Heimilisblaðið - 01.12.1957, Síða 41

6kki verður nógu mikið afgangs til að hita upp
^saklútinn. Klúturinn nær þess vegna aldrei þvi
^igi, sem hann þarf til að brenna.
Þorið þið að veðja . . . ?
þess að geta gert þennan galdur, þurfið þið
nota glas með vatni í, ísmola úr ísskápnum og
batldspotta.
^ S®tjið ísmolann út í vatnið, og nú er spurningin,
^ornig er hægt að ná ísmolanum upp úr, með því
n°ta bandið. Það má ekki binda hnúta á bandið
® ekki nota fingurna.
^kkur mun, ef til vill, fyrst koma til hugar, að
h^da lykkju á bandið og lyfta ísmolanum upp
r- En ef þið athugið betur, sjáið þið, að það er
k °Sulegt, því að þið þurfið að koma bandinu ná-
^Oilega undir miðju þungans. Eins og ykkur
n gruna, er þetta vísindalegt leyndarmál, sem
karið leysir. Bleytið vel annan cnda spottans
lI*Wu í glasinu og látið hann falla ofan á ísmol-
kálf ^trai® nn vendilega saltiyfir. Bíðið eins og
^ a otínútu og þið getið dregið ísmolann upp —
andið er frosið fast við molann!
^Veitið
Hveiti getur sprungið.
- i krukkunni á hillunni í eldhúsinu getur
ÞrUngig við réttar aðstæður. — Þið þurfið stór-
au ^
Cat' .man blikkkassa eða málningardollu með litlu
a botninum, setjið trekt í gatið og leiðið í hana
^^tislöngu, setjið matskeið af hveiti í trektina.
Gdúð á kerti og setjið það á botninn, lokið nú
k;
u^SSanUm vandlega. Blásið síðan duglega í slöng-
ar .' ^ávaðasöm sprenging verður. Hafið þó eng-
ahyggjur. Sprengingin er ekki hættuleg. Snúið
rnegUr ^il öryggis frá kassanum, og hafið auga
l°kinu, því að ekki væri gott að fá það fram-
an í sig, en jafnvel þó að svo vildi nú til, er það
ekki mjög sárt.
Hveiti í matskeið brennur ekki.þegar þið stingið
eldspýtu inn í það, þvi að það fær ekki nóg loft.
En þegar þið blásið duglega í slönguna, dreifið þið
hveitinu um loftið í kassanum, þar sem kertið er.
Sérhver ögn fær því meira loft og þar af leiðandi
meira súrefni. Hveitið næst loganum hitnar nægi-
lega til að brenna. Þetta skeður mjög fljótt. Gasið,
sem myndast þegar hveitið brennur, þeytir lokinu
af kassanum.
Breytið ,,vatni“ í ,,vín“.
Þegar þið viljið losna við pappírskörfu, fulla af
bréfarusli, farið þið einfaldlega með hana að húsa-
baki og kveikið í. Hluti blaðanna breytist þá í gas,
sem þið getið ekki séð, við að sameinast súrefn-
inu í loftinu við brunann. Væri ekki þægilegt að
geta losnað við blekblett úr dúk með því að sam-
eina blekið súrefni og breyta því í ósýnilegt efni?
Þið getið ekki brennt það úr, því að þá brennið
þið um leið gat á dúkinn. Við skulum gera það
með því að nota súrefni, ekki úr andrúmsloftinu
heldur úr vatni. Eins og þið vitið, samanstendur
vatn af vatnsefni og súrefni, svo að nægilegar birgð-
ir af súrefni eru fyrir hendi í vatni. I staðinn fyrir
að setja blek í dúk, skulum við setja þaö í vatn og
gera galdur.
Hálffyllið glas af vatni og hellið hæfilega miklu
af bleki í til að lita það. Setjið fáeina dropa af
ið viðstöddum glasið og þeim mun sýnast það tómt.
Vekjið athygli á því, að ,,vín“ sé i fyrra glasinu.
Síðan mælið þið fram töfraorðin ,,hókus-pókus“
og hellið blekvatninu í hitt glasið. Liturinn hverf-
ur — og þið hafið breytt „víni“ í „vatn“!
Þetta er gamalkunnugt töfrabragð — en það er
hreint ekkert dularfullt við það. Þið vitið, að súr-
efnið veldur þessu. Að vita hvernig losnar um súr-
efnið í vatninu, er miklu fróðlegra heldur en gald-
urinn. Það skeður á eftirfarandi hátt: Bleikiefnið
inniheldur frumefnið klór, sem gengur í samband
við vatnsefnið í vatninu, þegar það er sett í vatn,
en aðskilur um leið súrefnið. Þetta súrefni samein-
ast svo litarefninu í blekinu og breytir því í lit-
laust efni.
HEIMILISBLAÐIÐ — 261