Heimilisblaðið - 01.12.1957, Page 9

áts biðja fyrir þér og ástvinum þínum,
angað til við hittumst á himnum.
^lgot riddari var hrærður yfir öllu þessu
.. klseti fyrir það, sem hann áleit aðeins
^alfsagða skyldu sína gagnvart þjáðum
róður í Kristi. Hann sagði við holdsveika
hann gerði alltof mikið úr
Ssu og hét vesalings manninum fullum
^ °tum af kofanum og umhverfi hans. Auk
jySs skyldi hann láta færa honum daglega
kastalanum gott brauð, mjólk og annan
j^nu mat, sem hann gæti borðað. Því næst
, riddarinn góðsemi ennþá nokkru við
9 ’ sem hann þegar hafði gert.
^lann tók til í herberginu, fyllti leirkrús-
. at nyju og fersku vatni úr læknum, gaf
aj Uungnum af nesti sínu og þvoði að lokum
Uærfærni og kærleika sár þessa vesæla
^ Joistæðings síns, þrátt fyrir öll mótmæli
slíaS voru báðir djúpt hrærðir, er þeir
j^Uu- Holdsveiki maðurinn var svo snort-
s Aa^ SÓðvild hins göfuga riddara, að hann
0 g :lst stöðugt skyldu biðja fyrir honum,
ei í/^1111 spáði því, að Algot riddari mundi
Vern tíma á lífsleiðinni uppskera ríkuleg
aajrkomin laun auk þess sem honum
0l^nui veitast kóróna dýrðarinnar á himn-
v ý .^annig vildi það til, að Þorvaldur holds-
1 varð leiguliði Algots riddara. Hann
jj an|" svo góða aðhlynningu, að hann varð
íningjUsarnarj en bann hafði nokkru sinni
^ verið á ævinni.
^ rin liðu, og margt breyttist í kastalan-
' Algot og kona hans, Agneta, urðu göm-
gfáhærð, sum börn þeirra giftust, og
v j s°nurinn varð hraustur hermaður. Þor-
h",UUr lifði enn, og öllum þótti vænt um
fy°n' Hann var hamingjusamur að sjá, þrátt
a- °hjákvæmilegar þjáningar, sem sjúk-
hans fylgdu.
einn fékk Algot riddari boð um, að
ag ^Ul hans, Haraldur riddari í kastalanum
he • 1(^ihaugi, sem lá tuttugu mílum norðar,
6iid! ^yrir dauðanum og langaði til að sjá
sr., avin sinn ennþá einu sinni, áður en hann
ef) 1 við. Þetta var langt og erfitt ferðalag,
k A. ^ot riddari varð við tilmælunum og
f.
aeði af
erð.
stað, þegar allt hafði verið búið til
vaj^ai' Leið hans lá fram hjá bústað Þor-
l6guS’ sem nú v.ar vel hirtur, þótt fátæk-
Væri’ hann gekk inn í kofann, til
að hlynna ennþá einu sinni að þessum
góða vini sínum, áður en hann legði af stað.
— Kæri vinur minn, sagði holdsveiki
maðurinn með tárin í augunum, þegar hinn
umhyggjusami landsdrottinn hans hafði
þvegið sár hans og bundið um þau af hinni
mestu varúð. Þetta er allt of mikið, og ég
finn vináttu þína ennþá betur nú en nokkru
sinni fyrr, af því að ég þykist vita, að nú
muni ég ekki framar sjá þig með jarðnesk-
um augum mínum. En hvar sem ég verð,
skal ég aldrei hætta að biðja fyrir þér, og
ég læt ekki af að biðja Jesúm Krist fyrr en
hann veitir þér mikla gleði hér á jörðu.
Riddarinn reyndi skelfdur að vísa á bug
þessu hugboði sjúka mannsins með góðum
orðum og fyrirheiti um að koma strax og
heimsækja hann, þegar hann kæmi heim
aftur. En holdsveiki maðurinn lét ekki af
þeirri sannfæringu sinni, að hann mundi
ekki sjá Algot framar, og hann var mjög
hrærður, er þeir kvöddust.
Algot riddari var hjá frænda sínum, þang-
að til hann kvaddi þennan heim, og hann
huggaði þá, sem eftir lifðu, með því, að
einhvern tíma myndu þau hittast aftur á
betra landi.
Það var komið fram í júlí, er Algot ridd-
ari hélt heim aftur. Þegar hann var kominn
heim á landareign sína aftur og sá kofa
holdsveika mannsins blasa við í fjarska,
ákváð hann að heimsækja hinn sjúka vin
sinn áður en hann héldi heim til kastalans.
Honum stóð ennþá fyrir hugskotssjónum
minningin um fyrsta fund þeirra, meðan
hann batt hest sinn við tré og barði á dyr.
Honum var órótt innanbrjósts, því að hann
vissi ekki, hvort Þorvaldur mundi enn vera
í tölu lifenda. Hann mundi glöggt spásögn
Þorvalds, síðast er þeir sáust. En þegar hann
sá, að dyrnar voru í hálfa gátt, og sá öll
blómin og birtuna inni, hvarf honum allur
kvíði.
— Kom inn, sagði rödd Þorvalds inni i
kofanum.
— En hve rödd hans er gagntekin ham-
ingju, hugsaði riddarinn, og það lá við að
hann skelfdist sjálfur yfir þeirri gleðitil-
finningu, sem streymdi um hann. Þegar hann
kom inn, vakti það sérstaklega eftirtekt
hans, hversu mikið var af blómum í kof-
anum, eða var það júlísólin, sem blindaði
hann svona? Nei, það voru blóm, og kofinn
HEIMILISBLAÐIÐ __ 229