Heimilisblaðið - 01.03.1965, Blaðsíða 20

fyrir það að kaupa litmyndina af skip-
stjóra. Hann borgaði hana með gullpen-
ingnum, sem honum hafði þótt svo vænt
um, reifaði hana vandlega og þaut af stað
með hana heim til sín. Á leiðinni nam hann
staðar og kyssti myndina og tárin runnu
af augum hans. Maður nokkur kom hlaup-
andi á eftir honum; hann var ofursti í flota-
liðinu og bjó í nágrenninu; hann hafði líka
verið á uppboðsþinginu, og kom of seint
til að geta keypt myndina, en langaði mjög
til að eiga hana. Hann elti nú kaupandann,
náði honum og bauð honum tvöfalt verð
fyrir hana — þrefalt — tífalt; en það kom
fyrir ekki.
,,Ég sel hana ekki fyrir nokkurn mun“,
sagði Andrés einarðlega og þar við sat.
Fór hann nú heim til sín með myndina.
Að vísu datt honum í hug, að nú ætti hann
ekkert skotsilfur til ferðarinnar til borgar-
innar Lyon (líong), þar sem hann hefði
fargað gullpeningnum sínum. En í sama
bili sagði hann við sjálfan sig: „Guð mun
eflaust hjálpa mér! Ég et og drekk því
minna og fer því hraðar yfir, þangað sem
ég get unnið mér eitthvað inn“. — Hann
kyssti myndina og hressti upp hugann. En
hvert átti hann nú að fara með svo stórt
og þungt myndaspjald? Hann varð hug-
sjúkur út af þessu. Ekki gat hann tekið
hana með sér. En hverjum gat hann trúað
fyrir henni þar í þorpinu? Engum, því að
honum þótti svo sárt að skilja við svo ást-
fólgna mynd. Hann hafði einmitt keypt hana
til að hafa hana fyrir augum sér, hugga
sig og gleðja við hána. Hann vildi með
engu móti sjá af henni, og velti því fyrir
sér á allar lundir, hvernig hann mætti hafa
hana með sér.
Þá kom honum í hug, að losa frá spjald-
ið, sem var að baki myndarinnar og taka
út línið, sem myndin var prentuð á, vefja
það vandlega saman og flytja það með sér.
Þegar hann væri búinn að fá sér atvinnu,
ætlaði hann að smíða nýja umgerð, hag-
lega gerða, utan um myndina og hengja
hana síðan á vegginn í herberginu sínu,
þegar hann vaknaði og hið síðasta áður en
hann sofnaði.
,,Já, þetta er óskaráð“, mælti hann og
klappaði lof í lófa. En samt vildi hann ekki
láta gömlu umgerðina glatast. ,,Ég ætla“,
segir hann, ,,að biðja guðföður minn, barna-
skólakenarann (sem hann þá bjó hjá) að
geyma hana vandlega, þangað til ég sæki
hana sjálfur eða hann sendir mér hana,
þegar ég hef fengið einhvers staðar at-
vinnu“.
Þetta sagði nú Andrés við sjálfan sig og
gekk þegar inn í stofuna til húsbónda síns
og heimilismanna hans. Hann sýndi hon-
um dýrgripinn, sem hann hafði keypt,
skýrði honum frá áformi sínu og bað hann
að geyma fyrir sig umgerðina og tók hann
því vel. Hann sótti nú tól til að ná út lit-
myndinni og lagði varlega hönd á verkið.
Þegar búið var að losa spjaldið aftan á,
þá var pappírinn, sem undir lá, vandlega
tekinn burt; en nú fundu þeir bréf mikið,
sem náði yfir alla myndina aftan á með
þessari utanáskrift: „Til núverandi eiganda
þessarar litmyndar“.
Þeir Andrés og skólakennarinn undruð-
ust mjög. Skólakennarinn setti upp gler-
augun, las utanáskriftina í annað sinn,
skoðaði nákvæmlega ættarmerkið í annað
sinn, en gat þó að lokum engin ráð lagt,
þegar Andrés spurði, hvað hann ætti að
gera. Samt sem áður réðu þeir af; að láta
sækja bæjarfógetann. Þeir skýrðu honum
frá, hvar komið væri og báðu hann leggja
ráð til, hvað gera skyldi. Bæjarfógetinn
brosti og mælti: „Hér er enginn vandi úr
að ráða, utanáskriftin er hönd hins frarn-
liðna skipstjóra og signetið hans er auð-
kennilegt. Ég og margir bæjarmenn erum
vottar þess, að Andrés keypti myndina i
umgerðinni á uppboðsþinginu og borgaði
hana réttilega. Hann er nú vel að henm
kominn og að öllu því, sem henni fyl£pr'
Bréfið er til hans, og má hann þegar brjóta
það upp; vera má, að hinn framliðni haft
gert í því einhverjar ráðstafanir, sem ég er
viss um, að Andrés framkvæmir, ef hon-
um er það unnt.“ ((
„Ó, feginn, feginn vil ég gjöra það-
hrópaði Andrés, braut upp bréfið og fanm
að það var fullt af bankaseðlum. Á miU1
þeirra lá opið bréf, er Senan hafði sjálfur
skrifað. Annað skjal var þar líka þess efms-
64
H E I MI L I S B L A Ð 1 Ð