Heimilisblaðið - 01.03.1956, Blaðsíða 35

£*á varð maðurinn aftur hræddur og vand-
íaeðalegur. Að lokum sagði hann hikandi:
— Já, en eigum við ekki fyrst að undirskrifa
Samninginn?
Nú varð baróninn reiður. — Þér fáið hjóna-
aödssamninginn, maður. Það er bezti samn-
lngurinn.
Eu maðurinn þrjózkaðist við. — Mér finnst,
að við asttum að geta undirritað svolítinn samn-
lrig, sagði hann. Það ætti ekki að skaða.
k þess að fá endi bundinn á mál þetta, reis
aroninn á fætur og sagði: — Segið já eða nei
°S bað strax. Ef þér kærið yður ekki um að
gaUga að þessu, þá segið mér það strax. Ég
Veit um annan, sem þarf ekki að hugsa sig um
tvisvar.
^Umingja maðurinn varð algjörlega ruglað-
Hann kærði sig ekki um keppinaut. Svo tók
aUn ákvörðun. Hann rétti fram höndina og
Uicelti;
g Jæja, ég geng að þessu, herra barón.
auiningurinn er gerður, og sá er þrjótur, sem
®eUgur á bak orða sinna.
Baróninn kallaði á Ludvigne. Eldabuskan
stakk höfðinu út um gluggann.
— Færðu okkur vínflösku, hrópaði barón-
inn. Svo var klingt glösum og drukkið festaröl.
Vinnumaðurinn hélt hreifur heim á leið.
Julien fékk ekkert að vita um heimsóknina.
Samningurinn var gerður að honum fornspurð-
um. Þegar lögboðnar lýsingar með hjónaefnun-
um höfðu farið fram, var brúðkaup haldið á
mánudagsmorgni.
Nágrannakona bar barnið til kirkju á eftir
hjónaefnunum. Það átti að vera öruggt ham-
ingjumerki. Enginn maður í öllu héraðinu undr-
aðist þennan atburð. Désiré Lecoq var aftur á
móti öfundaður af mörgum. Hann var fæddur
undir hamingjustjörnu, sögðu menn kankvís-
lega.
Julien varð æfur, þegar hann frétti málalok-
in, og leiddi það til þess, að tengdaforeldrar
hans fóru fljótlega frá Asparlundi. Jenný varð
ekki eins hrygg og ætla mátti. Páll sonur henn-
ar var henni ótæmandi hamingjulind.
Frh.

ILISBLAÐIÐ
79