Heimilisblaðið - 01.12.1964, Qupperneq 14

Smásaga eftir
Paul-Louis Uervier.
ÞRJÚ BÓNORÐ
Eftir miðdegisverðinn lét Nellie kennslu-
konuna sína, ungfrú Dubiteaux, fara eina
út á garðpall, aldrei þessu vant, en þar
vorum við vön að drekka kaffið. Hún gekk
aftur á móti til mín og spurði mig lágt,
hvort ég mætti vera að því að tala við
hana einslega.
„Við skulum þá koma inn í vinnustofu
mína“, svaraði ég.
Nellie er skjólstæðingur minn, allt það
sem æskufélagi minn og bezti vinur, Jac-
ques Boulaine eftirlét mér í arf eftir sinn
dag. Hann var mikill ágætismaður, en hafði
ekki haft lánið með sér í lífinu. Konan
hans lézt eftir eins árs hjúskap, þegar
Nellie fæddist, og nokkrum árum síðar
missti hann aleigu sína — og reyndar meira
til — við gjaldþrot fyrirtækis, sem hann
hafði verið ginntur til að taka þátt í. Allt
þetta, ásamt versnandi heilsu, gerði út af
við hann að lokum. Skömmu fyrir andlát
sitt fól hann Nellie einkadóttur sína mér
í hendur. Ég lét barnið alast upp úti í sveit,
svo að hún gæti notið eins mikils frelsis
og útivistar og kostur var, og bæði hún og
kennslukonan hennar nutu þess arna í rík-
um mæli í stóra húsinu mínu í Lazenay-
zur-Auron. — Þegar hún var orðin það
stór, að hún fór að ganga í háskólann, lét
ég hana fá til umráða meiripartinn af
hinni rúmgóðu einkaíbúð minni í París.
Að undanförnu hafði Nellie verið undar-
lega lokuð, óráðin eins og gáta, vandmeð-
farin og að þvi er virtist óánægð, en í
kvöld hafði hún verið næstum ofsakát.
Hvað gat það verið, sem hún þurfti að
trúa mér fyrir og kennslukonan hennar
mátti ekki heyra?
Ég kveikti mér í sigarettu, hagræddi mér
234
í sæti minu og bað hana að segja mér altt
af létta um það, sem henni lægi á hjarta.
„Fóstri minn.... veiztu, að þú hefur
gert mér dálítið gramt í geði?“
Ég lagði sígarettuna frá mér, því að 3
dauða mínum átti ég von en ekki þessu.
„Já. ... jafnvel meira en lítið gramt 1
geði“, hélt hún áfram. „Ef þú hugsar þté
vel um, geri ég meira að segja ráð fyrir’
að þú viðurkennir það. Hvers vegna leyfð'
irðu mér ekki að vera kyrr uppi í sveit-
þar sem mér leið svo vel og þótti svo gah1'
an að vera? Hvers vegna kenndirðu mel
ekki að vera nægjusöm og lítillát? Hér hef'
urðu látið mig búa við dýrustu þægind1
og munað — rétt eins og þú sjálfur gerJ1,
Ég þekki alla vini þína, og sumir þeii’1'3
hafa jafnvel auðsýnt mér vináttu, sem
er meira en lítið hreykin af. Þú hefur dek1'
að við mig og uppfyllt allar óskir mínar'
„Já, en yfir hverju í ósköpunum ertu Þ;1
að kvarta, barnið gott? Já, segðu það bara'
Þú veizt, að stærsta gleði min er að gelíJ
þig hamingjusama."
„Heldurðu þá raunverulega, að ég gel?
haldið áfram að afbera slíkt líf sem Þetta'
Þú brosir af umburðarlyndi.... vegna þesS
að ég er dekurbarn, ég veit það vel. p
hefur gaman af því að veita mér allt, 36111
mér getur dottið í hug. Ég á minn eig111
smábíl, ég fer á allar frumsýningai’. ^
get farið í bíó hvenær sem ég vil. Ég
félagi í fínasta tennisklúbbi borgarinn3^
og á veturna fæ ég að leggja stund ^,
íþróttir í Sviss. Ég hef ferðazt með Þer ^
Hollands, Frakklands og Spánar, og 11
hefurðu lofað mér að fara með mig .
Egyptalands. En samt sem áður er ég e .
nándar nærri eins hamingjusöm og UP
HEIMILISBLAP15