Heimilisblaðið - 01.05.1952, Side 8

80
HEIMILISBLAÐIÐ
í huga hans. Jafnvel þeir efa-
semdamenn, sem hins mesta
hugarjafnvægis njóta, eru að
vissu leyti menn, og það er
ekki ómögulegt, að bréf trú-
boðans hafi haft vissa þýð-
ingu sem fyrirheit um stuðn-
ing við einkatilgátu prófess-
orsins, sem enn var á til-
raunastigi. Hann settist í
breiða og þægilega stólinn
sinn andspænis koparstung-
unni af Montaigne og las enn-
þá einu sinni yfir hið stutta
bréf frá séra Luke Pringle,
þar sem bréfritarinn lagði til,
að þeir hittust þá um morg-
uninn. Enginn var gleggri en
prófessor Openshaw í því að
þekkja pretti á vissum ein-
kennum,- svo sem köngulóar-
legri stafagerð, ofgnótt þýð-
ingarlausra smáatriða, óþarf-
legri lengd og öllum endur-
tekningunum. Einskis slíks
varð vart í þessu bréfi frá
Pringle. Það var stutt og við-
skiptaleg tilkynning um, að
bréfritarinn hefði orðið vott-
ur að nokkrum merkilegum
hvörfum, sem honum virtust
snerta starfssvið prófessors-
ins, þar eð hann fengist við
rannsókn á sálrænum ráðgát-
um. Bréfið hafði vakið vel-
vildarhug prófessorsins áður,
enda vaknaði nú heldur ekki
annað en velvild í huga hans,
þegar það er frátalið, að hann
hrökk í kút af undrun, er
hann leit upp og sá, að séra
Luke Pringle var þegar kom-
inn inn í herbergið.
— Skrifstofumaðurinn yðar
sagði, að ég skyldi ganga
beint inn, sagði séra Pringle
eins og til að afsaka sig, með
breiðu, sérlega aðlaðandi
brosi. Brosið huldist að
nokkru af geysimiklu rauð-
gráu skeggi og samlitu efri-
vararskeggi. Þetta skegg var
engu líkara en frumskógi á að
líta, það var einmitt þess kon-
ar skegg, sem stundum vex
á þeim hvítu mönnum, sem
dvelja í frumskógunum, en
augun, sem horfðu fram yfir
klumbunefið, báru ekki á sér
hinn minnsta blæ frumskóga-
lífs né framandi uppruna. Op-
enshaw beindi strax að þeim
hinum logaskæra ljóskastara
eða brennigleri efasemda-
mannsins, sem hann beindi að
ýmsum mönnum, til þess að
ganga úr skugga um, hvort
þeir væru hrekkjalómar eða
hálfvitar. I þetta sinn fann
hann, að hann bar óvenju
mikið traust til mannsins.
Villimannlega skeggið gat
bent til þess, að um svikara
væri að ræða, en augun voru
í beinni mótsögn við skeggið.
Þau ljómuðu af hreinskilnis-
legum og góðviljuðum hlátri,
sem aldrei verður vart í and-
litum þeirra, sem eru raun-
verulegir svikarar eða hreinir
og beinir hálfvitar. Hann hefði
helzt gert ráð fyrir því, að
maður með slík augu væri
smáborgari, glaðvær efa-
semdamaður, maður, sem lýsti
því yfir hástöfum við hvern
sem hafa vildi, grunnfærnis-
lega að vísu, hversu innilega
hann fyrirliti allt það, sem
menn kölluðu drauga og illa
anda. Það var að minnsta
kosti útilokað með öllu, að
nokkur, sem hefði það sér til
lífsuppeldis að svíkja fólk,
hefði tök á því að bregða yfir
sig öðrum eins léttúðarsvip
og þetta. Maðurinn var í
gömlum frakkagarmi, sem
hann hafði hneppt upp í háls,
og það eina, sem benti til
þess, að hann væri prestur,
var stóri, lini hatturinn. En
trúboðar frá fjarlægum lönd-
um hirða heldur ekki alltaf
um að klæða sig á prestleg3
vísu.
— Prófessorinn heldu'
kannske, að ég stundi þetta
eins og aðrir stunda atvinnu
eð
ég
sína, sagði séra Pringle nie
sérkennilegri kátínu, og
vona, að þér fyrirgefið,
ég hlæi að vanþóknunarsvipn
um á yður, sem er þó auðsk1
inn. En það skiptir engu má h
ég verð samt að segja þessa
sögu mína einhverjum, seI11
hefur vit á þvílíkum málun1’
því að hún er sönn. Og sV°
að öllu gamni sé sleppt, þ® eI
hún jafn sorgleg og hún el
sönn. f stuttu máli sagt. ef
var starfandi prestur við t>u
boðið í Nýja-nýja, en það el
stöð í Vestur-Afríku, inni 1
miðjum frumskóginum,
sem hann er þéttastur, og Þal
sem aðeins einn hvítur
ur dvaldi, auk mín, nefnik^3
héraðsstjórinn, Wales kap
einn. Við urðum allgóðir vin
ir, ekki þó af þeirri ástse f
að hann hefði mætur á tru^
boðinu, því að hann var>
ég má taka svo til orðs, 3
mörgu leyti mjög sérvit111^
Hann var einn þessara atoik1^
manna, sem hafa jafn
kantaða hausa og aS g
manna, sem varla þurfa _
hugsa, hvað þá heldur tiua
Og það er einmitt það atr1
' o sv°
sem genr sogu mma
merkilega. Eitt sinn, að
loknu stuttu leyfi, kom han^
aftur í tjaldbúðir sínar í ^lUlíg
skóginum og sagði frá Þvl’ g
hann hefði orðið vottur *
mjög einkennilegu atviki> s
han11
hann vissi ekki, hvermg
ætti að útskýra. Hann ^
með gamla, slitna bók, bun
hendinni og hal1
eitt W3
í skinn, í
lagði hana
borð
lu,
skammbyssu sinni og gul11
arabisku sverði, sem n