Heimilisblaðið - 01.03.1956, Blaðsíða 33

j^gar hann hrópaði til tengdaforeldra sinna,
atl bess að íhuga nærveru Jennýar:
' Það veit sá, sem allt veit, að þið eruð
ringlandi vitlaus að ætla að gefa þessari kven-
snift tuttugu þúsund franka!
Allir þögðu. Þetta kom þeim á óvart. Og
Julien hélt áfram að ausa úr skálum reiði sinn-
ar:
Þá
Nei, þetta gengur nokkuð langt. Það lítur
fyrir, að það sé meining ykkar að gefa hvern
e^ri burtu!
^aróninn reyndi að grípa fram í fyrir hon-
Uftl og mælti:
Svona, svona! íhugsið, að þér talið í nær-
Veru konu yðar.
Julien stappaði fætinum í gólfið af
v°nzku:
. Mér er sama um það. Hún ber gott skyn
a’ hvað verið er að gera. Þið rænið hana fjár-
^Uftuin!
Jenný leit undrandi á mann sinn og foreldra.
Un gerði sér ekki grein fyrir því, sem um var
ueilt.
Hvað er um að vera? spurði hún hikandi.
sneri Julien sér að henni og skýrði frá
arUsa3ri foreldra hennar. Þau ætluðu sem sé
... Sifta Rosalie og gefa henni eða barni hennar
f°rðina Barville, sem var að minnsta kosti
tugu þúsund franka virði. Og hann endur-
tok:
~~~ 'Jú, foreldrar þínir eru bandvitlausir, alveg
^Ugin a£ göflunum! Tuttugu þúsund frankar!
eUda tuttugu þúsund frönkum frá sér vegna
aUsaleikskróga!
'Jenný Sat róleg og hlustaði. Hún var sjálf
'túrandi yfir rósemi sinni. Nú stóð henni á
arUa um allt annað en barn sitt.
uroninn sat orðlaus. Loksins þaut hann á
^fur, stappaði fætinum í gólfið og öskraði:
j. Athugið, hvað þér segið, maður! Það
^EgUr við, að þér séuð geðbilaður! Mætti ég
^uja, hverjum það er að kenna, að við höfum
að gefa með stúlkunni? Hver er faðir
j Urrisins? Höfðuð þér kannske hugsað yður að
hana afskiptalausa?
Julien var undrandi yfir reiði barónsins. Svo
35 ti hann, rólegri en áður:
w ~~~ Já, en fimmtán hundruð frankar væru
a ©n nóg. Stúlkumar hér eiga flestar barn,
áður en þær giftast. Hver faðirinn er, skiptir
alls engu máli. Með því að gefa jörð, sem er
tuttugu þúsund franka virði, sóið þið ekki að-
eins eignum ykkar, heldur kunngerið þið allri
sveitinni, hvað skeð hefur. Þvert á móti hefð-
uð þið átt að hugsa um heiður okkar og álit.
Julien lagði nokkra áherzlu á síðustu setn-
ingarnar, enda áleit hann sig hafa á réttu að
standa. »
Baróninn átti ekki von á slíkri röksemda-
færslu og góndi undrandi með opinn munn á
tengdason sinn.
Julien hagnýtti sér tækifærið og bætti við:
— Sem betur fer hefur ekkert það skeð enn-
þá, sem ekki má færa til betri vegar. Ég þekki
vinnumann þann, sem þið viljið gefa hana. Það
er ráðvandur maður, sem auðvelt er að ræða
við. Ég skal taka að mér að tala við hann.
Síðan gekk hann út úr stofunni. Hann kærði
sig ekki um að halda áfram þessum kappræð-
um. Aftur á móti var hann sýnilega glaður yfir
þeirri almennu þögn, sem ríkti. Tók hann hana
sem merki þess, að hann hefði borið sigur af
hólmi.
Julien var tæpast kominn út úr herberginu,
þegar baróninn mælti, undrandi og reiður:
— Nei, þetta finnst mér nú ganga nokkuð
langt!
En Jenný horfði ósköp sakleysislega á föð-
ur sinn og rak svo upp silfurskæran hlátur, eins
og í gamla daga, þegar eitthvað hlægilegt bar
fyrir augu hennar.
— Pabbi, pabbi, mælti hún. — Tókstu eftir
því, á hvern hátt hann sagði: Tuttugu þús-
und frankar!
Og barónsfrúin, sem átti jafn auðvelt með
að hlæja og gráta, smitaðist af dóttur sinni.
Hún sá fyrir sér andlit tengdasonar síns, harmi
lostið yfir þeirri ósvinnu, að stúlka, sem hann
hafði táldregið, ætti að eignast jörð, sem hann
átti ekki. Hláturinn brauzt út hjá frúnni, og
tárin streymdu niður kinnar hennar. Þá gat
baróninn heldur ekki stillt sig. Hann fékk líka
hláturskast. Þau skemmtu sér líkt og í gamla
daga og ætluðu að springa af hlátri.
Þegar þau höfðu loksins jafnað sig, mælti
Jenný:
— Það er annars furðulegt, að atburður eins
og þessi hefur engin áhrif á mig lengur. Ég lít
77
HEIMILISBLAÐIÐ