Heimilisblaðið - 01.12.1957, Síða 30

sem þeir ætluðu að taka með í bifreið Tóm-
asar. Að því búnu héldu þeir af stað.
Tómasi kom ekki til hugar, að átt hefði
verið við bifreiðina, annaðhvort vegna þess,
hve þreyttur hann var eða vegna hugar-
æsings.
Þegar þeir komu að bifreiðinni, voru ekki
eftir af henni nema tætlur einar. Þorpararn-
ir höfðu kveikt í hlöðunni, sem hún var
geymd í, og eldtungurnar höfðu gjöreyði-
lagt bæði bygginguna og bifreiðina, þannig
að berir múrarnir stóðu eftir.
XH. kafli.
Það var steikjandi hiti í Rouen, þegar
Tómas og Marteinn stigu út úr áætlunar-
bifreiðinni. Það var klukkustund liðin frá
sólsetri, og dagurinn hafði verið óvenju
heitur. Vinirnir tveir höfðu hvorki þvegið
sér né rakað sig síðustu fjörutíu og átta
klukkustundir. Það var tilgangur þeirra með
því að vanrækja útlit sitt, að gera sig ókenni-
lega.
Þeir voru klæddir í skítuga samfestinga og
voru í skóm, sem jafnvel flækingar hefðu
verið óánægðir með, og þeir höfðu látið
snoðklippa sig. Þeir höfðu farið kippkorn
með járnbrautinni, þ.e.a.s. hvor með sinni
lest, og síðustu sextíu kílómetrana höfðu
þeir farið með áætlunarbifreið. Tómas var
ekki viss um, hverjum hann sjálfur líktist,
en hann var ekki í minnsta vafa um, að sér-
hver, sem sæi Martein, áliti, að hann væri
einmitt sá maður, sem hann vildi vera láta,
ósiðlátur, atvinnulaus, franskur vélamaður,
sem væri alsæll, bara ef hann fengi eitthvað
að borða.
Ætlun þeirra með þessu var auðvitað að
komast á snoðir um, hvar Katrín væri niður-
komin. Þeir gerðu sér vonir um að geta elt
einhvern þorparanna til bækistöðvar þeirra.
Þeir þorðu ekki að sýna sig í námunda við
„Blauta flaggið“, knæpu glæpamannanna.
Vinirnir voru öruggir með að geta fylgzt
með fólksstraumnum um götur borgarinnar,
óþekktir, hins vegar voru þeir ekki eins ör-
uggir um, að þeir þekktust ekki, ef þeim væri
náinn gaumur gefinn, því að þeir vissu, að
njósnarar væru bæði í knæpunni og í
nágrenni hennar.
Þeim var fullkomlega ljóst, að ekki horfði
vænlega fyrir þeim. En þetta var þeirra síð-
asta von. Shamer hafði í bréfi sínu boði^
. nQ
Tómasi Avalon með óbeinum orðum
koma til Rouen til að mæta dauða sínUö^
Honum hafði augsýnilega fundizt of áhættu
samt að láta aftökuna fara fram í höllinrU’
ef til vill í augsýn héraðsbúa; þess vegn^
hafði hann gefið í skyn, að hann teldi b0l'^_
ina heppilegri til slíkra gerða. I borg el
og Rouen gat maður auðveldlega gjörsa111
lega horfið. ,,
Tómas og Marteinn gerðu sér engar a
vonir um, að þeir myndu mæta annaðhv
Shamer eða Júdasi — þeir háu herrar vse1^
tæplega tíðir gestir á þeim stöðum, sem P .
félagarnir væru nú neyddir til að leita upP^
En þeir þekktu báðir Górilluna, og
teinn myndi þekkja aftur náungann, s° ,
hafði veitt honum eftirför á leiðinni r
París til Cruise.
Þeir fóru eftir ýmsum hliðargötum o1
að höfninni, og þegar fór að skyggja, Sen^
þeir inn í sóðalega knæpu.
Næstu fjórar klukkustundirnar reiko
þeir milli veitingastaðanna. Ýmist tóku P
sér sæti við borð úti við og fylgdust 1116 ^
þeim, sem fram hjá gengu og fólld, sem k°
eða fór, eða þeir settust inn fyrir, sr>e
bakinu i vegginn, höfðu auga með útgönö11^
dyrunum og hleruðu samtöl gestanna, s
flestir tilheyrðu ruslaralýð hafnarinnar-
Grátur og hlátur, fjárhættuspil, leynáar
dómsfullt pískur, slagsmál og rudda ^
skammaryrði, ógnanir og mútur — það v
sitt af hverju, sem þeir urðu vitni að þeS
nótt. og
Tómas lézt vera þýzkur Svisslendingur
talaði aðeins við Martein, en Marteinn
hins vegar á als oddi, gaf sig á tal við hv
og einn, sem gaf honum tækifæri til Pes
Tómas skildi ekki mikið af því, sem
hann
sagði, en sumir hverjir veltust um af hlá^1 _
og var það greinilegt merki þess, að ha
lék hlutverk sitt vel. Hann spýtti, ræskti s1^
og stangaði úr tönnum og bjó sér til sl£
ettur.
Klukkan var orðin tvö þessa nótt, Pe®
þeir gáfust upp, og þar sem þeir gátu e .
hugsað sér að gista á slikum stað, sem hm
gervi þeirra, reikuðu þeir út fyrir borg
250 — HEIMILISBLAÐIÐ