Heimilisblaðið - 01.03.1965, Blaðsíða 5

honum til tjóns. Síðan bárum við hann
á setklumbuna, sem við höfðum útbúið
serstaklega handa honum, og bundum snúr-
Una rammlega við stálhring, sem var neðst
u staurnum. Hann hoppaði til á klumbunni,
,agði undir flatt, deplaði augum og reyndi
°ðara að grípa flugið. En sér til undrunar
ann hann, að eitthvað hélt honum kyrr-
Urn við staðinn, og þannig brauzt hann um
1 toftinu eins langt og taumurinn leyfði,
an lengra komst hann ekki. En brátt flaug
ann til baka á setklumbuna og hagræddi
Ser þar sem bezt hann gat.
. ^etta sama kvöld stóð til, að ég færi
1 fyrsta skipti á dansleik. Við hávær and-
•næli af okkar unglinganna hálfu höfðu
jbæðurnar í hverfinu ráðið danskennara
anda okkur ungu stúlkunum og piltun-
Urn- Dauðhrædd söfnuðumst við saman í
agstofunni okkar. Þegar fyrsti ungi herr-
aun bauð mér upp og lagði handlegginn
y lr Um mig, minntist ég þess skyndilega,
a _eg hafði ekki haft tækifæri til að líta
e tir Þrjóti — hann gæti verið búinn að
®bja sig i taumnum. Ég stakk af!
^egar ég kom inn aftur, heyrði ég kenn-
lann tauta undir dansinum: „Einn, tveir,
s.]a-tsja-tsja“. Ég get enn séð fyrir mér
^ nfuna fulla af ungu fólki — einn, tveir,
Ja-tsja-tsja. Einn drengjanna hoppaði upp
k að yita, hvort hann gæti náð upp í Ijósa-
°nuna — einn, tveir, tsja-tsja-tsja. Ein
_ uikan fær hláturskast og verður að fá
^atnsgias að drekka, — einn, tveir, tsja-
ja-tsja. Morguninn eftir, þegar ég svo
o.Vddi Þrjót til að koma hálfa leið yfir
t,UsaSarðinn til að éta úr lófa mínum,
utaði ég ósjálfrátt: ,,Einn, tveir — tsja-
q Ja-tsja,“ Þrjózkur fuglinn valhoppaði til
frá góða stund og skrækti sitt „tsja-
^Ja-tsja“, — en að lokum féllst hann þó
Uetta nýstárlega fyrirkomulag.
0rl 1 sumri hverju fór fjölskylda mín til
. °fsdvalar upp í fjöllin, þaðan sem faðir
UJinn
innií
var upprunninn. I stóru húsi frá öld-
Vtrr! Sem ^e'ð bjuggum við þar ásamt frænd-
, okkar og frænkum, og þar var mér
eiij11^ ýuaislegt það, sem stúlkum er kennt,
p, s °S matreiðsla, saumaskapur og slíkt.
g þar
varð Þrjótur að veiðifálka.

Tveim vikum eftir að við komum þang-
að upp eftir, sögðu bræður mínir við mig,
að nú væri Þrjótur búinn að fá svo góða
tamningu, að óhætt væri að iáta hann
fljúga lausan, sem þýddi það, að snúran
skyldi tekin af honum þegar flautað væri
á harin í mat. „Stilltu þig um að gefa hon-
um mat í einn dag,“ sagði Frank við mig.
„Og gerðu svo tilraunina.“
Allt frá því snemma um morguninn
fannst mér eitthvað vera öðruvísi en það
ætti að vera einmitt þennan dag. Mamma
hafði skamað mig fyrir að hafa klifrað
niður þakrennuna í staðinn fyrir að ganga
niður stigann. Henni fannst ég véra orðin
of stór stúlka til að haga mér á þennan
hátt — þetta var ,,barnalegt“, sagði hún,
og það var ekki ofsögum sagt, að mér var
meinilla við það lýsingarorð. Svo átti ég
að reyna, hvort vel myndi takast að láta
fálkann fljúga lausan. Ef ég missti fugl-
inn út úr höndunum á mér, fannst mér öll
framtíð mín í veði. Mér fannst nefnilega,
þegar hér var komið, sem ég kynni hvergi
betur við mig en einmitt í nærveru þessa
fugls.
f því skyni að hughreysta soltinn fugl-
inn, hafði ég ofan af fyrir honum allan
eftirmiðdaginn; ég sat við lestur undir
mösurtrénu skammt frá setklumbunni hans.
Hann hélt áfram að bera sig eftir mat,
þótt enginn væri fyrir hendi, og þegar ég
þoldi þetta ekki lengur, sótti ég nokkrar
engisprettur og gaf honum. Hann blakaði
vængjunum áfergjulega.
Morguninn eftir þorði ég ekki að viður-
kenna fyrir bræðrum mínum það sem ég
hafði gert, og þess vegna var reynsluflugið
undirbúið eins og ekkert hefði í skorizt.
John leysti tauminn. Ég stóð í hinum énda
garðsins með matinn sem átti að tæla fugl-
inn með. Maturinn var bundinn við tré-
kubb þakinn fjöðrum, þannig að líktist
nokkuð fugli. Ég blístraði og benti á tál-
beituna. Fálkinn flaug yfir garðinn, tókst
ekki að krækja i matinn, en hóf sig hátt
á loft. Andartak stóð ég höggdofa yfir flúg-
fimi hans. Vængir hans þöndust út, lögðust
saman, klufu loftið. Hann flaug hærra og
hærra — og var horfinn.
1 ^ ILI S B L A Ð I Ð
49