorum við þar í bezta yfir-
læti
yið glaðværar samræður og góðan beina.
^ lorguninn^ftir var þykkt loft og lítils
attar snjókoma. Við félagar bjuggumst skjótt
terð’ar, kvöddum heimamenn og héldurn
8tað. Stefndum við nú til fjallanna, og
^^an skamms komum við á veginn. Var þá
. 0lldð snjóf júk allmikið og fór vaxandi. Einn-
b fór austanvindurimi vaxandi, og fyrr en
var þannig kominn vonzku bylur. En
við -^Vi" a3 unflan veðri mátti stefna héldum
j afram og sóttist ferðin vel.
Steinahelli hvíldum við okkur um stund.
uum svo áfram og komumst að Seljalandi
8Í3la da
j.el tekið, enda vorum við orðnir lúnir og
v^arðir og þurftum hvíldar við. Sváfum
að
Horð,
gs, báðum við þar gistingar og var því
Vel um nóttina og vorum sem nýir menn
ttiofgni en þá var komin heiðríkja og
an vindur með allmiklu frosti.
fórum við að athuga Markarfljót. Af
0r anum sást, að auður áll var svo langt suð-
SCm l133^ var sja- Við réðum því
aiad' ^3ra UPP me3 Bjótinu. Vindur fór vax-
5 og var nú kominn skafrenningur.
8Vq J°tið var ekki árennilegt í svona veðri,
bar ^ Vi3 fórum að HamragörSum, liittum
0 . 1Usnóndann og föluðum leiðsögn lians
en 'e^Zt Itesta út yfir. Hann tók þessu vel,
eU |SU"3l8t kafa aðeins einn liest á járnum,
láta |illU vaeri vanur og þægur, og mætti víst
fa» aiUl fara lausan til baka, ef állinn væri
' ii liann kvaðst vera hræddur um, að
*iiiar qii . . ,
Jjj., 11 væri opmn vestar. Bondi tok nu
stg^1311 llest út úr liesthúsinu og stóra vatna-
vaf ^’euguin við svo allir út að álnum. Svo
0far ailuað dýpið og reyndist ófært. Nokkru
kó,. ,.reyil(list þó grynnra við skörina. Fór
aði 1 'ar a °8 rei3 ut í, en fljótt dýpk-
v*;.8Vo a3 Eann sneri aftur og sagði, að það
Vfgr' ,tx Sang8laust að reyna þetta. Fljótið
"5«0Ts!í,JfLekke"v;‘. væri í að vaða í svona
aldi hann að okkur væri bezt að koma
heim með sér og bíða til morguns, því að þá
yrði sennilega hægt að komast yfir fljótið
á ís, ef frostið héldist.
Við tókum þessu boði með þökkum og
fylgdumst með bónda heim. Dvöldum við
nú í _ Hamragörðum það sem eftir var dags-
ins og nóttina eftir. Okkur leið þar ágæt-
lega. Heimilisfólkið var glaðvært, sögur voru
sagðar, skrítlur og vísur liafðar yfir.
Morguninn eftir var veður bjart og kyrrt,
en frost allhart. Fljótt var búizt til ferðar og
lagt af stað. Gengum við að fljótinu og svo
upp með því. Brátt sáum við, að ísliroði var
skara í milli. Lögðum við þar að og reynd-
ist hann nægilega traustur, ef gengið var var-
lega. Komumst við þannig yfir og sömuleiðis
yfir vestari álinn, sem var til muna minni.
Nú gengum við vestur og upp Markarfljóts-
aura að Þverá, sem var undir traustum ís —
og tafði því ekkert ferð okkar.
Fórum við nú að tala um, hvert við gætuin
komizt þenna dag. '
„Kunningi minn er vinnumaður á Stóra-
Hofi. Hann hefði ég gaman að hitta, ef ekki
væri mjög mikill krókur að koma þar“, sagði
félagi minn.
„Ég held það þurfi ekki að vera mjög mik-
ill krókur, ef rétt er farið“, sagði ég, og það
varð úr, að við ákváðum að halda þangað
og gengum við nú rösklega.
Þegar kom upp í Hvollireppinn, var farið
að skyggja. Mættum við þá manni, sem sagði
okkur greinilega, hvernig bezt væri að stefna
eftir fjöllum, sem vel sást til, og svo hvar
við skildum vera, er við kölluðum í
ferju.
Við þökkuðum leiðbeiningarnar. Héldum
við svo áfram og komum eftir skamma stund
að Eystri-Rangá. Við kölluðum nokkrum sinn-
um á „ferju“, og eftir skamma stund var
kallað liinum megin hvort einhver vildi kom-
ast yfir. Kváðum við svo vera og strax heyrð-
um við, að báti var brundið út og glamraði
í árum. Le4ð ekki á löngu, unz við vorum
komnir á þurrt hinum megin og heim að
bænum.
Á Stóra-Hofi bjó um þessar mundir Einar
Benediktsson skáld, er þá var sýslumaður
Rangæinga. Ekki var hann lieima þenna dag,
en fúslega var okkur veittur beini og allur
næturgreiði og engin borgun tekin, þótt boðin