Heimilisblaðið - 01.03.1965, Blaðsíða 7

enda þótt það væri í beinni mótsögn við
^ar fálkareglur, þá hafði ég mikla ánægju
af því að vita Þrjót þarna inni í stofu hjá
l^er. Hann sat á höfði mér eða á stólbak-
lnu hjá mér, þegar ég var að lesa, og þeg-
ar gestir komu flaug hann til og frá um
áúsið og vakti slíka athygli aðkomufólks,
an eg bókstaflega gleymdi þvi að vera feim-
ln eða klaufaleg í viðurvist fullorðinna.
Kvöld eitt átti einn af samstarfsmönn-
nin föður míns að koma heim og borða
kvöldverð, og af undirbúningi móður minn-
ar skildist mér, að hún ætlaðist til að ég
liti
serstaklega vel út. Eg fór upp í her-
^ergið mitt og gróf upp klæðisplöggin, serp
eS hafði falið. Ég var dálítið sneypuleg á
^eðan ég var að fara í þetta, og ég minn-
lst Þess að ég stóð andartak kyrr í dyr-
^Húm, þegar ég var reiðubúin að fara nið-
Eg fann til einkennilegs stolts, og hjarta
barðist. Ég sneri mér að Þrjót og í
stað þess að flauta á hann og láta hann
Setjast á öxl sér, lét ég hettuna falla af
°num og sá, að hann var að taka á sig
V0erðir. Mér fannst þá, að þrátt fyrir allt
Vaeri hettan ekki eins viðurstyggileg og
e§ hafði áður haldið.
t dagbókina skrifaði ég mjög stuttlega
tUh þetta: „Það er ekki svo afleitt". — Og
j teið fannst mér sjálfri, að ég hefði ekki
engur neina sérstaka þörf fyrir fálkann.
Næsta sumar var Þrjótur orðinn svo vel
^tttinn, að ekki þurfti að hafa hann í
Umi, eða að minnsta kosti mjög sjaldan.
ann vandist á að fljúga út yfir engin til
leita sér fæðu, sem hann flutti heim
eð sér í goggnum og át þar. Ég tók
tlr því, að með hverjum deginum var
nn lengur og lengur að heiman.
Eitt skipti þegar ég flautaði á hann,
^aUg hann yfir höfði mér án þess að hlýða
, ju mínu. Þegar skyggja tók, sá ég hann
fá^n - Sli= UPP V1ð skorsteininn til þess að
j niýju, svo ég klifraði út á þakið og náði
^nn. Skömmu seinna var hann að heim-
Wl 1 t>rjá daga, og litlu eftir það í heila
^KU.
fngl
áði
nE:]
^íann kom heim aftur eins og villtur
°g settist að skorsteininum. Ég klifr-
UPP til að ná í hann, en hann flaug
burt frá mér. Þegar ég stóð þarna, hall-
aði ég mér að skorsteininum og sá hann
þrjózkast við tilmælum mínum með fyrir-
litningu, greip mig leiði yfir því, að þetta
skyldi enda þannig. Við þennan viðskilnað
var eitthvað óafturkallanlegt, eitthvað
sorglegt og þó um leið spennandi. Ég fann
múrsteinsþefinn leggja upp í vit mín þar
sem ég snökkti. Þegar ég nú löngu seinna
var að rifja allt þetta upp í ruslakompunni,
spurði ég sjálfa mig, hvort ég hafi ekki
raunverulega grátið þarna á þakinu vegna
þess, að það var mín eigin bernska sem
ég var að kveðja, segja skilið við. Ég man,
hversu undrandi ég var á því, að ég skyldi
ekki vera óróleg lengur, þótt fálkinn minn
væri burtu dögum saman.
En það voru aðrir hlutir, sem tóku að
vekja athygli mína og áhuga — kappróð-
ur á smáeykjum, lestur, knattleikur og
útilegur. Dag nokkurn, þegar Þrjótur
hafði verið að heiman í tvær vikur, kom
ég heim og sá hvar gulur kjóll lá á rúm-
inu mínu. Hann var svo fallegur, að ég
greip andann á lofti. Ég hélt honum fyrir
framan mig og virti mig fyrir mér í spegl-
inum. Þá varð ég allt í einu einhverrar
hreyfingar vör á bak við spegilmyndina.
Þrjótur sat í trénu fyrir utan gluggann
minn og horfði á mig. Ég hefði getað tekið
hann, ef ég hefði farið út á þakið. Ég ætl-
aði mér að gera það — en fyrst fannst mér
ég þurfa að virða mig betur fyrir mér í
speglinum og dást að kjólnum. Þegar ég
hafði lokið því, var fálkinn á bak og
burt.
Ég hljóp að glugganum. Ég sá vængi hans
stóra og þanda, bera við himin; hann flaug
fram hjá skorsteininum, yfir húsagarðinn
og hátt á loft upp til suðvesturs, eins og
villifugl. 1 þetta sinn var mér Ijóst, að
hann myndi aldrei framar snúa heim.
Ég fól andlitið í gula kjólnum og beið
eftir tárunum, en þau komu ekki. 1 dag-
bókina í bláa bandinu skrifaði ég: „Nú
heyrir þú himninum til — vertu sæll, fal-
legi vinurinn minn. Þeir vindar, sem bera
okkur, verða ekki lengur þeir sömu.“
Fálkinn og ég sjálf — við vorum fleyg
og frjáls.
^ilisblaðið
51