Heimilisblaðið - 01.03.1956, Blaðsíða 12

sjálfrátt skaut upp í huga Harchufs. Ef þeir
ætluðu sér að berjast, mundu þeir sækja fram
á móti þeim. En þeir ætluðu ekki að berjast.
Bogastrengir þeirra voru slakir.
Þeir ætluðu sér ekki að berjast!
Sársaukakenndur kippur fór um Harchuf, er
honum varð það Ijóst. Þeir voru hólpnir.
Blóðið fossar um æðar hans, en hann er
stilltur, stilltur og rólegur. Kaldur og rólegur.
Nú er ekki nema spjótslengd til negranna.
Hörund þeirra er svart og flúrað. Þeir glápa
á komumenn, svo að hvítmatar í uppglennt
augun, og það er rammur, viðbjóðslegur dýra-
þefur af þeim. — Þetta eru þá mennirnir í Jam!
Hann stendur kyrr.
„Vertu nú með mér, Ra, guð ljóssins," taut-
ar hann. Síðan æpir hann upp: ,,Ra, vertu
með okkur!“
Og hinir svara. Þeir æpa: ,,Ra, vertu með
okkur!“
Þá upplýkst svarti múrveggurinn og rýmir
til fyrir einum manni. Hann er skreyttur marg-
litum fjöðrum og óhugnanlegur að sjá. Hann
ber festi úr mannabeinum um hálsinn, andlit-
ið er málað grátt með ösku, augnatóttirnar eru
dökkar og stórar — hann réttir í áttina til
þeirra langa, sinabera handleggi.
Harchuf skilur. Þetta er guðinn þeirra!
Galdralæknir flokksins!
Og það, sem nú skeður, gerist á einu ein-
asta augnabliki, óháðu tímanum, án umhugs-
unar, án ásetnings. Ósjálfrátt og með frum-
stæðum töframætti. Harchuf, fursti í Elep-
hantine, þrífur allt í einu til galdralæknis þess-
arar ókunnu, svörtu þjóðar og kippir honum
til sín um leið og hann bregður fyrir hann
fæti, eins og hann hafði lært, þegar hann var
drengur, og fellir hann.
Áður en hinn ókunni guð og negrarnir hafa
tóm til að átta sig, smýgur sverðsoddur Harc-
hufs inn í bak hins fallna manns. Það fara
krampakenndir sársaukakippir um líkama hins
helsærða manns, hann rís upp, en sverðinu er
sveiflað í hálfhring, og með einu, öflugu höggi
sníður Harchuf höfuð mannsins frá bolnum.
Egyptarnir reka upp rám og ósamstillt sigur-
óp, er höfuðlaus líkaminn veltur út af í sand-
inn.
Negrarnir krjúpa niður.
Töfrarnir eru rofnir.
Harchuf veit, að nú ríður á að nota tímann
vel. Nú má engri sekúndu glata. Menn hans
ráðast eins og stormbylur á negrana. Veiti ein
hver mótspyrnu, er hann barinn miskunnai'
laust. Höfðingjanum einum er þyrmt. Hann
húkir inni í leirkofa sínum, fjötraður og undn-
ströngu eftirliti, þar sem hann áður sat sem
höfðingi í ríki sínu.
★
Leiðangursmenn lögðu af stað heim afturi
hlaðnir dýrmætum feng: gulli úr ánum, struts
fjöðrum, fílabeini og pardursdýrafeldumi
myrru, hinni dýrmætu trjákvoðu til reykelsi^
fórnar og ilmandi trjátegundum. Höfðingin11 1
Jam fékk hinum ókunnu guðum burðarkaHa>
eins og Harchuf hafði lofað mönnum sínmn-
Fyrir það var honum gefið líf. Eftir átta mán
uði kom hinn litli hópur Egypta aftur heill 3
húfi að ánni Níl.
Dýrmætasti fjársjóðurinn, sem Harchuf k0lT1
með heim úr förinni til Jam, var svarti, hrukk
ótti dvergurinn, sem kunni að dansa furðuleg3
dansa og gat sýnt hin skringilegustu hopP
stökk.
Harchuf var ekki fyrr kominn ofan að
en hann sendi hraðboða á fund konungs sms^
Svarið barst áður en lestin var komin n>®
hina ótöldu asnaburði sína alla leið heim
bökkum Nílar. Á bréfinu var skrift konungslIlS
ekki þó Merneres, því að hann lézt með3^
Harchuf var á för sinni til Jam, heldur var .
því barnaleg rithönd eftirkomanda hans,
ops, sem þá var á æskuskeiði.
Bréfið var á þessa leið: „Innsigli konungslIlS
sjálfs*) á ári 2. talningar, 3. flóðmánuði, ^
degi. Konungleg tilskipun til Harchufs, furS^a
í Elephantine, einkavinar konungsins og *e
angursstjóra.
Ég hef lesið bréf þitt, er þú skrifaðir ben
unginum til hallar hans, til þess að láta bann
vita, að þú værir kominn aftur heill á húfi r9
Jam með hernum, sem með þér fór. Þú sa^jj
í bréfi þínu, að þú værir með dverg frá laP
*) Bréfið er hér orðrétt. Harchuf var svo stoWur^
þessari viðurkenningu konungsins, að hann lét mel
það orðrétt á gröf sína sem grafskrift. Þannig n
bréfið varðveitzt fram á okkar daga.
HEIMILISBLAÐIÐ
56