Heimilisblaðið - 01.03.1956, Blaðsíða 22

hins ýtrasta, og það var eins og feigðin sjálf
ætti sér bólfestu í honum. Hann var gagntek-
inn takmarkalausri grimmd, sem virtist aukast
og margfaldast í sífellu.
Pepe stóð grafkyrr, og honum rann kalt vatn
milli skinns og hörunds af ótta. En hann lét
ekki undan óttanum. Hann lyfti rifflinum hægt
og gætilega upp að öxlinni og miðaði. Hann
gat aðeins skotið einu rinni, því það yrði áreið-
anlega enginn tími til að hlaða aftur, en það
þoldi heldur engin skepna að fá stóreflis blý-
kúlu í hausinn á milli augnanna, ekki einu sinní
jagúar. Pepe stillti riffilinn.
Hann kreppti fingurinn hægt að gikknum, því
að hann varð að bægja frá sér öllu fumi og
óstyrk, ef hann átti ekki að missa marks. Þegar
haninn féll, var eins og Pepe dofnaði allur upp
eitt augnablik frá hvirfli til iljs
Það kom enginn hveJlur og enginn svartur
púðurreykur fram úr byssuhlaupinu. Þess í stað
heyrðist snöggt hviss, eins og köldu vatni hefði
verið skvett á heitan stein, fyrir utan málm-
hljóðið, er haninn féll. Pepe hafði hlaðið riffil-
inn sjálfur, en hann virtist ekki hafa gert það
rétt. Það hafði aðeins kviknað í púðrinu á
kveikipönnunni.
En sá neisti var nógur til að kveikja í inni-
byrgðri grimmd hins limamjúka og blóðþyrsta
jagúars. Hann rak upp urr, sem líktist hósta,
og réðist gegn manninum. Hann, konungur
frumskógarins, ætlaði að tæta í sundur þessa
mannnísl, sem vogaði sér að blanda sér í einka-
mál hans.
Pepe vaknaði til veruleikans aftur, en gaf sér
samt tíma til að hugsa um riffilinn sinn; hann
hallaði honum ástúðlega upp að tré og kippti í
sömu svifum sveðju sinni úr slíðrum.
Þetta var vonlaus bardagi. Jagúarinn hlaut
að sigra, því að elztu menn þorprins mundu ekki
til þess, að nokkur maður hefði nokkum tíma
drepið jagúar með sveðju. En það var engu
lakari kostur að berjast vonlausri baráttu, held-
ur en að leggja á flótta, því að ef hann gerði
það, beið hans ekkert annað en dauðinn. Eng-
inn vissi til þess, að jagúar hefði nokkru sinm
hætt við hafna árás.
Pepe virti dýrið vandlega fyrir sér með sveðj-
una í hendinni, er það geystist gegn honum.
Hann hafði dregið réttar ályktanir af fótspor-
um dýrsins, því að hægri framlöpp þess va^
stokkbólgin neðan frá þófa og upp á lið, svo a
hún var nærri því helmingi sverari en hin- v
hafði vafalaust stigið ofan á eitraðan þyrni e^a
orðið fyrir höggormsbiti.
En þótt fótarmeinið væri jagúarnum til mik
ils trafala, var hann meira en jafnoki manns>
• gh
sem ekki hafði annað en sveðju að vopm
Pepe veitti hægra framfætinum nána eftirtskt'
Ef hann gat gert sér nokkrar vonir um sigur’
þá voru þær bundnar við fótarmeinið. Og 1111
réðst jagúarinn, þessi hræðilegi, miskunnar
lausi morðvargur, á Pepe. Pepe hafði vitað P®
frá upphafi, að þannig mundi upphafsárás ]'a®u
arsins verða, og hann var við henni búinn. HaI111
veik sér undan, sveigði sig frá um leið og hinn
risavaxni köttur geystist fram hjá honum. HanU
sveiflaði sveðju sinni af öllum hinum 1111
kröftum sínum, en stöðvaði sig rétt áður
sveðjan snart silkimjúkt bak jagúarsins, þvl a .
honum varð allt í einu ljóst, að það var e"l.
leið að ræða til að binda endi
heit
nema um ema
bardagann.
Jagúarinn sneri við eins og örskot, og
slefan úr kjafti hans slettist á vinstra handa^
bak Pepes. Hann veik eldsnöggt aftur á bak 0r
beindi um leið sveðjunni fram undan sór elU
og syerði. Jagúarinn stökk, spratt upp af
inni eins og afturfætur hans væru voldugar s
f jaðrir, og honum skaut beint upp í loftið. Hal1
sló vinstra hramminum með eldingarhrað3
áttina til Pepes, krækti í skyrtuna og fló han^
utan af handleggnum, eins og hún væri úr paP^
ír, og klærnar sukku á kaf'í holdið. Blóðið f°sS
aði úr sárinu, niður handlegginn. ^
Pepe reyndi ekki aftur að höggva með sv
unni, heldur lagði með henni, eins og hann h
lagt með sverði eða hníf. Oddur sveðjunh®
stakkst í kverkar jagúarsins, og Pepe fy8
laginu eftir af öllum þunga sínum og kröftUJ1
Blaðið sökk á kaf í lifandi holdið, og jagúa110^
greip andann á lofti. Blóðið vall úr sárinu hi
sveðjuskaftið.
Jagúarinn brá við hart og vatt sér unda
með heljarátaki, en blóðið fossaði úr hálsinu^
á honum, hann hristi hausinn, en hnaut svo
og valt um koll. Hann hóf sig upp á frarnf^ ^
urna, leit hálfbrostnum augum á Pepe og dr
áfram í áttina til hans. Þá heyrðist hálfk^
HEIMILISBLAÐIÐ
66