Heimilisblaðið - 01.11.1950, Blaðsíða 27

HEIMILISBLAÐIÐ
183
í augnakrókana. John Carrick
varð alltaf ergilegur, þegar
hann sá konur gráta, en nú
gegndi þó öðru máli.
— Bon, soir, ma petite ... !
Carrick sneri sér snögglega
að dyrunum, en þar voru þessi
frönsku orð töluð með greini-
legum frönskum framburði.
Þar stóð Jaqueline herbergis-
þerna, hár, samanrekinn kven-
maður með dökka, súkkulaði-
brúna húð. Hún bar litla
körfu með sáraumbúðum á
handleggnum og í hinni hend-
inni hélt liún á stórum bolla
með rjúkandi jurtatei í.
-— Seztu liérna, sagði hún
við Rafaelu. Snúðu bakinu að
mér, og ég skal búa um þetta
meðan þú drekkur teið.
Rafaela skalf eins og henni
væri kalt, þrátt fyrir liinn
kveljandi liita. En hún hlýddi
Jaqueline fúslega.
— Hvar er markgreifafrúin?
spurði Carrick. Jaqueline svar-
aði með því að yppta öxlum.
— Ég verð að fara, sagði
hann, segðu markgreifafrúnni,
að ég liafi erindum að sinna.
Það var hætt að blæða úr
handlegg hans, en liann
kenndi til, þegar liann fór í
frakkann.
Svo lagði hann af stað að
heimsækja dómarann, er hafði
dæmt Rafaelu. Það var ekki
óhugsandi, að honum tækist
að semja við þennan vörð lag-
anna, og ef til vill rækist hann
líka á góða konu, sem vildi
taka Rafaelu að sér. Hann
vildi ekki, að liún yrði lengi
hjá Simone. Rafaela hafði
fleiri eðliskosti til að bera og
var á hærra siðferðisstigi en
ýmsar háttsettar jómfrúr, er
hann hafði kynnzt. En hún
var þrátt fyrir allt ambátt, er
lögin veittu enga vernd.
Hann flýtti sér eftir göt-
unni. Margir götusalar liróp-
uðu á eftir lionum. Þeir báru
vörur sínar í stórum körfum
— brauð, blóm og ávexti. Ban-
anar, appelsínur og gómsætir
austurlandaávextir voru þarna
fullþroskaðir, jasmínur, nell-
ikur og magnolíur gáfu frá
sér sætan ilm, alveg eins og
daginn fyrir einu ári, þegar
hann kyssti Elísabetu í kirkj-
unni. Ár var liðið síðan, og
þó fann hann í dag til sömu
svimandi sælunnar og hafði
gagntekið hann þá. Hann gat
ennþá heyrt rödd Elísabetar,
þegar hún hreytti í liann reiði-
yrðum, en þó hafði mátt lesa
út úr augum liennar: — Mér
geðjast vel að þér!
Þegar hann kom út úr kirkj-
uimi, liafði hann séð maddömu
d’Ivre bíða í skrautvagninum,
en liún þekkti hann augsýni-
lega ekki aftur. Hann minnt-
ist þess einnig, að hann hafði
velt því fyrir sér á hvem
hátt d’Ivre mundi bregðast við.
Ef þeir liáðu einvígi, gæti
liann að sjálfsögðu drepið
d’Ivre — en það yrðu óheppi-
leg málalok. Ef hann neitaði
að taka á móti einvígisáskor-
un, mundi d’Ivre stimpla hann
sem ræfil í blöðunum.
En ef d’Ivre virti liann al-
gjörlega að vettugi? Það
mundi verða mesta móðgun-
in. Nei, það væri áreiðanlega
heppilegast að lieimsækja Ijón-
ið í greni þess. Hann liafði
ákveðið að fara þegar í stað
til d’Ivre og biðja hann um
hönd dóttur lians!
Síðan hafði hann snúið aft-
ur til skipsins til að snyrta
sig dálítið til, og meðan hann
var að raka sig, fékk hann
skilaboð • um, að kvenmaður
óskaði að ná tali af honum.
Honum datt í hug, að ef til
vill gæti það verið Elísabet.
Hann flýtti sér allt hvað af
tók að ljúka rakstrinum og
hljóp upp á þilfar. En það
var ekki Elísabet, lieldur de
Toumeau markgreifafrú.
Þegar hann liafði heilsað
henni, veitti hann athygli
negra í þjónsbúningi, er stóð
út við borðstokkinn og rétti
bréf í áttina til hans.
Hann bað markgreifafrúna
að afsaka sig um leið og hann
opnaði bréfið. I bréfinu vora
fáeinar línur. á frönsku, en
jafnvel þótt bréfið hefði verið
skrifað á ensku, mundi liann
ekki hafa getað lesið það, því
svo ólæsileg var skriftin.
Markgreifafrúin hafði sýni-
lega orðið vör við, að hann
átti erfitt með að skilja bréf-
ið, því liún rétti fram hönd-
ina og bauð lionum að lesa
það. Hann liafði virt hana fyr-
ir sér á meðan hún hljóp
yfir línurnar.
— Það er miðdegisverðar-
boð, sagði markgreifafrúin á
ensku, en með greinilegum
frönskum framburði. Monsieur
d’Ivre biður yður að sýna sér
þá ánægju að borða hjá lion-
um í dag klukkan 5.
Carrick datt fyrst í hug að
senda skilaboðin aftur, en í
stað þess bað liann þjóninn
að skila kveðju frá sér til
d’Ivre og segja honum, að það
væri sér mikil ánægja að
þiggja boð lians.