Heimilisblaðið - 01.01.1953, Qupperneq 18

Við erum í straumþungu
sundi, brimsorfin skarfafles
til vinstri, aflöng eyja með
hólum og grasivaxinni hæð til
hægri. Upp yfir okkur gnæfir
sykurtoppslagaður fjallsstrút-
ur með mjótt halalagað nes í
togi. Fyrir stafni er hrikaleg
hamraey, dökkgrænar lunda-
brekkur, hvítkrímótt fugla-
björg hið neðra.
Það er skammt til miða og
enn er strekkings norðurfall.
Karlinn leggur upp árarnar,
strýkur sveitt ennið og réttir
úr trölllerkuðu bakinu.
— Undarlegur fjandi, að
hinir skyldu ekki hreyfa sig.
Það er þó veðrið til að rísla
sér hér á brigsunum, og bar-
ómetsstaðan, ekki er hún svo
dónaleg. Þeir voru frakkari
fyrir helgina eins og útlitið
var þá, hríðfallandi loftvog og
þessi fjárans gásagustur, taut-
aði hann. Svo þreif hann vind-
lausan kálfsskinnsbelg og blés
hann lússteyttan.
Við vorum komnir til miða.
Lóðin var lögð í þrennu lagi.
Hver eftir annan hurfu öngl-
arnir í djúpið, þar sem gráð-
ugur þorskurinn gein í ein-
feldni sinni yfir agninu.
Loks er dræsan komin í
hafið. Við réttum úr kútnum,
vörpum öndinni feginsamlega,
því vanalega fylgir línulögn
þreytandi erill, nöldur og jafn-
vel gifuryrði. Enginn kippir
sér hátt upp við slíkt, en lætur
það sem vind um eyru þjóta.
Þegar endabólið skoppar á
bylgjunni, fellur allt í ljúfa
löð.
Karlinn tekur upp blöndu-
kútinn, ber sponsgatið að vör-
um sér, svolgrar stórum, styn-
ur og dæsir. — Skyldum við
fá ’ann í dag, piltar. Ekki er
fallið amalegt, dauðaliggjandi,
segir hann og skotrar augun-
um til baujunnar. Síðan tekur
hann úrhjallinn upp úr vestis-
vasa sínum og rýnir á hann.
Við látum liggja í hálftíma,
segir hann, suðurfallið verð-
ur seigþungt.
Hann sezt á þóftuna, seilist
í skrínuna, opnar hana og tek-
ur upp vænan blóðmörskepp,
ásamt þykkri og matarlegri
þrumarasneið. Hann sneiðir
sundur keppinn á þóftunni,
leggur slátrið ofan á þrumar-
ann og stýfir áfergjulega úr
hnefa. — Blessaðir, strákar,
reynið að fá ykkur eitthvað
í gogginn, annars verðið þið
grútmáttlausir í andófinu,
segir hann.
En okkur langar ekki í
neitt, klígjar við öllu.
— Jæja, þá klára ég þetta,
segir hann, tekur upp girni-
legan bringukoll, veltir hon-
um hýreygur fyrir sér. Þetta
gerir gott í kroppinn, segir
hann, sker sér væna flís og
rennir henni niður án þess að
tyggja. Það var eins og hann
væri að storka okkur með
bitanum. Hann smjattaði og
kjamsaði og kjálkarnir gengu
svo gífurlega, að við sjálft lá,
að þeir færu úr skorðum.
— Þetta er fínt kjöt. Mikið
helvitis ósköp er þetta gott
kjöt, strákar, segir hann og
sleikir út um.
Það var farið að frísa úr
báru og leggja að landinu. Á
fjallseggjunum voru gráir kúf-
ar, sem kembdu tásum út í
stormmattað loftið.
— Ég held hann sé að gera
hvell. Hann er orðinn ljótur,
sagði ég.
— Hvell! Nei, fari það bölv-
að, sagði karlinn og snarsner-
ist við. Jú, ekki ber á öðru.
Oft ratast kjöftugum satt á
munn. Það er að koma grenj-
andi rok. I gallann með ykkur
eins og skot, æpir hann eins
og óður væri. Við hlýðum.
[14]
Svo var bambað í baujuna
og byrjað að tosa í.
Við vorum heldur linir i
andófinu eins og karlinn hafði
spáð. Það var eins og árablöð-
in sætu föst í kvikunni.
Karlinn rembdist við drátt-
inn, dæsti og leysti vind, en
ekkert gekk. Síðast stóð lín-
an skáhalt fram fyrir stefni
og dró af karlinum, það sem
hann var búinn að plokka inn.
— Róiði, helvízkir grindamíg-
arnir ykkar, - grenjaði hann
öskureiður og gerði fast um
hnýfilinn. Er ekki nokkur ær-
leg kjöttuttla á ykkar graut-
fúnu beinum?
Við bitum á jaxlinn, spyrnt-
um vonzkulega í þóftuna og
bölvuðum í hljóði. Ekkert
dugði, hvorki bölbænir né
strit, báturinn tommaði ekki
að lóðinni. Sjórinn vaskaði
yfir okkur og við urðumhund-
votir, þrátt fyrir sjóklæðin.
Sársaltur sjórinn smýgur und-
ir sjóhattana, niður um háls-
mál stakkanna og rennur nið-
ur sveittar hrygglengjurnar,
kaldur og hrollfenginn.
Karlinn jagast og röflar,
stappar niður í skutpallinn
svo brothljóðar í.
Við erum að þrotum komn-
ir, getum ekki meira. Árarnar
eru þungar sem blý, og það
eru komnar blöðrur í lófa
okkar.
Hann er orðinn bálhvass,
særok og krappur öldudans.
— Þetta er ekki til neins,
við náum ekki nokkrum öngli,
segir karlinn ofurlítið skap-
vægari og sleppir tuðrunni.
Báturinn leggst á keipa og
sýpur sjó.
Karlinn er þögull og þursa-
legur, þegar hann dragnast
aftur í. Hann gripur árarnar
þyrrkingslegum tökum, setur
undir sig hausinn og tekur
löng, sígandi áratog.
HEIMILISBLAÐIÐ