Heimilisblaðið - 01.05.1952, Side 17

heimilisblaðið
89
— Nei.
— En þér eruð ungur enn-
Það er hyggilegt af yður,
a® kvænast ekki ungur. Ég
^nndi telja, að ómögulegt sé
að verða hamingjusamur í
^jónabandi meðan maður er
ltlnan við fertugt. Menn verða
aé velja sér hinn fullkomna
^nka með óþreytandi að-
S^ezlu. Það er nefnilega rétt,
sem Petit-Senn segir á svo
^arkvissan hátt: Hjónaband
^eð góðri konu er eins og
^ofn í ofviðri, en með slæmri
konu verður það að ofviðri í
^öfninni. Ég var fimmtíu og
flrnm ára, þegar ég kvæntist,
svo er Guði fyrir þakk-
atldi, að ég hef aldrei iðrazt
bess.
Gaggið í þeirri með banan-
**uln hárið yfirgnæfði glymj-
andann í Basin Street Blues.
'— Ö, þessi rödd! sagði
ann. Við verðum að ganga
^Pölkorn lengra. — Já, . . .
1 ® lifði villtu lífi, ábyrgðar-
ansu lífi^ ungi vinur minn,
ég þekki konurnar. Ég
unni mér hvorki hvíldar né
^iðar. Ég hef listamannssál,
P°tt ég segi sjálfur frá, og ég
®itaði hins fullkomna. Ég
v^ntist, er ég að lokum fann
einu konuna í heiminum, sem
eg gat hamingjusamur gert að
^nttakanda í lífi mínu og
stöðu. Trúið mér; eina konan,
546111 manni er raunverulega
Uunt að elska, er sú kona,
Seftl niundi hafa orðið vinur
^anns, ef hún hefði fæðzt
ai-lmaður. Hún verður að
Ve’a jafningi manns, svo að
f|aður geti notið lífsins við
l_ð hennar. Hið fullkomna
íénaband er aldrei hægt að
GERALD KERSH
lióf rithöfundarferil sinn árið 1934. Aður hafði hann fengizt við sitt
af hverju, hafði verið glímumaður, forstjóri nœturklúbbs, eigandi
kvikmyndahúss, frönskukennari og hafði auk þess verzlað með aust-
urlenzk. teppi. Þessi atriði úr ævisögu hans eru undirrituðum handbœr,
og af þeim má druga vissar ályktanir um skapgerð hans, bœði sem
manns og rithöfundur. Hann er hneigður fyrir œvintýralegt líf, hörð
átök og framandi og gjarnan lítið eitt margbreytilegan félagsskap.
i skáldskaparsviðinu hefur hann hingað til að mestu lcyti látið til
sín taku sem hrollvekjuhöfundur, endu á hann tvímœlalaust létt með
að vekja spenningu og skuggaleg áhrif.
A stríðsárunum var Kersh einn liðsmannanna í hinu frœga liði
Coldstrearn Guards, sem átti mörgum manni á bak að sjá þar sem
bardagar voru harðastir. Lífsreynslu sinni á því sviði hefur hann lýst í
tveimur bókum, „They Die Wiíft Their Boots Clean“ og „The Nine
Lives of Bill Nelson“ og hefur þeim verið líkt við hermannasögur
Kiplings. Kina stríðsbókin eflir Kersli, sem þýdd hefur verið á
sœnsku, „De döda skola döma“ (1943), er af öðru tagi. Hún er til-
ruun til að lýsa því, sem skeði í tékþneska bœnum Lidice,1
er Himmler hafði tekið þá ákvörðun, að gefa hinum þrályndu Tékjeum
minnisstœtt dœmi til eftirbreytni eftir morð yfirsadistans Heydrichs.
Við vitum hvað þar skeði — þýzka útbreiðslumálaráðuneytið hœldi
sér af því. Sagan getur ef til vill verri níðingsverka, en þó einskis,
sem framið hefur verið með ískaldari fyrirframútreikningi eða verið
skipulagt á fullkomnari hátt. Af eðlilegum ástœðum hejur til þessa
engin lýsing sjónarvotts af örlögum Lidice verið tiltœkileg, og Kersh
hefur orðið að skapa sjálfur einstök atriði. Um þá aðferð má deila,
því að hvergi má hvíla vafi yfir neinu atriði sögulegs glœps á borð
við þennan. En hins vegar eru sárafáar manneskjur fœrar um að gera
sér fulla grein fyrir inntakj nakinna staðreynda, án þess að njóta til
þess aðstoðar skáldskaparins. Og það er nauðsynlegt að gera sér
fyllilega Ijóst, hvað það var, sem skeði í Lidice.
Georg Svensson.
v_________________________________________________________________________J
byggja á ástríðu. Það er nefni-
lega rétt, sem Feuchere segir:
Hin mikla ástríða er aðeins
ofþanin eftirvænting.
En hver sem hefur kynnzt
konunum frá rótum, bæði á
unga aldri og eins eftir að
hann náði þroska fullorðins-
áranna, getur gengið í hjóna-
band með opin augu og orðið
hamingjunnar aðnjótandi eins
og ég. Commerson segir á ein-
um stað: Oft er hjónabandið
ekkert annað en tvær mann-
eskjur, sem leiðist sambúðin.
Þannig er það líka. En ég fann
mína hugsjón.
Ég fór um allan heiminn
til þess að leita hennar. Tala
hinna mismunandi manngerða
er legíó. Þess vegna er sá
maður, sem er að leita sér að
maka, aldrei nógu framsýnn.
Það er nauðsynlegt að leita
hinnar réttu manngerðar og
finna hana. Það er sami,
óendanlega litli munurinn á
lagi lykilsins, sem gerir hann
óhæfan til þess að opna hurð-
ina, og óendanlega litli mis-
munurinn á skapgerð eig-
inkonunnar, sem gerir hana
óhæfa til sambúðar.
Ég þekkti einu sinni mann,
sem hefði verið reiðubúinn til
1 Bærinn Lidice var, eins og
flestum mun í fersku minni, ger-
eyddur, svo að ekki stóð steinn
yfir steini, og þaðan varð engum
manni undankomu auðið. — Þýð.