Heimilisblaðið - 01.05.1952, Page 25

heimilisblaðið
97
Dalmann
FORUHÁDUR
gLgganna. Svo mjakaði hann sér
í dimmasta skotið i herberg-
1UU, og hann hélt áfram máli sínu
1Ueð rödd, er skalf eins og líkami
hans:
-— Það var sjónhverfing allt
sarnan! Skiljið þið það? Lét eins
°g hann væri hræddur! Bölvaðir
heimskingjar gátum við verið, að
^alda að Destry væri hræddur við
Uokkuð! Hann mun veiða okkur
f gildru, hvern og einn ein-
asta mann, sem sat í dómnum.
ég vildi að hamingjan hefði
Sefiö, að ég hefði aldrei séð þenn-
au réttarsal eða hlustað á dóm-
at'ann! Hann slær dómarann í rot!
vona, að hann slái dómarann
1 rot!
— Vertu rólegur, sagði Danger-
^eld hægt. Ég hef sjálfur horft á
Destry hegða sér eins og ragmenni,
svo segir þú mér, að hann
um eins og vitlaus maður?
— Einmitt! Hann beið þar til
við vorum allir komnir til bæjar-
ltls- Hann náði í Ogden bræðurna
1 Last Chance. Hann — hann drap
tá báða!
Dangerfield gekk fast upp að
honum.
— Morð? sagði hann.
'— Hvað annað en morð? Hvað
annað? æpti Jerry Wendell. Hvað
er það annað, þegar ofstopamaður,
°’ns og hann getur hundelt heið-
arlegan mann eins og mig? Morð,
^Uorö, Segi ég! Og hann hættir
ekki, fyrr en hann hefur náð mér
°S slátrað fyrir augnnum á yður
1 yðar eigin húsi!
Tíundi kapituli.
MÁN er, þegar allt kemur til
alls, mannleg uppfinning. Dýrin
l’akkja hana ekki. Fíllinn finnur
ekki til smánar, þegar hann legg-
J*r á flótta undan mús, og ljónið
'ygðast sín ekki, þótt það hlaupi
a undan nashyrningi. Smán var
óþekkt fyrirbrigði, þar til maður-
111,1 skóp hana í ákafa sínum eftir
líkjast guðunum. Vesalings
erry Wendell gleymdi alveg í ör-
v*ntingu sinni, hvernig hann ætti
a® hegða sér, mörg þúsund ára
vir<5uleiki var á bak og burt, og
l^ROSTHÖRÐ fönnin brakaði
* við hvert spor. Hvers
vegna var hann að fara þetta?
Einhver óró gerði vart við sig
undanfarin dægur. Og svo
lagði hann af stað í morgun,
þegar myrkrið hvíldi enn yfir
vetrarköldum dalnum.
Einmanatilfinningin rak
hann áfram í erindisleysu.
Þeim, sem er ofaukið, svellur
móður í leit að lífsfyllingu,
jafnvel þangað, sem þeir eiga
enga rót. Löng förumanns-
ganga í útlegð heima á ættar-
blettinum hlýtur að eiga sitt
takmark utan fangabúðar-
innar.
Hjalti settist á fannbarinn
stein á hæstu hæðinni. Reykja-
fjall reis bjart af jökli og sól.
Skammdegisbjarminn naut sín
þar uppi, þegar rökkurdimm-
an huldi hálfan dalinn. Niður
árinnar sveif milli hvítra hlíð-
anna, vakti bergmál, sem
heyrðist þangað upp til föru-
mannsins.
Hann stóð á fætur. Yfir
austurfjöllum hóf máninn
göngu sína upp á himinbog-
ann, um leið og hinztu loga-
stafir sólar dóu í blátóminu.
Að snúa við? Ekki héðan af!
Var líka ekki sama, hvar
maður var? Hann sneri á
niðurleið, vestur af fjallinu.
Nóttin hrakti daginn. Mána-
hann hegðaði sér eins og hellis-
maður mundi hafa gert, ef björn
hefði velt trjám fyrir innganginn
að helli hans. Frh.
ljósið, tafið skýjaþáma, gerð-
ist ógreinilegt. — Hjalti sveif
milli svefns og vöku á leið
sinni yfir brotahjarnið. Vissi
naumast, hvar hann fór. Allt
í einu var hann kominn á
flugferð niður fannahlíðina.
Skuggadapurt umdi Kana-
gilið bergsöng sinn, þarna í
vesturhlíðinni. Stapabratt og
skútaskorið dró það að sér
hvern óm eða hljóð í nætur-
kyrrðinni og endurvarp með
auknum mætti út yfir víðátt-
una. Fram af efsta núpnum
í norðurbarminum féll dökk
þústa. Bjarma mánans sló um
hana í hhapinu. Svo kom hún
þungt niður og skellurinn
bergmálaði stutta stund . . .
Fagurlega tálgaðir ýsu-
beinsfuglar lágu eins og hrá-
viði kringum hann, á gilbotn-
inum. Gjafir förumanns til
einhverra smælingja, þar sem
hann kæmi á vegferð sinni,
skrýddu legstað hans mjall-
hvítum, smáum eilífðarperl-
um, þegar máninn leið yfir
gilið.
Sjálfur var farandsveinninn
á heimleið aftur. Léttur sem
geislastafirnir hófst hann
gegnum loftið. Ómar svifu
umhverfis.
Æskudalur, ættarsveit,
söng hann,
enn er bjart í faðmi þínum.
Hingað í þann helga reit,
hverf mín sál, í vinaleit.
Örlög ráða. Enginn veit
atburði á leiðum sínum.