Heimilisblaðið - 01.05.1952, Side 21

Heimilisblaðið
93

HEFND FANGANS
Framhaldssaga eftir Max Brand
llVERNIG svo sem á því stóð
■*■ hélt Destry niður í aðalgötu
^jarins. Um leið og hann ætlaði
a® ganga inn í „Last Chance" varð
tJud Cross á leið hans. Dud kom
slangrandi út, þegar Destry nálg-
aðist dyrnar.
'— Þú ert byrjaður að flakka
ain aftur, róninn þinn! hrópaði
Cross. Þú ættir heldur að snáfa
i'oim til þín! Eða ertu kannske
a® bíða eftir þvi að fá verðskuld-
aða ráðningu hér í Wham ?
Hann lét ekki sitja við orðin
tóm. Hann gaf Destry kjaftshögg
°g hrakti hann að tjóðurhæli.
^ar stóð hann eins og dauðadæmd-
Ur maður, og árásarmaðurinn, hinn
°ivaði Dud Cross, bjó sig undir að
tlrekja andstæðing sinn á flótta.
Það var hreinasta tilviljun að
sheriffann bar þar aði Ding Slater
tuk í hnakkadrambið á Cross og
°taði að honum vísifingrinum eins
°g hann héldi á skammbyssu.
— Hypjaðu þig heldur heim
sjálfur! sagði hann, og Dud Cross
i^ddist út í myrkrið.
Sheriffinn sneri sér að Destry.
^ann fann bæði til meðaumkunar
°8 andstyggðar með þessum manni.
' Harry, sagði hann. Vertu ekki
Sa kjáni að sýna þig hérna úti. Ég
skal gefa þér heilræði. Farðu held-
Ur heim. Heyrir þú það?
~~ Ja-á, sagði Destry lágt, ja-á,
é5 geri það.
Hann horfði á sheriffann stórum,
Jálparvana augum. Ding Slater
h°ldi það ekki. Hann snerist á
asli 0g gekk niður götuna. í hljóði
°rdaemdi hann réttarfarinu í bæn-
nm.
Destry gekk hægt áfram, rétt
6lns 0g hann væri dáleiddur, opn-
aði dyrnar að veitingahúsinu og
gekk inn.
Það var margt um manninn þar
inni. Hópur manna var við barinn,
og allra augu litu til dyranna, um
leið og sá nýkomni gekk inn. En
svo litu allir undan og sneru við
honum bak'^u!
Hann virtist sljór og skilnings-
laus. Um leið og hann settist við
innri barendann, þrýsti hann sér
upp að veggnum, bað um glas, en
gleymdi að bragða á því.
Margir af þessum mönnum höfðu
drukkið og drabbað með honum
í gamla daga. Nú fundu þeir til
meðaumkunar með þessari föllnu
hetju. Það kom næstum því guð-
ræknissvipur á andlit þeirra, ef
þeim varð litið á Destry.
Og það leið ekki á löngu, unz
einn og einn maður fór að tín-
ast burtu. Það voru til fleiri stað-
ir í Wham, þar sem hægt var að
drekka, án þess að hafa Destry
fyrir augunum og vera stöðugt
vitni að niðurlægingu hans.
Gestgjafinn var tilfinninganæmur
maður, og auðvitað varð hann
ergilegur, þegar hann sá að tekjur
kvöldsins virtust ætla að dragast
stórlega saman. Hann hagnýtti
fyrsta tækifærið sem gafst til að
hvísla að Destry: — Þú verður að
drekka út og koma þér svo burtu!
— Allt í lagi, sagði Destry. Hann
horfði á hann með auðmjúkum,
óskiljanlegum svip.
Maður einn við hinn enda bars-
ins hrópaði til gestgjafans: — Láttu
hann vera, hann er ekki með öll-
um mjalla!
— Mér verður leitt af að sjá hann,
sagði gestgjafinn og fékk sér þre-
faldan skammt og borgaði fyrir hann
með því að strika í kassabókina.
Maðurinn, sem talað hafði við hinn
enda borðsins, flutti sig til Destrys
og fór að ræða við hann.
— Mér er sagt að Wendell sé
hér í bænum? sagði Destry. Hvar
skyldi hann búa núna?
— í stóra húsinu með greni-
trjánum fyrir framan.
— Einmitt. Orrin býr þar
skammt frá ?
— Nei, Orrin er fluttur. Hann
býr niður við fljótið, vinstra meg-
in við brúna. Cleeves á húsið,
sem Orrin átti.
— Einmitt, Cleeves var góður
vinur Williams.
— Þeir hafa alltaf verið góðir
vinir.
— Er Williams alltaf hérna í
bænum ?
— Já, hann er hér alltaf. Hann
leigir herbergi á Darlington-hóteli,
þar sem . . .
Hann hætti í miðri setningu með
glasið á lofti.
Destry sneri sér við og horfði
i sömu átt og sessunautur hans. Og
það er ómögulegt að segja, að það
væri skemmtileg sjón, er blasti
við honum í dyrunum. Ogden-
bræðurnir spörkuðu upp hurðinni
og rigsuðu inn í salinn. Og þeir
voru ekki fyrr komnir inn fyrir
þröskuldinn en þeir komu auga á
Destry, og þeir litu ekki af hon-
um, heldur gáfu honum stöðugt
gætur.
Sumt liggur eins ljóst fyrir og
að dagur kemur á eftir nótt. Þeg-
ar elgsdýr er fast í snjónum og
úlfurinn situr í leyni með lafandi
tungu, þá þarf engan speking til
að spá því, að sá síðarnefndi muni
brátt éta nýtt kjöt. Og það lá
ljóst fyrir, þegar Ogden-bræðurnir
birtust í dyrum veitingahússins, að
þeir voru komnir til að gera út
af við Destry!
Áttundi kapítuli.
GDEN-BRÆÐURNIR gengu að
barnum og báðu um viskí.
Destry sat kyrr í horni sínu, þög-
ull og dreymandi með opin, sljó
augu. Gestgjafinn virti hann fyrir
sér með augum læknisins, er þekk-