Heimilisblaðið - 01.09.1969, Qupperneq 18

stafinn í kverkmmm : „Hún hefur ekki gefið
neitt hljóð frá sér alla leiðina."
Svo lyftu liprar hendur henni út. úr bíln-
um, og skömmu síðar var glasi lialdið að vit-
um hennar, og rödd sagði:
„Svona, nú fer þetta allt saman að lagast.“
Hún tautaði syfjulega „Larry“ og rétti
út höndina. — — —
„Ég vorkenni henni auðvitað ákaflega,“
sagði Agnes, „en enginn annar en Mimi hefði
getað innt það af hendi að detta á þessum
kafla leiðarinnar.“
Hiin var að tala við Rut. Þau voru öll á
veröndinni — öll nema Larry og Mimi.
Margir dagar voru liðnir, og Mimi hafði
legið í rúminu með öklabrot sitt. í dag ætl-
aði hún fram úr, og á morgun ætluðu þau öll
að lialda brott. Hátíðarmiðdegisverður hafði
verið undirbúinn. Skrípalæti, hugsaði Agnes.
Rut leið auðsjáanlega ekki vel. Hún sagði
feginsamlega:
„Þarna er Larry“.
Larry stóð í dyrunum út að veröndinni,
og andlit hans Ijámaði af gleði, takmarka-
lausri gleði, sem hann gat ekki haft taum-
hald á. Ilann sagði:
„Óskið mér öll til hamingju. Mimi og ég
höfum trúlofazt. Ég hefði viljað segja ykk-
ur það við miðdegisverðinn, en Mimi var
feimin og bað mig um að undirbúa ykkur.“
Agnes varð höggdofa, er hún heyrði þess-
ar fréttir, það var eins og ísköld gusa. Hún
sagði með hárri og reiðilegri rödd:
„Larry, þú hlýtur að vera brjálaður!“
Hann sneri sér snögglega að henni, og nú
var Larry reiður.
„Hvað átt þú við með því, Agnes?“
Agnes var engin raggeit. Hún horfði beint
á hann.
„Larry, hún er allt öðruvísi en við. Hún
tilheyrir alls ekki okkar hópi. Híin kann ekk-
ert.“
„Kann ekkert?“ sagði Larry. „Ég skil ekki
enn livað þú átt við. Viltu útskýra þetta?“
Agnes stamaði lítið eitt.
„Ég á við útiíþróttir og þess háttar. Það
er enginn dugur í henni til neins. Hún hefur
hvorki kjark né ...“
Larry greip fram í fyrir henni. „Heyrðu
nú, ég veit auðvitað vel, að Mimi er enginn
sérfræðingur í fjallgöngum eða í bílaakstri
eða sundi eins og þii, Agnes. Bn það hefur
ekki heldur neitt gildi í mínum augum. Ég
kæri mig ekki um, að hún sé það. En eitt veit
ég. Ilún er kjarkmesta stúlka, sem ég þekki.“
Agnes skældi varirnar dálítið.
„Kjarkmesta stúlka, segir þú?“
„Já, kjarlanesta. Ef þú hefðir séð, hvernig
hún tók því, þegar við bárum hana niður af
fjallinu um daginn, þegar liún öklabrotnaði!
Það er mesti kjarkur, sem ég hef verið sjón-
arvottur að á ævi minni. Hún hlýtur að hafa
liðið skelfilegustu kvalir, en hún gaf ekki
svo mikið sem hljóð frá sér. Þú mátt ekki
halda það eitt andartak, Agnes, að það, sem
við hin getum gortað af, komist í samjöfnuð
við þann kjark, sem Mimi sýndi. Við gerum
þess háttar hluti, af því að það veldur okkur
ekki óþægindum. Mimi gerir það sama, þó að
það valdi henni mjög miklum óþægindum."
„Einmitt það,“ sagði Agnes rólega.
Hún stóð andartak kyrr án þess að segja
nokkuð. Hún hugsaði um, hvernig Mimi hefði
þrælazt og stritað til þess að komast áfram
á eftir þeim. Hún hugsaði um hana, er liún
lá með brotinn ökkla og sagði: „Það er ekk-
ert að.“
Agnes vissi vel, að hún var sjálf ekki kjark-
mikil, þegar um sársauka var að ræða. Hfin
hafði einu sinni orðið fyrir vöðvasliti, og hún
hafði borið sig mjög illa og sagt, að hún gæti
ekki þolað það.
Það gat verið, að þessi útiíþróttaáhugi, sem
borinn var eins og fjöður í hattinum, væri
ekki ýkja mikils virði. IJún andvarpaði, og
hið einlæga innræti hennar fékk yfirhöndina.
„Ég skil þig vel, Larry,“ sagði hún.
Hún senri sér við og gekk upp í herbergið
til Mimiar.
Mimi sat við gluggann og horfði út yfir
vatnið. Hún var svo lítil og grönn útlits.
Enginn gæti haldið, að þetta væri stúlka.
sem Larry gæti orðið ástfanginn af. En hún
var auðsjáanlega rétta stúlkan lianda honum-
„Larry sagði okkur rétt áðan frá ykkur.
Eg vil gjarna óska yður til hamingju.“
Þær liorfðust stundarkorn í augu, og svip-
urinn í augum Agnesar kom Mimi til þess
að segja: „Það er mjög fallegt af yður.“
Agnes svaraði: „Þýðir það, að við tvær
skulum vera vinir.“
„Já.“ .
Þær gengu niður stigann saman, og Mimi
studdist við liandlegg Agnesar.
H E IM ILI S B L A Ð I Ð
194