Heimilisblaðið - 01.05.1952, Síða 28

100
HEIMÍLISBLAÐI*1
lega, og honum varð hugsað til
þeirra tilrauna, er hann gerði
til að verja litlu telpuna.
— Það er rétt af þér, dreng-
urinn minn, og segðu mér nú
hvernig á því stóð, að þú féllst
í skurðinn.
— Ég skal segja þér það,
sem ég get, en ég bið þig að
biðja mig ekki að segja meira.
Var það ekki rétt af mér,
mamma, að lemja stóran strák,
sem ekki vildi hætta að mis-
þyrma lítilli systur sinni ?
Hann hrinti mér ofan í skurð-
inn. Það er nú öll sagan. Ég
held enn, að ég hafi gert rétt,
mamma, í því að verja litlu
telpuna, en mér finnst það ekki
rétt af mér að segja frá því,
hver drengurinn var, heldur
þú það ekki líka?
Mamma hans gat ekki sam-
sinnt honum í því, að hann
hefði þurft að berja drenginn,
en hún vildi ekki segja það
við hann núna. Hún dáðist að
hugrekki drengsins síns með
sjálfri sér, er sýndi göfugt hug-
arfar sitt í þessu, og bað hann
að reyna nú að fara að sofa.
Þegar hann vaknaði síðar
um kvöldið, sá hann, að Leon-
hard hafði læðzt inn til hans
og stóð við rúmið og horfði
á hann.
— Mér fannst þú ekki vera
nærgætinn að koma ekki á
móti mér í kvöld, sagði
Albert í hálfnæmingi. Ég hélt
að þér væri orðið alveg sama
um mig. Fyrirgefðu mér þetta,
Leonhard.
— Við héldum, að þú værir
um kyrrt hjá prestinum. Ó,
Albert, hvernig gaztu ímynd-
að þér, að mér væri sama um
þig? Veiztu ekki, að ég vildi
•gjarnan deyja -— ég væri fús
til að lofa Bom að skjóta mig
aftur og aftur, ef það gæti gef-
ið þér fótinn þinn aftur. Þegar
ég hugsa til þess, hversu þið
hafið öll verið góð við mig
frá því fyrsta að ég kom hing-
að og hvernig ég svo gerði þér
ævarandi tjón, get ég ekki ann-
að en hatað sjálfan mig. Ég
þoli alls ekki að hugsa um
þetta------. Um leið og hann
sagði þetta, brast hann í sár-
an grát.
Albert lagði höndina á öxl
hans og sagði: — Fyrirgefðu
mér, ég skal aldrei framar
ímynda mér að þér sé sama
um mig, og nú skal ég segja
þér nokkuð. Þú skalt gerast
hermaður og keppa eftir að
líkjast hetjum þeim, sem við
höfum lesið um í sögum. Þú
átt að berjast fyrir okkur báða
og þá skiptir það litlu, hvort
ég er þar með eða ekki.
— Já, það vil ég gera, svar-
aði Leonhard og brosti í gegn-
um tárin. Á hættustundum
ætla ég að segja við sjálfan
mig: Nú verð ég að sýna
hreysti og hugprýði, og berjast
fyrir okkur báða, mig og Al-
bert.
— Já, það er einmitt rétt,
sagði Albert þreytulega. Nú
skaltu fara, góða nótt.
Leonhard sneri til dyranna,
en áður en hann náði þangað,
sneri hann við og sagði hug-
hreystandi: — Ég held að þú
verðir hetja, eins og hún
frænka var að tala um, Al-
bert, já, ég er alveg viss um
það, sagði hann af sannfær-
ingu. Og ég held það í raun
og veru, að þegar á allt er litið,
séu þess konar hetjur beztu
hetjurnar, samt sem áður.
Góða nótt og sofðu rótt.
En það var nú eitthvað ann-
að en að svefn Alberts vsei''
rólegur. Hann talaði upp U1
svefninum alla nóttina urU
hnefahöggin, sem Tómas hafði
látið dynja á honum, og ulU
það, hvernig hann hefði fallið
ofan í hina votu og köldu gröf-
— Láttu mig í friði, Tónias.
æpti hann, þegar móðir hans
laut niður að honum til
kyssa hann, og þá vissi hun
þegar, hver hafði hrundið hon*
um ofan í skurðinn.
V.
Að bera krossinn.
Albert fékk langvarand'
sótthita upp úr þessu, sen1
ekki var heldur undarlegt eft'
ir að hafa legið jafnlengi 1
þessari votu gröf.
Sjúkdómurinn var lang'
dreginn og erfiður viðfangs>
og óþolinmæði ásótti dreng'
inn, þó að hann reyndi að
berjast gegn henni af frernsta
megni. Móðir hans annaðist
hann af nærgætni og ua
kvæmni allan þenna tíma
kenndi honum að leita hjálp
ar hjá Jesú, sem sjálfur val
reyndur í öllu, eins og við, eU
þó án syndar. I hjarta ungl
ingsins tendraðist því sman1
saman innilegur kærleikur ti
frelsarans.
Foreldrar hans sátu stund
um bæði inni hjá honum
komst hann þá á snoðir uu1'
af samtali þeirra, að ÞaU
höfðu áhyggjur að bera, seU1
þau leituðu með til Drottin3,