Heimilisblaðið - 01.03.1965, Blaðsíða 28

hún getað farið til hans og trúað honum
óhrædd fyrir hverju sem var.
Hinsvegar var henni orðið það ljóst nú,
að hann var hvorki sérlega miskunnsamur
eða þolinmóður að eðlisfari, og — það sem
var öllu verra — að hann elskaði hana
ekki með þeim tilfinningum, sem fyrirgefa
allt. Hann hélt henni stöðugt frammi fyrir
dómstóli. Hann hafði tekið hana burt með
sér í augnabliks hrifnæmi og gremju, en
kannski líka af einhverri vorkunnsemi í
hennar garð, — en ekki hvað sízt vegna
þess, að hann hafði verið fastákveðinn í
því að hafa konuefni með sér heimleiðis.
Henni hafði ekki tekizt að vinna traust
hans, vegna þess að hún gat aldrei fengið
sig til að vera fullkomlega einlæg við hann.
Líf hennar var orðið sem einn ferlegur
lygavefur, — var honum það fullljóst, að
lygaflækjan var fyrir hendi? Hin minnsta
dul fór ekki framhjá honum, svo merki-
legt sem það nú var.
Hún hugleiddi það stöðugt, hvaða erindi
Róbert og Richard Kampe gætu átt við
hana. Hvað bjó þeim í huga? Fyrir kom,
að hún hélt að Róbert væri raunverulega
ástfanginn af henni á sinn hátt, og að
hann ætlaði að elta hana uppi, til þess að
taka hana frá Martin Grove. En í hvert
sinn sem þessi hugsun hvarflaði að henni,
fann hún til aukinnar gremju í garð Ró-
berts. Hún kreppti hnefana og sagði við
sjálfa sig: ,,Aldrei!“
Hún hataði Róbert. Hún hataði hann.
Morgun einn, er hún vaknaði, var henni
þetta fullkomlega ljóst: ,,Ég hata hann svo,
að ég gæti. .. . “
En hún gat ekki hugsað hugsunina til
enda.
Jan Huyn tók að senda henni sjaldgæf-
ar plöntur í garðinn hennar ásamt textum
til útskýringar. Sjálfur kom hann lika
nokkuð oft í heimsókn. Svo var að sjá
sem hann hefði mikinn áhuga á garðrækt.
„Ég mun hrífast af öllu, sem fagurt er í
þessum heimi — svo lengi sem ég lifi,“
sagði hann og leit á hana þessum sérkenni-
lega glampandi augum sínum.
Hún óskaði þess innilega, að Martin y1’®1
til þess að mótmæla þessum heimsóknun1’
en Martin lét þau eiga sig fullkomleg9;
Henni var ofurvel ljóst, hvað allt þetta átö
að þýða. ,,Ef þú vilt hengja þig, þá f
spottinn hérna, veskú,“ sagði hann — aI1
orða.
Hún hafði á tilfinningunni, að honuu1
þætti ekki ómaksins vert að bjarga henn1-
Og hún fann til meiri auðmýkingar al1
nokkru sinni fyrr. Kvöld eitt, þegar mj°£
var heitt í veðri og umhverfið var lauga°
björtu tunglskini, spurði hún hann hisP'
urslaust, þar sem þau sátu við matborð1 •
„Hvað heldurðu eiginlega um mig, Mal’
tin?“
Þau voru búin að borða. Eins og að venJ11
hafði maturinn verið hinn fullkomnasti '"
Sava hafði komið með kaffið og var búin11
að draga sig í hlé. Framundan beið þei1’13
kvöldið, og nóttin, en þótt þau gerðu 11
raun til að leika brúðhjón í augum alin
arra, ríkti jafnan á milli þeirra einhve
kuldi, sem bar næstum því blæ af
borðskurteisi. ,
Það var sök Martins. Hún var farin a^
viðurkenna fyrir sjálfri sér, að ef til henn
ar kasta kæmi, myndi hún ekki fyrir S1
leyti vilja draga sig í hlé frá honUIir
þegar þau buðu hvort öðru góða nótt
kvöldin.
„Hvað heldurðu um mig?“ spurði huh-
Hann leit á hana og virti hana fyrir s g
hugsi. „Mér finnst þú vera fallegasta u11®
kona, sem ég hef augum litið.“
„Já, það hefurðu sagt áður. En ég á V1
að því undanskildu, hvað heldurðu Þa u
mig?“ . • kki
„Góða bezta, ég þekki þig í rauninm e
enn,“ svaraði hann.
Hún setti olnbogann á borðið,
honum stórum augum sínum og
vel, að það var alröng aðferð að
einn mann þannig og um slíkan
hún gat ekki stillt sig um þetta.
„Hvað viltu fá að vita fleira um 111
Martin? Segðu mér það.“ $
„Ekkert, væna mín. Ég æski ekki a
að vita neitt,“ svaraði hann. _ . jg
Þá hreytti hún út úr sér: „Þú kmr11 1?
sneri að
vissi ofL11
yfirh/yF
hlut. ^n

72
HEIMILISBLA