Heimilisblaðið - 01.11.1950, Blaðsíða 31

HEIMILISBLAÐIÐ
187
stó5 við skenkiborð og dró
tappa úr vínflöskum.
Carrick hratt dyrunum upp
án þess að hugsa sig um og
ætlaði að slá mann þann í
andlitið, er stóð við vegginn.
Það var hár maður með dökka
poka undir augunum og litla,
órakaða höku. Carrick hafði
einnig séð hann í bardagan-
um síðastliðna nótt.
— Hæ, hæ, skipstjóri, sagði
sá liái og beindi að honum
byssu. Þér leggist ekki upp
að réttum hafnargarði!
Mennirnir við borðið liöfðu
staðið á fætur, einnig sá, sem
var persónulegur óvinur Carr-
icks vegna særða handleggsins.
— Það er bezt að ganga úr
skugga um, hvort skipstjórinn
er með vopn á sér, sagði liann.
Og legðu frá þér þennan fall-
ega staf, hann getur verið
hættulegur fyrir okkur! .
Eiim af mönnunum, er var
í mjög víðum, rauðum buxum,
afvopnaði Carrick.
— Ég vissi, að þú fylgdir
mér eftir, sagði sjóræninginn
hæðnislega. En ég hef ekkert
á móti því að ræða við þig
í bróðerni, skipstjóri. Joe, af-
læstu dyrunum. Við þurfum
engin vitni að þessu skemmti-
lega móti.
Joe liafði verið að leika sér
að rýtingnum í staf Carricks.
Hann lét þumalfingurinn
renna eftir egginni til þess að
reyna hversu skörp hún væri.
Svo henti liann rýtingnum í
attina að borðinu. Rýtingsodd-
uriim festist í þykkri borð-
plötunni og titraði. Þegar
hann hafði aflæst dyrunum
°g dregið fyrir gluggann, kom
hann aftur. Það varð hálf-
dimmt í herberginu, en þó
nógu bjart, hugsaði Carrick,
til þess að hægt væri að hafa
skotmark í þessu litla her-
bergi.
Svertinginn frammi í eldhús-
inu hafði að sjálfsögðu fengið
fyrirskipanir, því nú kom
hann haltrandi með ljós, er
hann setti á mitt borðið. Svo
læddist liann aftur burtu.
Ljósið kastaði stórum, kynleg-
um skuggum af mönnunum á
loft og veggi.
Stúlkan við skenkiborðið
kom og setti flöskur á borðið.
— Þú ættir að gæta þín,
Benjamín, sagði lmu aðvar-
andi röddu við manninn með
pokana undir augunum. Hann
var sýnilega foringi flokks-
ins.
Benjamín skipstjóri tók blæ-
væng úr þurrum pálmablöð-
um, sem lá á borðinu, og veif-
aði hægt að sér svala.
— Gættu þín sjálf, sagði
hann skipandi röddu. Jæja,
Carrick skipstjóri, hélt liann
áfram í stríðnislegum róm, þér
létuð skip niitt finna fyrir ná-
vist yðar í nótt. Er yður ljóst,
að yður er óheimilt sem skip-
stjón á kaupskipi að skjóta
eins og þér gerðuð .. . ?
— Já, mér er kunnugt um,
hvaða lög eru í gildi á sjó,
svaraði Carrick. Nú var um
að gera að teygja tímann, og
það var vissulega liægt með
því að spjalla um hlutina.
— Svo gangið þér með leyni-
vopn, eins og til dæmis rýt-
inginn í stafnum. Það er einn-
ig ólöglegt. Jæja, við ætlum
ekki að láta leika á okkur.
Setjizt, skipstjóri! Segið stelp-
unni þama, hvað þér viljið
drekka. Nei, eins og ég sagði,
þá er það ekki heppilegt, að
skipstjóri á kaupskipi gangi
með leynivopn ...
— Hvort sem það er heppi-
legt eða ekki, skaut Carrick
inn í, þá mundi ég telja það
heppilega ráðstöfun að sjá
yður dingla í gálganum með
snömna um liálsinn!
Benjamín yppti öxlum og
veifaði blævængnum.
— Við skulum geyma að
ræða um það, unz við emm
orðnir góðir vinir. Málið ligg-
ur nefnilega þannig fyrir, skip-
stjóri, að við gerðum stórkost-
legt axarskaft í nótt. Við ætl-
uðum að ná allt öðmm fugli.
En Iivor okkar liefur meiri
ástæðu til að barma sér yfir
leikslokunum ? Ég! Ég missti
ágætt skip auk allra mannanna
er féllu í bardaganum. En við
skulum hlaupa yfir þá hlið
málsins. Auðvitað skiptir það
mestu máli, að ég olli yður
tjóni, skipstjóri! Þér skuluð
vita, að ég er sannkristinn
maður! Þegar ég kem í land,
er alltaf mitt fyrsta verk að
fara í kirkju. Mennimir geta
borið vitni um það.
Carrick liafði setzt beint á
móti Benjamín skipstjóra.
— Þetta er næstum því eins
og gott skemmtiatriði í sirkus,
sagði liann. Þér ættuð að fá
yður tamdan apa og kenna
honum listimar, svo að þér
getið notið þeirra sjálfur!
Hann sneri sér að stúlkunni
og sagði:
—- Ég ætla ekki að fá viskí,
heldur kaffi, sterkt og sjóð-
andi heitt kaffi!
-— Það var ekki óhugsandi,
að stór kanna með sjóðandi
L