Heimilisblaðið - 01.11.1950, Blaðsíða 7

HEIMILISBLAÐIÐ
163
jlfARGARET FRANCIS vissi,
að hún mundi aldrei verða
svo gömul, að hún gleymdi
þessum jólum. Meðal annars
vegna þess, að þetta voru síð-
ustu jólin á ríkisstjórnarárum
gömlu drottningarinnar, og svo
var þetta dánarár Lizzie
frænku, eins og börnin höfðu
kallað hana. Lizzie var stjúp-
systir Margaret og miklu eldri
en hún, en henni hafði alltaf
þótt mjög vænt um þessa yngri
systur sína. Hún hafði séð um,
að Margaret nyti góðrar
menntunar, og hún hafði kom-
ið henni að í stórri hattabúð
í St. Pauls Churchvard. Marg-
aret hafði búið hjá Lizzie,
þangað til hún kynntist Charl-
es Francis, sem þá var bygg-
ingaverkstjóri og vann skammt
frá húsinu þeirra við Shepli-
erdess Walk. En Francis var
ættaður frá Norfolk, og þar
er það orðtæki, að Norfolk-
ungamir leiti alltaf lieim aft-
ur á æskustöðvamar, og þeg-
ar þau vom gengin í hjóna-
band, fluttist Margaret frá
æskustöðvunum í London til
Heathley, sem er þorp í Breck-
land. Þar tók Charles litla
jörð á leigu og vann í frí-
stundum sínum að smíðum og
öðru því, sem hægt var að
hafa einhvern aukaskilding
fyrir. Ekkert liús var á litlu
jörðinni, en þar sem tvær
íbúðir voru í einu húsi Grint-
ers, sem var bakari og hafði
auk þess matvöruverzlun, fékk
Francis aðra íbúðina leigða og
þóttist hafa komið ár sinni
vel fyrir borð með því.
Með þeim Margaret og
Charles Francis var flest ólíkt.
Hún var lítil og fínleg og hafði
notið betra uppeldis og um-
önnunar, og þótt hún ætti nú
orðið fimm böm, hafði hún
ekki að öllu leyti vanizt hátt-
um og málfæri íbúanna í
Breckland. Hún gerði það sem
hún gat til þess, að börnin
vendust ekki á hinn grófa
framburð þorpsbúanna, þótt
það bæri lítinn árangur, og
hún þrælaði seint og snemma
í því augnamiði, að þau gætu
verið lireinlega til fara. En
Francis var óheflaðri og opin-
skárri, og eins og grannar
hans sögðu, laglegur, alúðleg-
ur, hávaðasamur og örlyndur
maður, sem þóttist góður, ef
hann gat haldið sér upp úr
skuldafeninu. Það var þó ekki
svo að skilja, að hann hefði
áhyggjur vegna skuldanna.
— Ég held þeir geti beðið
eftir peningunum sínum, var
hann vanur að segja með glað-
klakkalegum hlátri. Þeir fá þá
einhvem daginn, býst ég við.
Og þótt þeir fái þá ekki,
standa þeir jafnréttir fyrir því.
En Margaret hafði mörg orð
og áhyggjur út af því. Þegar
illa hafði árað hjá þeim og
þau skulduðu Grinter, fyrir-
varð hún sig fyrir að láta sjá
sig í búðinni, og þá urðu böm-
in að sækja brauðið og græn-
metið, en þegar skuldirnar
voru greiddar að mestu eða
öllu leyti, en fyrr ekki, gat
hún gengið upplitsdjörf inn
í búðina. En þegar efnahag-
urinn var með betra móti, var
Francis svo ör á fé, að úr hófi
keyrði. Lizzie frænka hafði
lent í kröggum og Margaret
hafði getað sent lienni pen-
inga. Og eitt sinn, þegar hag-
ur þeirra stóð með blóma,
losnaði hinn helmingur litla
hússins, svo að Francis tók
hann á leigu í viðbót. Þá hafði
fjölskyldan fjögur lítil svefn-
herbergi til umráða, og þá
fékk Margaret loksins setu-
stofu. Setustofan var stolt
hennar og á sunnudagskvöldin
á vetuma, þegar eldur brann
á arninum, var setustofan
liennar þokkalegasta og lilýleg-
asta stofan, sem til var í ná-
grenninu.
Lizzie dó snemma að vori