Heimilisblaðið - 01.05.1952, Side 12

84
arkorn i glerfordyrinu, sem
var alsett speglum og pálm-
um í vösum. Hann hafði feng-
ið fregnir af síðdegisheim-
sókninni til Openshaws, og er
rökkrið tók að færast yfir,
og síðan tók að hvessa og
dimma enn meira úti fyrir
gluggunum og grænum jurt-
unum, gat hann sér þess til,
að heimsóknin hefði haft eitt-
hvað óvænt í för með sér,
sem tafið hefði fyrir prófess-
ornum. Hann var meira að
segja farinn að draga í efa,
að nokkuð yrði úr komu próf-
essorsins, en þegar hann loks-
ins kom, var það deginum
ljósara, að hinar lauslegu get-
gátur hans höfðu haft við
rök að styðjast. Það var
nefnilega æðislegur glampi í
augum prófessorsins og hár
hans var úfið, er hann kom
aftur með séra Pringle eftir
förina til norðurhluta Lund-
únaborgar, þar sem úthverfin
eru enn jöðruð heiðaflákum
og móum, sem urðu skugga-
leg útlits, er sólin settist bak
við þrumuskýin. Þeir höfðu
þó, hvað sem öðru leið, fund-
ið húsið, sem stóð lítið eitt
út af fyrir sig, úr kallfæri frá
hinum húsunum, og þeir höfðu
séð látúnsskiltið, sem á var
letrað: ,,J. I. Hankey, M.D.,
M.R., C.S.“ En þar hafði það
babb komið i bátinn, að J. I.
Hankey, M.D., M.R., C.S. var
ekki viðstaddur. Þeir höfðu
aðeins fundið það, sem mar-
traðarkenndur grunur í und-
irmeðvitundinni hafði þegar
búið þá undir að finna, sem
sé venjulega, hversdagslega
dagstofu, þar sem hin bölv-
aða bók lá á borðinu, eins
oe einhver hefði nýskeð verið
að lesa x henni, og skammt
þaðan eldhúsdyr, sem stóðu
opnar upp á gátt, og ógreini-
leg mannspor, sem lágu spöl-
korn upp eftir svo brattri
brekku í trjágarðinum, að
mönnum hlaut að virðast það
með öllu útilokað, að haltur
maður gæti hlaupið þar upp
eftir svo léttum skrefum, sem
þó lá í augum uppi. En þó
var auðséð, að þar hafði halt-
ur maður verið á ferð, því að
greinilega sást ólögulegt spor
eftir einhvers konar klumbu-
fótarskó, og síðan komu tvö
spor, sem greinilega voru
bæði eftir þennan sama skó
(eins og sá, sem þar hefði
verið á ferð, hefði hoppað
upp í loftið) og síðan hvarf
slóðin með öllu. Ekkert fannst
annað, sem gefið gæti neina
hugmynd um doktor J. I.
Hankey, nema það eitt, að
hann hafði tekið ákvörðun
sína. Hann hafði lesið véfrétt-
ina og hlotið sinn dóm.
Þegar mennirnir tveir komu
inn í anddyri veitingahússins
með pálmunum, lagði Pringle
allt í einu frá sér bókina á
horð eitt lítið, eins og hann
brenndi sig á henni. Prestur-
inn leit forvitnislega á hana,
en þar var aðeins að sjá
nokkur orð, sem þrykkt voru
með stórgerðu letri á fremra
spialdið. Þau voru í bundnu
máli og hljóðuðu þannig:
Hver sem mér upplauk,
af því fékk nóg,
ógnþrunginn voði
hann burt með sér dró.
Og síðar tók hann eftir því,
að þar fyrir neðan voi-u skráð-
ar áþekkar aðvaranir á grísku,
latínu og frönsku. Mennimir
tveir, sem voru alveg örmagna
os svÍDt.ir öllu sínu andlega
jafnvægi, höfðu reynt að ná
sér í eitthvað að drekka, og
Openshaw hafði veifað til
HEIMILISBLAÐlP
þjóns, er nú kom með kokk
teila á bakka.
— Ég vona, að þér vilj'
borða með okkur, sagði Pr0
essorinn við trúboðann, en
séra Pringle hristi höfuð'
ástúðlega.
— Ég vona, að þið haf'
mig afsakaðan, sagði hann, etl
ég held, að ég fari eitthva^
þangað, sem ég get verið u
af fyrir mig og háð til lykta
baráttuna við þessa bók
allar hennar afleiðingar.
ég nota skrifstofuna yðar U,TI
stund?
— Ég geri ráð fyrir, ég a
við, að hún muni vera loku ^
sagði Openshaw, ekki ^
öllu laus við undrun. ^
— Þér gleymið þvíi a
glugginn var brotinn. Sera
Pringle brosti hinu breiðast‘
af sinum bi-eiðu brosum
hvarf út í myrkrið fyrir uta^
— Þetta er mjög undarie^
ur maður, þegar öllu eI
botninn hvolft, sagði prófeS'
orinn og hnyklaði brýnna'_
ikh'
Hann undraðist það no
uð, er hann sá, að Fað*_
við
Brown var faiánn að tala _
þjóninn, sem hafði fært þellf
kokkteilana. Sami’æðm111
>stu
snerust greinilega um nánu
- -tt
einkamál þjónsins, því að el
hvað var talað um ungbal
sem nú væri úr allri hm _
Hann lét í ljósi undrun el11
st.inu‘
yfir þessu, og spurði PreS' ^
hvernig á því stæði, að u
þekkti mann þennan, en n
svaraði blátt áfram:
— 0, ég borða kvöldv^
hérna um það bil annan
hvern
idu,n
mánuð, og ég hef stun
rabbað lítið eitt við hann^^^i
Prófessorinn, sem boi
þarna að minnsta kosti hn *
sinnum í viku, vissi þa° ^
sjálfum sér, að honum
aldrei dottið í hug að