Heimilisblaðið - 01.05.1952, Qupperneq 29

101
HEIMILISBLAÐIÐ
Willén var bóndi, en upp-
skerubrestur hafði verið síð-
Ustu árin, og þar að auki
kafði hann orðið fyrir tjóni
a annan hátt, svo að hann
atti i nokkrum f járhagsörðug-
^ikum um þessar mundir.
Þá var það einn daginn að
^ibert sagði: — Pabbi, þegar
eg er orðinn stór, ætla ég að
kappkosta að innvinna mér
sern mesta peninga handa
svo að hún geti
alltaf fengið það, sem hún
tarf með.
Nei, er það satt? sagði
faðir hans brosandi. Má ég
spyrja, hvað þú ætlar að
^eSgja fyrir þig?
k*á kom áhyggjusvipur á
A-lbert. — Ég get ef til vill
°S líklegast ekkert unnið, þar
sem ég er orðinn örkumla, —
nei. því er nú miður, sagði
kann dapur og röddin titraði.
O, jú, það getur þú
sennilega, ef þú hefur fullan
ug á því, svaraði faðir hans
ughreystandi. Sagði hann
Slðan drengnum sínum frá
^Pisurn mönnum, sem bundn-
lr kefðu verið við heimili sín
Sekum fötlunar eða veiklun-
ar líkamans, en samt afrek-
rneira til gagns fyrir sam-
^ sína og framtíð en hetj-
UrPar miklu, sem ollu dauða
°S eyðileggingu á vígvöllun-
uPi.
Albert hlýddi glaður á frá-
s°gn og ummæli föður síns,
°g augu hans ljómuðu. — Ég
líka að reyna að gera
. ltthvert gagn, sagði hann svo
kljóðri alvöru.
^ Já, með Guðs hjálp,
1 eilgurinn minn. Minnstu
ess ávallt, að kraftinn til
þess að gera hið góða, fáum
við frá honum.
— Já, með Guðs hjálp!
endurtók Albert og glitruðu
tár í skíru augunum, sem nú
mættu augum föðurins með
trúnaðartrausti.
Oft varð Albert hugsað til
þessa samtals þeirra feðganna
á þeim löngu dögum, sem
hann varð að dvelja innilok-
aður í herbergi sínu. Þá hafði
hann nægan tíma til íhug-
unar og þróaðist þá hjá hon-
um sú ákvörðun, að verða
öðrum til gleði og uppörvun-
ar, þegar hann yrði fulltíða
maður.
Honum batnaði smám sam-
an og vonaði að geta bráð-
lega haldið námi sínu áfram
hjá Pettersen presti. Honum
fannst, að hann hefði nú enn
frekari ástæðu til þess en áð-
ur, en þegar að því kom,
hindraði langvarandi óveður
og fannkyngi hann í því, því
að allir vegir urðu ófærir
vegna snjóa. Hann gat því
ekki hugsað til að fara neitt
fyrr en veður batnaði og veg-
ir yrðu greiðfærari. Þetta
varð honum þung raun, eink-
um vegna þess að Leonhard
og Dóra gátu skemmt sér við
að veltast í mjúkum snjón-
um, fara á skíðum, byggja
snjóhús o. s. frv.
Vesalings drengurinn barð-
ist hraustlega gegn því að láta
hugfallast, eða hryggja for-
eldra sína með hugarvíli og
kvörtunum. Þó bar það við,
einstaka sinnum, er hann var
einn, eða yngstu systkinin
voru inni hjá honum, að
hann lét bugast af sorg sinni.
Atti hann aldrei að geta leik-
ið sér með öðrum drengjum?
Hann þreyttist mjög við sí-
felldan lestur, og hann þreytt-
ist líka á því að mála og
teikna. Auk þess fannst hon-
um litlu börnin barnaleg og
þreytandi. 0, hve hann þráði
sleðann og skíðin.
Svo var það einn daginn, er
hann var að gráta í hljóði að
móðir hans kom inn til hans
svo hljóðlega, að hann varð
hennar ekki var fyrr en hún
lagði hendina á kollinn á hon-
um og hvíslaði blíðlega í eyra
hans:
— Þykir þér þetta þung-
bært líf?
Albert fól andlitið í hönd-
um sér og hágrét.
— Þú undrast líklega, hvers
vegna Guð leggur á þig svona
þungan kross? sagði hún.
— Já, mamma.
Móðir hans settist hjá hon-
um, hallaði honum blíðlega
upp að sér og mælti hæglát-
lega: — Ég held, að dýrmæt-
ur frelsari okkar viti hverjum
hann má treysta í því að bera
mótlætiskrossinn með þolin-
mæði. Honum var kunnugt,
að þú óskaðir að verða hetja,
og nú vill hann gefa þér tæki-
færi til að sýna, að þér hafi
verið alvara að því er ósk
þína snerti.
— Mér hefur alltaf þótt
svo gaman að hlaupa og leika
mér, svaraði Albert
— Vesalings drengurinn
minn! Móður hans sveið í
hjarta vegna ógæfu drengsins,
yndis hennar og eftirlætis.
En þá fyrirvarð Albert sig
fyrir að hafa orðið til að
hryggja móður sína.— Gráttu
ekki, mamma, sagði hann.