Heimilisblaðið - 01.05.1952, Qupperneq 13

ií E t M í LI S B L A Ð IÐ
85
v>ð mann þerinaii, eri hann
rirökk upþ af hugleiðirigum
sínum við hvelía hringingu og
það, að kallað var á hann í
simann. Röddin í símanum
Sagði, að þar væri Pringle, en
hún var frekar loðin, þótt
bað væri svo sem ekki ólík-
‘egt, að hún gæti verið það,
6f hann talaði í gegnum all-
an skeggjúðann. En hann var
ekki í neinum vafa um, að
betta væri Pringle, er hann
Eeyrði, hvert erindi hins var.
— Prófessor, ég þoli þetta
6hki lengur, sagði röddin. Ég
verð að ganga úr skugga um
þetta sjálfur. Ég er staddur
þérna á skrifstofunni yðar og
þeí bókina fyrir framan mig.
eitthvað skeður, þá eru
þetta kveðjuorð mín. Nei —
það þýðir ekkert að reyna að
mig ofan af þessu. Þér
‘riUnduð ekki komast hingað
négu snemma, þótt þér reynd-
úð. Ég ér áð oþna bókina.
h . . .
Openshaw virtist hann
^evra eitthvað, sem líktist
v°ðalegu, nötrandi en þó
éliómlausu öskri, síðari æpti
áann nafn Pringíes hvað eftir
atlnað, en hann heyrði ekki
^eira. Hann lagði tólið á, og
ei’ hann fann aftur komna
^hr sjg yfirnáttúrlega aka-
áemíska ró, sem næstum því
‘btist örvæntingarrósemi,
Sekk hann aftur að kvöld-
v°rðarborðinu og settist á
stél sinn. Síðan skýrði hann
Úrestinum frá hverju smáat-
þessarar ráðgátu með
^atn köldu blóði og hann
efði verið að segja frá
úeimskulegu, misheppnuðu
ellibragði á miðilsfundi.
Nú eru fimm menn
°rfnir á þennan óútskýran-
Gúa hátt, sagði hann. Hvert
eiristakt hvarf er óútskýran-
legt, en samt er Berridge,
skrifstofumaðurinn minn, það
tilfelli, sem ég á erfiðast með
að sætta mig við. Það er ein-
kennilegasta tilfeilíð af því,
hversu stilltur hariri var að
eðlisfari.
— Já, sagði Faðir Brown,
það var einkennilegt uppátæki
af Berridge. Hann var óvenju
samvizkusamur. Hann lagði
alltaf mikla áherzlu á það, að
draga skarpa markalínu milli
skrifstofuvinnunnar og sinnar
eigin dægrastyttingar. I raun
og veru var naumast hægt að
segja, að nokkur vissi, að
hann væri mesti grinisti í
einkalífi sínu og . . .
— Berridge! gall prófess-
orinn við. Um hvað í ósköp-
unum ertu að tala? Þekktir
þú hann?
— 0, nei, nei, sagði Faðir
Brown eins og ekkert væri,
aðeins álíka mikið og þú telur
að ég þekki þjóninn. Ég hef
oft orðið að bíða í skrifstof-
unni þinni eftir þér, og ég hef
þá auðvitað eytt tímanum
með vesalings Berridge. Hann
var raunverulega alveg ein-
stakur í sinni röð. Ég minnist
þess, að hann sagði einu sinni,
að hann vildi gjarnan taka
sér fyrír hendur að safna fá-
nýtum hlutum, alveg eins og
safnarar hrúguðu saman allri
þeirri vitleysu, sem þeir
teldu verðmæta. Þú kannast
sennilega við gömlu söguna
um konuna, sem safnaði
gagnslausum hlutum?
— Ég er ekki viss um að
ég viti, um hvað þú ert að
tala, sagði Openshaw. En þótt
skrifstofumaðurinn minn hafi
verið eitthvað sérkennilegur
(og bó þekki ég engan, sem
mér hefði síður dottið í hug
að halda slíkt um), þá út-
skýrir það ekki það, sem fyr-
ir hann kom, og það útskýrir
heldur ekki hin tilfellin.
— Hvaða hin? spurði prest-
urinn.
Prófessorinn einblindi á
hann og mælti síðan skýrt
fram orðin, eins og hann væri
að tala við barn.
Kæri Faðir Brown.
Fimm menn hafa horfið.
— Kæri prófessor Open-
shaw. Enginn maður hefur
horfið.
Faðir Brown leit jafn
hvasst á veitanda sinn og tal-
aði jafn skýrt og hann. Engu
að síður bað prófessorinn
hann að endurtaka það, sem
hann hefði sagt, og prestur-
inn endurtók það.
— Ég segi, að enginn mað-
ur hafi horfið.
Eftir augnabliks þögn bætti
hann við:
— Ég býst við því, að ekk-
ert sé til erfiðara, en að sann-
færa menn um, að 0 + 0 sé 0.
Menn trúa á undarlegustu at-
burði, ef þeir gerast í fram-
haldi hver af öðrum, og það
útskýrir, hvers vegna Macbeth
trúði spádómum nornanna
þriggja, enda þótt hinn fyrsti
væri staðreynd, sem hann
sjálfur vissi og hinn síðasti
væri atburður, sem einungis
hann einn gat komið til leið-
ar. En hvað þitt tilfelli snert-
ir, þá er miðatriðið það, sem
ótrúlegast er af þeim öllum.
— Hvað áttu við?
— Þú hefur ekki séð neinn
hverfa. Þú sást manninn ekki
hverfa af skipinu. Þú sást
manninn ekki hverfa úr tjald-
inu. Hvað það snertir, þá hef-
ur þú ekki annað við að
styðjast en frásögn Pringles,
en hana vil ég ekki ræða enn
sem komið er. En þetta verð-
ur þú að viðurkenna, að þú
mundir aldrei hafa trúað frá-