Heimilisblaðið - 01.09.1947, Síða 31

HEIMILISBLAÐIÐ
187
~~ Munduð þér geta þekkt þá aftur? spurði
llln Raissu, án þess að auðkenna sökudólg-
dlla nieð frekari orðum.
* ~~ er ekki viss um það, svaraði hún.
® l,ef þegar leitað svo mikið.
Haldið áfram að leita, sagði greifynj-
an- ^ ið sjáumst aftur. Hún sneri aftur til
Sl,larkynna sinna, en Porof og dóttir hans
?engu niður tröppurnar. Rétt í þann svip-
ltln, seni þau stigu út á götuna, nam sleði
staðar. Fyrir hann var spenntun brúnn liest-
^11"’ °g ungur maður, dúðaður upp að eyrum
y 0<1kápu sinni, stökk léttilega út úr honum.
alerian Gretsky, sem var vanur að þekkja
U,a gesti frænku sinnar, Iiorfði á þau, er
voru að yfirgefa húsið. Þegar hann sá
aissu, f6r skyndilega lirollur um hann. Vegna
I lkennishúnings lians liafði hún einnig veitt
°num atliygli. Las lnin í augum unga manns-
j|ls óttan við að verða endurþekktur? Gat
11111 sér til andlitsdrátta lians, þrátt fyrir
‘Ppbrettan loðkragann? Hún skalf eimiig og
a næmdist snögglega.
tetsky ákvað að ganga upp liinar þrjár
£ ntröppUr5 sem voru á milli þeirra, og
jUra 81"®an fram lijá henni. Vörðurinn liafði
e^ar °pnað liliðið til þess að lileypa hon-
111 inn. Hann gekk inn fyrir, og liliðið lok-
a3'« b,ki
siita
þetta
Pabbi, sagði Raissa lágt og lagði liönd
a armlegg gamla mannsins. — Pabbi,
var einn hinna þriggja.
~ ^essi liðsforingi?
Ja, eg er alveg viss um það.
orof sneri til baka og spurði vörðinn:
lrekk'Ver Mðsforiii<girua, sem inn
q ^að var frændi greifynjunnar, Valerian
retsky greifi, svaraði vörðurinn hreykinn.
£r or°f gekk til baka til Raissu. — Það var
greifynjunnar, sagði hann.
kaa-a stóð andartak á báðum áttum. — Nei,
nia hún ekki vita, sagði hún loksins.
°nidu, við skulum fara, við finnum hann
attur.
ir ^11^3 Malerians lók á móti honum. Eft-
a hafa skipzt á venjulegum kveðjuorð-
koU’ sagði hann: — Hvaða fólk var það, sem
1 nt héðan, gamall maður og sorgarklædd,
u°g »túlka? B 8
1 tæka tíð mundi greifynjan, að sökudólg-
arnir vom í lierdeild frænda hennar og að
liann mundi þá. ef til vill af félagslegum
ástæðum, vinna gegn áformum hennar, ef
liann fengi veður af þeim.
— Það voru fátæklingar, svaraði hún, sem
ég ætla að lijálpa. Þú veizt, að ég lief fjöld-
ann allan af skjólstæðingum. Á liverjum degi
heimsækja einhverjir þeirra mig.
Valerian þorði ekki að spyrja, hvers konar
vernd frænka lians ætlaði að veita þessum.
Hún var nú ekki vön að lialda fyrirætlunum
sínum leyndum, svo að ef hún liefði ætlað
að leggja í einhverja krossferð, myndi liún
án efa hafa sagt honum frá tilhögun hemiar.
Hann réð því af, að engin hætta væri á ferð-
um, livað málefni lians snerti. En þrátt fyrir
þenna hughreystandi þanka, batt liann snögg-
an enda á heimsókn sína og var, það sem
eftir var dagsins, daufur og viðutan. 1 her-
deildinni liitti liann Rezof, sem hann sagði
óðara frá því, sem gerzt hafði fyrri liluta
dagsins.
—- Ertu viss um, að það liafi verið hún?
spurði hann, sem var að eðlisfari tortrygginn.
— Viss? Er maður nokkurn tíma viss?
— Jú, þegar sannanir eru fyrir hendi,
svaraði Rezof, en þú hefur engar sannanir,
og þar af leiðandi geturðu ekki verið viss.
En úr því að þetta er vafamál, þá lýstu fyrir
mér þessari viðsjárverðu stúlku. Það er dé-
skoti skrýtið að vera svona flæktur í máli
og þekkja svo ekki þann, sem setur okkur
í þessa ógurlegu liættu.
— Þú fremur ætíð heimskupör, mælti
Valerian ergilegur. Ef þú hefðir séð hana
eins og ég ...
— Það hef ég óneitanlega ekki. Þú hefur
einn alla liagsmunina, og við erum þrír um
að skjálfa sem laufblöð í vindi. Jæja, láttu
mig lieyra! Hún er falleg, þú verður að
kannast við það — ræninginn þinn?
— Hvort hún er falleg, veit ég ekki. Ég
veit aðeins, að hún hefur slegið mig sem
elding.
— Hver skollinn sjálfur. Það væri kannske
bezt að breiða yfir sig? Hvað segir þú um
skyndiferðalag til útlanda?
— Rétt fyrir liina stórkostlegu maí-hátíð?
Hvað hugsarðu? Offurstinn mundi aldrei að
eilífu gefa okkur orlof.