Heimilisblaðið


Heimilisblaðið - 01.03.1956, Blaðsíða 21

Heimilisblaðið - 01.03.1956, Blaðsíða 21
aglapokann, spennti á sig sveðjuna sína og j-ólti áleiðis að kofanum hans Júans Aría. °kkrir aðdáendur hans á barnsaldri fylgdu k°num eftir. Burt með ykkur! skipaði Pepe. Börnin námu staðar um stund, en komu síð- an 1 humátt á eftir honum, þangað til hann kom a staðinn, þar sem geiturnar hans Júans Aría °tðu verið um nóttina. Hann virti fyrir sér nykið á jörðinni og sá þar -förin eftir hina stóru tur jagúarsins. Þetta hafði verið geysistórt balt á hægra framfæti. Ef til vill hafði hann stungið sig í fótinn á þyrni, eða þá hann hafði S£erzt í bardaga við annan jagúar. Bepe var fljótur að finna staðinn, þar sem ^gúarinn hafði stokkið út yfir þyrnigerðið. ann hafði ekki brotið nema örfáa þyma, þar S6ni hann stökk yfir, þótt hann bæri sextíu ^Unda geit í kjaftinum. Bepe leit ekki um öxl, en þrátt fyrir það VlSsi hann, að þorpsbúarnir horfðu á hann, og ann vissi líka, að augnaráð þeirra bar vott um vuðingu þeirra fyrir honum. Flestir karlmenn- Uriir fóru öðru hverju inn í frumskóginn til að V'nna þar með sveðjum sínum, en enginn þeirra Vnr fáanlegur til að vinna þar, sem jagúarar Þ0fðust við. Enginn þorði að rekja slóð jagúars. 1 ^að vnr Pepe einn, sem það þorði, og vegna þess utu menn að bera virðingu fyrir honum. ^ ePe rölti út um hliðið og lét enn sem hann a2rði sig kollóttan um það, sem hann átti fyrir öndum. Að baki sér heyrði hann, að þorpsbúar ^r°gu andann léttar og létu um leið í Ijósi að- aun sína. Jagúar í veiðihug var skelfingin sJalf, voði, sem ógnaði hverjum manni, því það Var ekki auðhlaupið að því að ná í geitur eða Uautgripi Maðurinn með riffilinn, maðurinn, Sem gat verndað þá, hlaut að vera hetja og ^at ekki annað verið. Þegar Pepe var kominn inn í frumskóginn, Ur augsýn þorpsbúa, varð mikil breyting á til- Urðum hans. Kæruleysisyfirbragðið hvarf, og Uu beitti hann skilningarvitum sínum til hins ^rasta, eins og litla dádýrið, sem var svo við- ragðsfljótt, að sjaldan sást annað af því en vfta skottið. Riffill var að vísu merki um ^útt, en væri sá, sem bar hann, ekki veiði- U'aður, kom riffillinn honum að engu haldi. Það var eitt, að hafa sín áhrif á þorpsbúa, en allt annað að veiða jagúar. Pepe vissi, að stóru kettimir voru dauðinn sjálfur, holdi klæddur. Hreyfingar þeirra voru ótrúlega hraðar, og þeir voru svo sterkir, að þeir drápu auðveldlega uxa. Þeir voru ekki hræddir við neitt. Pepe var fæddur í frumskóginum, og hann læddist áfram, hljóðlaust eins og skuggi. Sveðj- an hans slóst dálítið til, og hann færði hana þangað, sem hún kom ekki við fætur hans. öðru hverju virti hann fyrir sér jarðveginn fram undan sér. Vönum manni veittist ekki erfitt að rekja slóðina. Hún auðkenndist af blóðdropum úr geitinni hér og þar, bældum eða brotnum jurt- um, fáeinum hárum, sem núizt höfðu af jagú- arnum og festst á trjástofna, og þófaförum, þar sem mjúkt var undir. Þetta dýr hagaði sér öðruvísi en aðrir jagú- arar, sem hefðu aðeins farið það langt burtu frá þorpinu, að enginn þefur þaðan hefði borizt þeffærum þeirra, og þar mundu þau hafa étið fylli sína af bráðinni og hulið síðan hræið með greinum og laufum. Það var ekki gamalt, því að spor þess voru ekki silalega stigin, eins og spor gömlu dýranna, og það bar vott um krafta þess, hversu léttilega það hafði stokkið yfir þyrnigerðið með geitina í kjaftinum. Pepe nam staðar til þess að líta eftir, hvort hleðslu riffilsins væri í nokkru ábótavant. Hún virtist vera í bezta lagi, og það var líka eins gott, að hún væri það. Hann varð að skjóta beint og markvisst, er hann sæi jagúarinn. Pepe hægði á sér, þar eð einhver aukaskynjun skógar- mannsins sagði honum, að vera við öllu búinn. Augnabliki síðar kom hann auga á dýrið, sem hann var að elta. Hann sá það í pálmalundi, sem allt í einu opnaðist fyrir honum. Hann hafði ekki búizt við því þarna, og því var hann, áður en hann vissi af, kominn nær því. en ráðlegt var, öryggis vegna. Jagúarinn sat í hnipri við rætur pálmatrés, sem var að minnsta kosti fimmtíu fet á hæð. Milli framlappanna á honum voru leifarnar af dauðu geitinni. Hann urraði hvorki né bretti grönum og hreyfði ekki einu sinni skottið, en hver vöðvi þessa stóra kattar virtist þaninn til 65 HEIMILISBLAÐIÐ

x

Heimilisblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimilisblaðið
https://timarit.is/publication/431

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.