Heimilisblaðið - 01.03.1956, Blaðsíða 16

\ v j a r leiðir í
bifreiða-
framleiðslu
Sérfrœðingar segja:
Þessi vagn mun
valda byltingu
í allri bifreiðasmíði.
— Og þessu haldið' þið fram, að hægt sé að
aka? Þessi bifreið kollvarpar öllum fyrri fram-
leiðsluaðferðum í bifreiðasmíði!
Leikmenn þeir, sem voru að skoða stóru,
nýstárlegu bifreiðina, hristu höfuðin. Og hinir,
sem sérþekkingu höfðu, áttu varla orð til að
lýsa vmdrun sinni.
— Hvar er kúluliðsásinn ? Hvar er gírkass-
inn, gírskiptingin og mismimadrifið? Aftur-
öxlarnir tveir eru ekki einu sinni í sambandi
hvor við annan. Nei, það getur ekki verið, að
hægt sé að aka öðru eins og þessu!
Louis Workum, hollenzki verkfræðingurinn,
hló við. Þetta var uppfynding hans sjálfs! Hann
hafði varið miklu fé til framleiðslu þessarar
bifreiðar, og nú var „Hollendingurinn fljúg-
andi“ loksins kominn á það stig, að hægt var
að sýna hann. Sérfræðingar höfðu gefið honum
þetta vottorð:
— Þessi vagn kann að boða mestu byltingu
í bifreiðasmíði, sem átt hefur sér stað síðan
Henry Ford tók færibandið í þjónustu sína!
— Það, sem við Evrópubúar þörfnumst,
segir Louis Workum, er bifreið eftir amerískri
fyrirmynd, sem ekki ofbýður kaupgetu Evrópu-
búa. Þessvegna hef ég framleitt „Hollending-
inn fljúgandi".
á hafinu og loftinu, og við höfum tamið villi-
dýr skógarins. En við munum aldrei öðlast hið
sanna frelsi og hamingju, fyrr en okkur hefur
lærzt að hafa taumhald á sjálfum okkur.
'jc Framleiðslukostnaður hans er lágur, þar
sem dýrustu hluta venjulegrar bifreiðar
þarf ekki í hann. Ég hef sparað þaU
gjöld, sem kúluliðsás, gírkassi og 11118
munadrif valda.
Aflvél bifreiðarinnar gengur fyrir hra
olíu, og er því reksturskostnaður hennar
svo lágur, að neðar verður ekki korniz*"
★ 1 „Hollendingnum fljúgandi“ er rúm
ir sex manns, og hraðinn getur orðið
allt að 130 km. á klukkustund.
Akstur bifreiðarinnar er mjög einfaldm >
svo að heita má, að hver maður geti e^
ið henni undirbúningslaust við fyrstu til
raun. Ekki þarf að sinna öðru en stýri og
olíugjöf. Tenging (kúpling) og gangskiP*
ing er úr sögunni.
Workum býður okkur í reynsluferð. Han11
þrýstir á ræsinn, og vélin með strokkunum seX
fer strax af stað með lágværu ganghlju^u
Workum stígur á olíugjöfina, hjólin fara 3
snúast og bifreiðin rennur af stað. Hann eykur
hraðann stöðugt með því að auka olíugjöfina'
Hraðamælirinn, sem er í miðju stýrishjólsiIlS,
þar sem flautan er vön að vera, sýnir 130 k^'
hraða. Nú tekur Workum fótinn af olíugje
inni, stígur á hemilinn og stöðvar bifreiði®®'
Hann færir niður á við handfang á stýrisW®
inu, stígur aftur á olíugjöfina, og bifreiðiu e
ur hratt aftur á bak. Allt er þetta gert án ÞeSS
að breyta tengingu eða sinna gangskiptin£u
Ekki þarf að sinna öðru en olíugjöfinni, hem
inum og hinu dularfulla handfangi á stýrlS
hjólinu. Sé það fært upp á við, ekur
áfram, sé það fært niður á við, ekur hún aftur
á bak.
— Afturhjóladrif! hafði Workum sagt, stutt
ur í spuna, meðan á akstrinum stóð. En hveru
ig mátti það vera? Hvernig gat verið aftur^
hjóladrif á vagni, þar sem vélin var framun
og engin kúluliðsás var fyrir hendi? Venjan er
þó sú, að það er kúluliðsásinn, sem flytur aft
urhjólunum aflið frá vélinni.
— Sjáið þér, hérna! — Workum bendir a
grind „Hollendingsins fljúgandi". Hún er ger,
úr stálpípum, um það bil tíu sentimetra
þvermál. 1 þessum stálpípum er falið leyndar
mál afturhjóladrifsins. Þær eru fylltar vökv9’
HEIMILISBLAÐIÐ
60