Heimilisblaðið - 01.11.1950, Síða 22

178
HEIMILISBLAÐIÐ
að þessi áföll hvort ofan í
annaft’ voru aft fara með mig,
einkum liið síðara.
Pabbi smánaður! Hinn heið-
virði og góði faðir minn, sem
ekki mátti vamm sitt vita og
þekktur að því af öllum, orð-
inn sér til minnkunar. Þá
hugsun þoldi ég ekki. En gat
þetta verið eannleikur? Var
þetta ekki misskilningur eða
ýkjur? Bróður mínum var nú
ekki alltaf treystandi.
Eg símaði þá föður mínum
og spurðist fyrir um þetta,
hvort þetta væri svo í raun
og veru, og fékk það svar,
að því miður væri það svo.
Hvernig mér leið þann dag
get ég ekki lýst, en hvað sem
um það var, varð að bjarga
pabba, og hvað sem það kost-
aði. En hvernig? Ég liafði
sparað saman eitt þúsund
krónur, en livar átti ég að
fá það, sem á vantaði? Ég
var nýkominn til New York
og þekkti engan mann, sem
ég gæti leitað til. Hver mundi
lána óþekktum manni tvö þús-
und krónur út á ráðvendnisvip
lians einan saman?
Mér tókst að skrapa saman
átta liundruð krónur lijá sam-
starfsmönnum mínum í bank-
anum, en hitt gat ég hvergi
fengið. 1 þessum vandræðum
mínum reyndi ég livert ör-
væntingar-úrræðið af öðru, —
leitaði til manna, sem ég ann-
ars liefði blygðazt mín fyrir
að biftja um lán, en mér var
vísað frá einum til annars.
Loks liitti ég danskan mann,
sem var fús til að lána mér
það, sem vantaði, en hann
gat það ekki fyrr en eftir þrjá
til fjóra daga.
Hvað átti ég til bragðs að
taka? Mér var ómögulegt að
bíða. Faðir minn, smáninni of-
urseldur, var stöðugt efst í
huga mér. Öttinn og kvíðinn
höfðu þegar gert mig ærð-
an, svo að ég vissi að lok-
um varla hvað ég gerði. Ég
ranglaði um göturnar eins og
drukkinn maður, en allar
hugsanir mínar hringsnerust
í höfði mér, en staðnæmdust
þó stöðugt við þetta: — Ást-
kær faðir minn öreigi og æru-
laus. —
Ég ráfaði í þessu rangli
mínu inn í bankann og inn
í skrifstofu mína, aðeins til
að vera í næði örlitla stund.
Kruse þagnaði andartak og
horfðist í augu við konu sína,
og var það lionum eins og
svaladrykkur úr uppsprettu-
lind. Svo hélt hann áfram:
— Herra etatsráð, — leyfist
mér að segja það við yður —
djöfullinn er til. Það reyndi
ég á þessari stundu. Og ég
var vopnlaus, því að ég þekkti
ekki Guð. Öll þau manngæði,
sem í mér voru, — allt liið
göfugasta og bezta, sem mér
liafði verið gefið — megnaði
ekki að varðveita mig á þess-
ari skelfingarstundu.
Skyndilega var ör frá hel-
víti skotið í hjarta mitt —
nýrri hugsun, gersamlega fjar-
lægri mínu unga og hre'ina
hugarfari, og svo illri, að ég
nötraði allur eins og hrísla,
en þó svo ísmeygilegri og tæl-
andi hugsun, að liún blind-
aði mig á þessari veikleika-
stund, svo að ég gat henni
ekkert viðnám veitt.
Peningarnir eru þarna —
inni í skápnum — sem geta
bjargað föður þínum frá
skömm og smán. — Taktu þá
að láni — aðeins þrjá—fjóra
daga — svo er allt í lagi.
Peningarnir voru sendir.
Seinna, þenna sama dag,
komu endurskoðendurnir, —
alveg óvænt, og ég var settur
í fangelsi.
Ég get ekki lýst því, livem-
ig mér leið komandi tíma.
Það var ekki eingöngu smán-
in og hegningin, heldur og
hitt, að yiku seinna fékk ég
tilkynningu um að fósturbróð-
ir minn hefði strokið með féð,
og að símskeyti lians hefði
verið uppspuni. Það var að
vísu satt, að faðir minn var
gjaldþrota og varð það lians
bani. Hann andaðist nokkr-
um klukkustundum síðar af
hjartaslagi. En það var ekki
um neina vansæmd að ræða að
því er hann snerti. En vegna
dauða hans, gat þessi bróðir
minn veitt símskeyti mínu
viðtöku og svarað í lians nafni.
Gerner hafði setið lireyfing-
arlaus undir frásögninni, en
tók að ókyrrast undir síðasta
hluta liennar. Þegar Kmse
þagnaði andartak, spurði hanu
skyndilega:
— ^TÍét faðir yðar nokkru
öðm nafni en Kruse?
— Faðir minn hét alls ekki
Kruse. Hann hét Möller. Ég
skipti um nafn, er ég fór til
Norðurálfunnar aftur.
—• Möller, já, — ég skil
— haldið þér áfram, sagði
Gerner eins og ekkert væri.
— Ég var dæmdur í sex
mánaða fangelsi. Ó, hve ég
kvaldist. Þegar mér verður
liugsað til þess tíma, finnst
mér það vera alveg einstök