Heimilisblaðið - 01.12.1957, Blaðsíða 14

hlið við hlið, hlegið, gert að gamni sínu, og
þau höfðu drukkið og dansað.
Klaus var ekki ölvaður, þegar hann ók
bílnum heim, en áfengið hafði gert hann
kærulausan. Og hann ók fífldirfskul^ga eftir
dimmum veginum.
„Gerðu svo vel að aka hægara!“ bað Gis-
ela hann. „Mundu að þú hefur drukkið tals-
vert.“
„Þú ert víst ekki hrædd!“ hló Klaus og
steig enn fastar á bensíngjöfina. „Ég þekki
þig ekki fyrir sömu manneskju.“
Klaus hafði ekki fullt vald yfir bílnum.
Hann gat þó haldið honum á veginum. Bíll-
inn þaut fram hjá trjánum, sem stóðu beggja
megin við veginn í myrkrinu.
Klaus, hinn sigursæli, káti Klaus Frank
flautaði rúmbu, ánægður með tilveruna.
Hann hafði feiknarlega gaman af þessari
ferð.
„Vertu svo góður að stanza, Klaus, ég
vil heldur ganga heim,“ sagði Gisela. Hún
sagði það ósköp rólega og blátt áfram. Hún
var ekki lengur kát og glöð.
„Þú ert ekki með öllum mjalla, yndið
mitt,“ sönglaði Klaus hátt og dálítið falskt.
Og þá fór hann allt í einu að aka út á vinstri
vegarkant og síðan til hægri, hægt og leik-
andi, en vegna hins mikla hraða, dansaði
bíllinn á veginum og snerti næstum trén við
vegarkantinn.
„Ég vil fara út úr bílnum! Stanzaðu!
Stanzaðu nú, kjáninn þinn!“ æpti Gisela.
En Klaus lét bílinn dansa áfram, hann
heyrði ekki óttann og bænarróminn í rödd
Giselu. Hann vildi sýna henni, sem var ekki
vön að kippa sér upp við smámuni, að hann
væri ekki hið minnsta hræddur.
Allt í einu blasti stórt tré við augum
þeirra í skæru ljósi bifreiðarinnar — og
stækkaði stöðugt. Harður árekstur. Klaus
steig á hemilinn, bíllinn lyftist upp og hent-
ist síðan á hægri hliðina. Klaus heyrði neyð-
aróp Giselu, þá kom brak og brestir og brot-
hljóð úr gleri ....
Hann, Klaus Frank, meiddist ekkert . . . .
En hin lífsglaða Gisela, sem aldrei sást
bregða, rifbeinsbrotnaði og meiddist mjög
alvarlega á höfði og varð að fara í sjúkra-
hús.
Þegar hún kom heim aftur eftir marga
mánuði, var fullvíst talið, að hún myndi
aldrei sjá dagsins ljós aftur. Sjóntaugin ha ^
lamazt, og læknamir sögðu, að ef til
myndi tíminn lækna hana .... en þó h°
þeir hrist höfuðið áhyggjufullir á svip-
Gisela varð að lifa í myrkri. .
Hún hafði staðfest framburð hans ^
réttinum. Héri hafði hlaupið fyrir híh11^
Við áreksturinn hafði Klaus misst stjói'11 ^
bílnum, hemlað, og bifreiðin hafi rekizt h1^
hægri hliðina á tré. Já, nákvæmlega á Pe .
leið hafði framburður hennar verið! Þ
fífla-
b$í'
hafð'
fy>'ir
aukatekið orð um áfengi og kæruleysi
læti hans við stýrið, ofsahraðann og
hennar um að nema staðar — ekki aU
tekið orð um allt þetta! .
Auðvitað hafði hin vonda samvizka ha .
valdið honum þjáningum. Auðvitað
hann ásakað sjálfan sig, reynt að bæta
það, sem óbætanlegt var.
En dag einn varð hann þreyttur á sja
húsheimsóknum til stúlku, sem ekki f
hlegið lengur, sem ekki gat notið h *. <
lengur og sat fyrir framan hann og sta>
hann með blindum augunum, eins og lifaP
ákæra um afglöp hans. ,
Og þannig atvikaðist það, að hann j
æ sjaldnar í heimsókn til Giselu. Hann h
kynnzt ungri stúlku, stúlku, sem enn ^
hlegið og dansað .... s
Auga fyrir auga, tönn fyrir tönn? K*
Frank verður hugsað til þess, á lTie
ldukknahljómur jólanna berst inn til h
Já, auga fyrir auga. Þetta hefur rse
grimmilega á honum sjálfum.
k
Og ekki nóg með það! Þegar hann
heim til ættjarðar sinnar aftur úr her
ingunni i Síberíu, frétti hann í flóttam311^
búðunum, að foreldrar hans og systir h
farizt i loftárásum síðustu daga strios ,
lega:
Þrátt fyrir það hafði hann farið til
ingarbæjar síns .... Hvers vegna eigm1'
Til þess að veita Giselu uppreisn fyrir r
lætið, sem hann framdi gegn henni?
— ★ —
Klaus litli ljómar af gleði. Hann
litlum stól og gleðin og hrifnir'jin sk>n ,
bamsaugum hans. liann horfir undm11
augum á kertaljósin á jólatrénu. ?
Við hliðina á honum stendur grannva>^
konan. Hún er ekki með dökku glerauí
234 — HEIMILISBLAÐIÐ