Heimilisblaðið - 01.12.1964, Qupperneq 18

vizkan tók að bæra á sér. Hvað myndi
Nellie segja? Á meðan ég horfði á eftir
honum, langaði mig til að geta tekið orð
mín aftur, sem skroppið höfðu út úr mér
hugsunarlaust.
En töluð orð verða ekki aftur tekin,
teningunum var kastað, og þess vegna
sagði ég nákvæmlega það sama við Al-
bert — síðar varð ég að hugsa um afleið-
ingarnar. í kvöld myndi hann og fleiri
ræða þessar nýju fréttir hjá Dancevoirs.
Ég gat heyrt þá hvísla: „Hafið þið heyrt,
að hann Robert Huvenin ætlar að giftast
fósturdóttur sinni?“ Já, og sitthvað fleira
myndi verða sagt, ekki allt fallegt; ef til
vill myndu sumir glotta. Mér kólnaði og
hitnaði á víxl við tilhugsunina. — Og hvað
um Nellie? Hvernig myndi hún taka
þessu? Ég tók að finna upp einhverja af-
sökun gagnvart henni. Því var ekki hægt
að segja, að þetta væri bráðsnjöll lausn?
Ég var þó ekki nema fertugur og hún
nítján. — Tuttugu og eins árs aldursmun-
ur var raunverulega engin ósköp. Maður
heyrði daglega talað um slík hjónabönd.
Og ég hafði eins mikið dálæti á Nellie og
nokkur maður gat haft á annarri veru.
Nei, meira en það. . . . ég elskaði hana. . . .
gat ekki lifað án hennar!
Skyndilega skiidi ég sjálfan mig til fulls
og ástæðuna fyrir afbrýðissemi minni.
Bara að Nellie færi nú ekki að skellihlæja,
þegar ég segði henni sannleikann.
Þegar heim kom, kallaði ég á Nellie inn
til mín.
„Nellie,“ hóf ég máls, hátíðlegur í
bragði. „Ég hef nú í einu og öllu gert það,
sem þú fólst mér að gera. Albert og Step-
hen hafa fengið að vita allt.“
„Og hvaða ástæðu gafstu þeim?“
„Ég greip til þess, sem mér datt fyrst í
hug, og án þess eiginlega að hugsa mig
nokkuð um. Ég. .. . ég... .“
Ég gat ekki haldið áfram. Það var eins
og orðin sætu föst í hálsinum á mér. Augu
Nelliear störðu á mig í spurn. Svo spurði
hún brosandi: „Já, hvaða ástæðu gafstu?“
238
Aftur fann ég til óttans við skellihlátuD
en ég sá, að ég gat alveg eins tekið á móú
honum eins og óttazt hann endalaust.
„Ég hef verið að hugleiða það, Nellie
(ég hefði átt að segja: elskan mín, en segJ'
um, að hún vildi mig nú ekki; segjum, a^
hún færi að hlæja) ........sjáðu til, mé1
finnst ekki, að við tvö getum skilizt hvoi’1
frá öðru... . við höfum alltaf búið samarl
og þótt vænt hvoru um annað. ... (ó, Þvl'
líkt mas!) . . . .við, okkur hlýtur að þy^a
vænt hvoru um annað, og við getum veri^
svo hamingjusöm . . . .við tvö. .. . (Bar’a
að hún vildi eitt andartak hætta að gó*13
svona á mig, í staðinn fyrir að verða meira
og meira spyrjandi á svipinn!). . Nellie^
ég. . gætirðu ekki hugsað þér að. . . • “
Skyndilega Ijómaði andlit hennar,
augun urðu stór og skær. Hún hljóp í fat1^
mér og lagði armana um hálsinn á mér.
„Loksins, loksins hefurðu skilið, hvað e£
var að fara!“ hrópaði hún, „ó, hvað ég eí
hamingjusöm, ástin mín — ástin mín. • • •.
Ástin mín! Það var hún, sem varð fyrl!
til að segja þessi orð, sem ég þorði eK^1
að segja sjálfur. Og hún hló ekki!
tm
Enskir skólanemendur eru ófeimnir aö taka^ A
miklu leikrit Shakespeares sem skólaleikrit- ^
myndinni sjáum við nemendur i hlutver
„Romeos og Júliu".
heimilisblA01