Heimilisblaðið - 01.12.1964, Blaðsíða 31

vm.
MAÐUR OG KONA
Þetta var í fyrsta skipti, að Tía átti fyrir
höndum að stíga um borð í stærra skip
en venjulega ferju. Henni var ljóst, að hún
nijög heimsborgaralega út í hinum
nyja klæðnaði sínum, en einnig hitt, að
hún var alls ekki það, sem hún leit út
fyrir að vera. Og hún hugleiddi, þar sem
hnn sat og fann ýmist til auðmýkingar,
°rving]unar, reiði eða feimni, hvaða áhrif
hún raunverulega hefði á þennan mann,
Sein sat hér við hliðina á henni, þar sem
haú óku niður á hafnarbakkann. Ef hann
^skaði hana ekki, hlaut hann að minnsta
h°sti að vera þó nokkuð hrifinn af henni.
^ann hafði lagt út í þessa miklu áhættu
asamt henni; hann hafði snúið baki við
S0rnlum vinum sínum hennar vegna; hann
afði gert það, sem allir vinir Róberts
^yndu kalla — „stungið undan honum“.
^ann hafði, eftir því sem hann sjálfur
Jaut að halda, komizt upp á milli hjóna.
^að hlaut að þurfa mikið til, svo að
maður leggði út í slíkt.
Nú leit hún á „brúðkaupsferð" þeirra
°berts eins og hlutar, sem ekki væri til
annars en að brosa að. Hún var innilega
glöð yfir því, að hún skyldi hafa stillt sig
Urn að segja Martin frá henni og „hjú-
skap“ Sjnum Hann myndi að sjálfsögðu
ekki hafa trúað á hreinleika hennar, en
ann myndi geta trúað á vonbrigði henn-
ai. þegar hún var tæld út í giftingu, sem
rauninni varð svo engin gifting.
Liklega var hann einn þeirra manna,
Sem reynslan hafði kennt, að samskipti
^anns og konu eru einnig efnahagsleg.
..Ef ég væri þú, myndi ég ekki brjóta
eilann svona mikið,“ heyrði hún hann
Se§ja allt í einu.
hlmÚn svaraði með stuttum og lágum
atri. sem slakaði eilítið á alvörusvipn-
111 á andliti hennar.
>.k>ú hefur fengið mér nóg til að brjóta
eilann um“, svaraði hún.
>.Allt sem þarf að brjóta heilann um,
^klJVriLISBLAÐIÐ
skaltu láta mig um. Hefurðu gaman af
löngum ferðalögum?“
„Eg hef aldrei farið í sérlega langt ferða-
lag.“ Svo þagnaði hún skyndilega og bætti
við: „Er Andromeda stórt skip?“
„Eitthvað um þrjátíu þúsund tonn.“
„Þetta hefur verið yndislegur dagur,“
sagði hún. „Ég hélt ekki, að nokkur gæti
fengið mig til að gleyma öllu svona full-
komlega. Þú hefur komið einstaklega vel
fram við mig.“ Hann átti skilið, að hún
hrósaði honum svolítið.
„Ég hef líka fengið það endurgoldið. Ég
hef komið því í framkvæmd, sem ég hafði
einmitt ætlað mér að gera.“
„Að hafa kvenmann með þér heimleiðis?
Það var þó hræðilega tilfinningalaus
ákvörðun."
„Ekki beint tilfinningalaus,“ svaraði
hann brosandi.
„Tekurðu þennan bíl með þér?“ flýtti
hún sér að spyrja.
„Já. Ég gæti ekki hugsað mér að skilja
annan eins bílstjóra eftir hér eða láta hann
í hendurnar á einhverjum öðrum, eins og
þú munt skilja betur síðar. Við tökum bíl-
inn með okkur. Tía. .. .“ Hann lagði hönd
sína á hönd hennar andartak. „Mundu, að
ég sagði viö. Bíllinn okkar — við höfum
hann meðferðis —“
„Mér finnst ekki, að ég hafi neitt leyfi
til. ...“
„Elsku Tía. Leyfi þitt til þess byrjaði
um leið og þú yfirgafst Gennehvol ásamt
mér.“
„En hvað þetta er fallega sagt af þér —
Martin.“
„Það getum við talað um nánar, þegar
við erum komin um borð, Tia.“
„Ég ætti að skammast mín fyrir að hafa
yfirgefið Róbert —“
„Það er eitt,“ greip hann fram í fyrir
henni. „Ættum við að koma okkur saman
um að nefna Róbert aldrei á nafn hvort
við annað?“
„Ég vil helzt ekki nefna hann á nafn,“
svaraði hún rólega. „Það myndi gera mér
251