Heimilisblaðið - 01.05.1952, Page 24

96
hana, þegar hún byrjar að væla.
Síðast sat hún skælandi fyrir utan
dyrnar hjá mér í þrjá tíma.
— Þu ættir að lækka launin hjá
þeim, sagði Dangerfield. Ég veit
engin dæmi til þess, hvernig þú
eyst peningum í negrana, þessar
hengilmænur!
— Hvaða bull er i þér, sagði
döttirin. Hvað hafa peningar að
segja fyrir þá? Þræluðu þeir hér
ekki kauplaust árum saman?
— Negrar hafa ekki gott af að
eignast peninga, sagði Dangerfieid.
Þeir hafa ekkert að gera við pen-
inga eða kosningarrétt. Réttu mér
fiskinn. Hann er ekki upp á marga
fiska þessi matur, sem karlmanni
er ætlaður!
— Þú ert orðinn nokkuð mat-
vandur upp á síðkastið, sagði hún,
eða síðan þú eignaðist peninga.
Ég minnist hinna gömlu góðu daga,
þegar ekkert var á borðum nema
maísbrauð; egg, svinslæri, fiskur,
mjólk og kaffi var þá óþekkt vara
til morgunverðar.
— Það er ekki satt, sagði fað-
irinn. Þannig hefur það aldrei ver-
ið, jafnvel ekki þegar verst gegndi.
Ég hafði að minnsta kosti alltaf
kaffi á borðum.
— Ja-á, sagði Charlotte. En það
var eilífur uppáhellingur, sem ég
varð að krydda með sírópi til þess
að finna nokkurt bragð!
— Þú ert í afleitu skapi, sagði
faðirinn. Það er svipað að vera í
návist þinni og stinga sig á nála-
púða, Charlie. Ég held ég tali ekki
meira við þig, fyrr en á morgun!
— Ég hef heldur ekki mælzt til
þess, sagði hún.
— Hvers vegna ferðu þá ekki
og lofar mér að borða í friðí?
— Af því að þá hefði ég enga
til að nöldra við nema negrana,
svaraði hún með höndina undir
hökunni.
— Charlie, fyrst þetta leggst
svona þungt á þig, hvers vegna
tekur þú hann þá ekki í sátt
aftur ?
— Það er ekki um slíkt að
ræða, sagði hún. Hann er ekki
annað en loft!
— Nú hvers vegna ertu þá
svona sorgmædd ?
— Af því að hann seni ég missti
var karimaðúr, sagði hún. Það er
afturgangan hans. sem komin er
aftur.
— Þú getur látið huggast hjá
öðrum, sagði hann. Þú hefur aldrei
verið i vandræðum með að hæna
að þér unga pilta. Þessir náungar
hafa þegar étið hóp af svínum frá
mér, nautgripi og hlass af eplum.
Þeir hafa drukkið svo mikið af
viskíinu minu. að það mundi nægja
til að vökva þúsund tunna land
af maís, og þetta hef ég allt orðið
að liða, af því að þú slagar hálft
upp i hana móður þína að fegurð,
Charlie.
— Keérar þakkir, sagði hún. Þú
óskar sjálfsagt að sjá mig i sælu-
höfn hjónabandsins. En málum er
þannig háttað, að ég ætla aldrei
að giftast.
— Mér hefur sýnzt Chester Bent
líta þig býsna hýru auga upp á
síðkastið, mælti Dangerfield.
— Chester Bent mundi líta
hverja þá unga stúlku hýru auga
er ætti von á Dangerfield-auðnum.
— Nú hefur þú góðan dreng
fyrir rangri sök.
— Jæja ? spurði hún. Hver kem-
ur þarna yfir akurinn?
— Mér er nákvæmlega sama
hver það er, svaraði faðir hennar.
Hvað ég vildi segja, þá finnst mér
Chester Bent sá bezti.
— Karlmaður reynir að veiða
stúlku i gildru, en hún reynir að
komast undan, sagði Charlotte.
Faðir hennar hallaði sér áfram
til þess að sjá í gegnum geil á milli
trjánna, er voru umhverfis húsið.
Hann sá mann á hestbaki, og mað-
urinn píndi hestinn áfram, þótt
hann væri kominn að þrotum.
— Hann lítur aftur fyrir sig,
sagði stúlkan, það er bersýnilegt,
að hann er skelkaður. Hann hleyp-
ur eins og hagamús að leit að
fylgsni.
— Hver er þetta? spurði Dang-
erfield.
— Einhver náungi úr bænum,
svaraði hún. Hraustur reiðmaður
mundi ekki hegða sér eins og hann
gerir.
— Ef það væri Harrison Destry
kynni hann þó að minnsta kosti
HEIMILISBLAÐlÖ
áð sitja á hestbaki, sagði fa®'1
hennar.
Reiðmaðurinn hvarf á bak við
trén, eri augnabliki seinna kon1
svertingjakona framan úr eldhus
inu og sagði:
— Hér er ungur maður, sein
vill tala við yður, Dangerfield of
ursti!
Ofursti var nafnbót, sem Dang
erfield gekk nú orðið undir, end8
var sá titill mjög almennur á n>
rikum mönnum.
Það gafst ekkert tækifæri ti! a^
bjóða manninum inn í stofu, Þ'1
hann ruddist beina leið inn frarn
hjá feitu eldabuskunni. Hann var
mjög rykugur. Þykkt ryklag sat 8
handleggjum hans og herðun1-
Hatturinn hafði fokið af honuri1
og hárið var í mestu óreiðu. Hann
reikaði í spori eins og ölvaðu1
maður. Andlitið var tekið og aUg
un innfallin. Þó var þetta fallegr
andlit, sumir álitu, að þetta v#r
laglegasti náunginn í héraðinu. "
var Jerry Wendell.
Hann hné niður í stól
stundi: — Læsið dyrunum, ofurstl'
Hann er á hælum mér! Harin drep^
ur mig! Hanri hefur þegar dreP
tvo menn i kvold. Harin befu
verið á hælum mér alla leið>na
Ég hef riðið Um allan bæinn °
hanri hefur elt mig hVert fótn>a
— Lokaðu hurðinni og glug?nn
um, Charlie, sagði ofurstinn
lega. Réttu mér líka haglab>s
, riva0
una. Eg hlóð hana í gær. r ^
eru þeir margir, Jerry, og bva
meining er með því að elta V^
inn á landareign mina? ^að
óþarfi að vera hræddur. Sv
ingjarnir mínir munu berjast >
• rvi«rl>e'
mig. Hvað eru þeir margir.
kallaðu á fólkið!
— Það er bara einn, sagði •>
Wendell. Bara einn, en hann ^
djöfullinn sjálfur. Ég skamn>a
mín ekki fyrir að stinga af! g
vitið hver það er. Þið hljótið
hafa heyrt . . .
— Ekkert!
— Það er Harry Destry. (
æðir um eins og vitlaus maður-^
Skotvopnið glamraði við g°
í höndum stúlkunnar.
Jerry horfði skelfdur í áttin8