Heimilisblaðið - 01.05.1952, Page 23

HEIM'I lisblaðið
95
^enn og skœðir morðingjar, en
Svo skorti ykkur hugrekki, þegar
a hólminn er komið?
Var hann hræddur þessi maður?
Pölt andlitið skipti um lit, nasa-
v*ngirnir þöndust út. Úr augum
Destrys brann eldur, og áhorf-
endurnir hörfuðu lengra upp að
Veggnum.
^að kenndi enginn lengur í
brjósti um þennan mann, bræð-
Urnir voru miklu fremur brjóst-
nnikennanlegir.
Þannig var loftið rafmagnað, unz
Clarence Ogden skrækti eins og
gönaul kerling:
— Eg skal jafna um þig, böiv . . .
^ann var dauður, áður en hann
öafði sagt blótsyrðið til enda. Des-
try hafði dregið upp skammbyssuna
Ur brjóstvasa sínum og hleypt af.
Clarence missti fótanna og féll
affam.
'— Ég ætlaði, tautaði hann með
'ágri röddu, eins og hann væri að
gefa skýringu. Svo hné hann hægt
ut af eins og fatahrúga.
Enginn tók éftir síðustu orðum
öans. Bróðir hans hafði tekið upp
n'arghleypu og hleypt af. En hann
varð broti úr sekúndu of seinn. Des-
try hleypti af öðru skoti sínu, og
Jud Ogden riðaði og féll með dynk
að veggnum. Hann reyndi að
^rölta á fætur eins og froskur á
'andi og samtímis leitaðist hann
v>ö að ná marghleypu sinni, sem
öann hafði misst á gólfið.
úestry sló hann í höfuðið með
^arghleypuskeftinu og beygði sig
vt*r hann. Jud lá kyrr. Hin stóra
öönd hans lá á gólfinu, hann tók
1 öana, en hún var máttlaus. Lík-
at«i hans var allur máttvana og
^reyfingar]aus
Eestry stóð á fætur.
Úann sagði við vitnin, er stóðu
e’ns og límd upp við vegginn:
®g býst við, að þið hafið allir
ég gat ekkert gert til að
þetta, drengir. Ég var varn-
arlaus. Þeir voru hingað ltomnir
tlt að taka mig af Jífi, eins og þið
vitið! Mér þykir þetta ákaflega
eiðinlegt!
Hann gekk til mannsins, er stóð
y2f -
1 röðinni, næst dyrunum.
" Þekkir þú Jerry Wendell?
að
öindra
— Já, mælti maðurinn.
— Hvar býr hann? Segðu mér
það. Ég hef gleymt því.
Maðurinn sagði það stamandi, og
Destry gekk til dyranna.
Hann sneri sér við hjá dyrunum
og leit á mennina tvo hreyfingar-
lausa á gólfinu. Svo hló hann!
Þeir, sem heyrðu þennan hlátur
mundu aldrei gleyma honum.
Hljómur hans var slílcur. Svo 'fór
Destry út í myrkrið.
Gestgjafinn var fyrstur til að
átta sig. Hann hljóp að símanum
og greip heyrnartólið.
— Eitt hundrað fimmtíu og átta,
fljótt í hamingjunnar bænum!
Enginn af áheyrendunum hreyfði
legg né lið.
— Ert það þú, Wendell? Þetta
er i Last Chance. Ogden-bræðurnir
komu hingað til að heimsækja
Destry. En þeir eru báðir dauðir,
já. steindauðir! Hann er á leiðinni
til þín! Þú verður að flýta þér
úr bænum! Hann er breyttur.
Þetta er ekki gamli Destry. Hann
er orðinn að djöfli, tiu sinnum
hættulegri en áður! Wendell, flýttU
þér úr bænum!
Níundi kapítuli.
ÞAÐ vár góður vani, sem Benja-
mín Dangerfield hafði tamið
sér frá fyrstu tíð að fara snemma
á fætur. Sólin var ekki komin upp.
þegar hann sat við morgunverðar-
borðið ásamt dóttur sinni.
— Ég hef vist ekki sýnt þér
nýja jakkann minn. sagði hann,
stóð á fætur og sneri sér í hring
fyrir framan hana, um leið og
hann stakk upp í sig bita af svíns-
læri. Hvernig fer hann mér?
— Mjög vel, sagði Charlotte.
Niður að hnjám lítur þú eins glæsi-
lega út og fjárhættuspilari. En
faðir hennar var í venjulegum blá-
um verkamannabuxum og á fót-
unum bar hann stór reiðstígvél,
er ennþá voru eins og þegar þau
komu frá verksmiðjunni.
Dangerfield settist aftur.
— Það skiptir engu máli, hvern-
ig ég lít út undir borðum, það
eitt skiptir máli, hvernig ég lít
út að ofanverðu.
Hann slétti úr slifsi sinu á með-
an hann talaði og strauk vandlega
með fingrunum yfirvararskegg sitt.
— Einmitt, sagði stúlkan. Ég er
meðmælt öllu því, er hefur hag-
nýta þýðingu. Það mundi ekki
vekja hrifningu hjá hundunum
undir borðinu, ef þeir ættu að
þefa af klæðisbuxum. Sama máli
gildir um köttinn.
— Segjum, að mann langaði til
að fara á hestbak, sagði faðirinn.
Ætti það við að vera þá í fínum
buxum ?
— Nei, síður en svo, svaraði
hún. Þær yrðu allar hárugar.
— Eða ef maður yrði þreyttur
á göngu og langaði til að setjast
niður, mundi maður þá setjast á
jörðina í sparibuxunum ?
— Nei, síður en svo.
— Og svo hæðist þú að mér,
sagði hann. En við vorum að tala
um hunda. Mér dettur flekkótti
veiðihundurinn í hug. Ég hef'ekki
séð hann í morgun.
— Hann liggur sjálfsagt við fóta-
gaflinn á rúminu þínu, svaraði hún.
Þú hefur líklega sett teppið ofan
á hann, um leið og þú stóðst upp.
— Það hef ég líklega gert, sagði
hann. Mose, farðu og gáðu að
hundinum.
Mose hlýddi og fór.
— Þú ert eitthvað svo dauf í
dálkinn, .mælti Dangerfield. Þú
gaétir þó rétt mér maísbrauðið. Það
er orðið kalt! Ég fer inn i eld-
húsið einhvern daginn og slæ einn
af negrunum í rot, ef þú lætur þá
eklii taka sig á þegar í stað við
eldamennsliuna.
— Hvernig á ég að fara að þvi?
spurði stúlkan. Ég hef sagt Elijah
hengilmænunni upp sex sinnum, og
þú hefur alltaf tekið hann aftur!
— í þessari fjölskyldu eru negr-
ar ekki reknir sem betur fer, sagði
Dangerfield.
— Hvers vegna ertu þá að rífast
yfir því, þó maturinn sé ekki eins
matreiddur og þú óskar eftir?
— Það er ekki karlmönnunum
í eldhúsinu að kenna, heldur kon-
unum.
— Ég hef líka sagt heimsku
Maríu að fara, mælti Charlotte, en
ég get ekki annað en aumkast yfir