Heimilisblaðið - 01.11.1950, Blaðsíða 16

172
HEIMILISBLAÐIÐ
og þær bíða þess í fullu
trausti, sem morgundagurinn
ber í skauti sínu, því þær vita,
að hann hugsar alltaf um,
livað þeim sé fyrir beztu“.
Á grœnum grundum
lœtur hann mig hvílast —
„Kindurnar eru á beit frá
klukkan bálf fjögur að morgni
til klukkan um það bil tíu.
Síðan leggjast þær makinda-
lega og hvíla sig í þrjá til
fjóra klukkutíma“, liélt D’Alf-
onso áfram.
„Ef kindumar fá að jórtra
í makindum, verða þær feitar
og þriflegar, og þess vegna
rekur góði hirðirinn björð sína
alltaf til liinna sneggri beiti-
landa fyrst á morgnana. Eftir
nokkrar stundir rekur bann
síðan hjörðina til betri beiti-
landa og svo koll af kolli,
þangað til liann lætur liana
loksins leggjast til hvíldar
snemma að deginum, þar sem
skuggsælt er og grasið er sér-
staklega vel sprottið og safa-
ríkt. Kindurnar em öraggar
og ánægðar, ef þær fá að hvíl-
ast þannig í þægilegu um-
hverfi“.
— leuSir mig aS vötnum,
þar sem ég má nœSis njóta.
„Allir fjárliirðar vita, að
kindurnar þora ekki að drekka
af rennandi vatni. Á háslétt-
unum í Landinu helga er
margt um smáuppsprettur, og
fæstar þeirra ná að renna
lengra en niður í dalina, því
þegar þangað er komið, hafa
þær þegar gufað upp í steikj-
andi sólarhitanum. En kind-
umar drekka aldrei af þess-
um straumhörðu lækjum, þótt
þær séu mjög þyrstar. Fjár-
hirðirinn verður að finna stað,
þar sem vatnið hefur safnazt
fyrir í tjöm við stóra steina
eða í dældum svo að smá-
tjörn myndist, en annars verð-
ur hann að mynda skál með
lófum sínum og láta kindum-
ar drekka úr hemii“.
Hann hressir sál mína,
leiSir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
„Kindurnar í Landinu helga
eru gæddar ennþá sterkari
hjarðhvöt en aðrar kindur.
Hver kind skipar sér á sinn
ákveðna stað í liópnum að
morgninum, og þaðan víkur
hún ekki fyrr en sólin gengur
til viðar.
Þó víkur hver kind af stað
sínum einu sinni að deginum
og gengur til fjárliirðisins. Og
liirðirinn réttir fram hönd
sína, þegar kindin nálgast
hann með eftirvæntingu í
augnaráðinu og trúnaðarjarmi.
Þá strýkur hann um snoppu
kindarinnar, klórar henni bak
við eyrun og undir kverkinni
og hjalar ástúðlega við liana.
Og meðan á því stendur nýr
kindin sér upp við fót lians,
en ef hann situr, glepsar liún
lauslega í eyra hans og nýr
höfðinu upp að andliti hans.
— Þegar kindin hefur dvalið
stundarkorn hjá húsbónda
sínum, snýr hún aftur á beit
til hjarðarinnar og fer á sinn
stað“.
Jafnvel þótt ég fari um
dimman dal, óttast ég ekkerl
illt, því aS þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur
hugga mig.
„Hinn dimmi dalur, Dalur
dauðaskuggans, er í raun og
vera til í Pale8tínu, og hver
einasti fjárliirðir, allt fra
Spáni til Dalmatíu, hefur
heyrt lians getið“, útskýrði
D’Alfonso fyrir mér. „Það er
þröng klettagjá, sunnanvert við
þjóðveginn mikla, sem liggur
frá Jerúsalem um Jeríkó til
Dauða liafsins. Fjárhirðamir
verða að leita til nýrra beiti-
landa að sumrinu vegna lofts-
lagsbreytinga, og af þeirri
ástæðu verða kindurnar að
fara gegnum dal þennan a
liverju ári.
Hann er sjö kílómetrar á
lengd. Brattir klettaveggir
lians eru sums staðar allt að
500 metra háir, og dalbotn-
inn er aðeins þrír til fjórir
metrar að breidd. Það er mjög
liættulegt að fara gjá þessa,
því hingað og þangað um botn
hennar era margra metra
djúpar glufur, sem stórrign-
ingar liafa grafið. Víða er svo
þröngt og lítið um fótfestu,
að kindum er jafnvel um megn
að snúa við. Þess vegna eru
það óskráð lög meðal fjár-
hirðanna, að einungis megi
reka kindur upp dalinn að
morgninum og niður að kvöld-
inu, svo að ekki sé liætta á,
að hópamir mætist þar sem
hann er þrengstur. Aldrei hef-
ur tekizt að fara með múldýr
um dalinn, en frá því er sög-
ur hófust liefur liann verið